مدیران رسانه ملی که به دلیل نام این رسانه، موظف به تصمیم‌گیری‌های ملی برای اقناع و رضایت ملت هستند، چند سالی است رضایت مردم را وانهاده‌اند و در مسیری گام برمی‌دارند که خود می‌خواهند. کناره‌گیری یا کنار گذاشتن بسیاری از چهره‌های محبوب از تلویزیون، شاید یکی از نشانه‌های تسلط بی‌چون و چرای این تفکر باشد؛ وگرنه هیچ منطق صحیحی اجازه نمی‌دهد ستاره‌هایی که با هزینه‌های کلان ملی، به عناصر محبوب مردم تبدیل شده‌اند، تنها به دلیل محبوبیت بیش از حد کنار بروند.
عادل فردوسی‌پور آنقدر هوشمندانه رفتار کرد و آنقدر جنس رسانه را می‌شناخت که در این عرصه به چهره‌ای بی‌جانشین تبدیل شود. هر چند مدیران اخیر سازمان بر این باورند که جای «افراد» را «افراد دیگر»ی پر می‌کنند. بی‌اعتنا به این اصل که افراد جایگزین چند درصد دانش، تسلط، هوش و محبوبیت افراد سابق را دارند.
شاید گناه بزرگ فردوسی‌پور، محبوبیت و اشراف او به حوزه‌اش بود وگرنه هر چه در بایگانی ذهن‌مان می‌گردیم، ردی از خیانت، وطن فروشی و بی‌سوادی در این مجری نمی‌یابیم. فردوسی‌پور را بخش قابل توجهی از جامعه ایرانی دوست دارند و به نظر می‌رسد همین برای آنکه او در رسانه ملی به مردم خدمت کند، کافی است؛ اما مدیران رسانه ملی نظر دیگری دارند و به دلیل قدرتشان این نظر را اجرا می‌کنند. نتیجه این می‌شود که دیواری بلند می‌کشند تا راه ارتباطی او با مردم را ببندند غافل از آنکه در دنیای شیشه‌ای امروز، نه می‌توان پنهان‌کاری کرد و نه دیوار کشید.
منبع: ایران ورزشی
تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است
