سندرم می-ترنر بیشتر در زنان و افرادی با سابقه لخته‌های خون یا چاقی مشاهده می‌شود و می‌تواند با تغییرات هورمونی در دوران بارداری یا استفاده از داروهای ضدبارداری تشدید شود.
به گزارش خط سلامت درک علائم اولیه و مراجعه به پزشک برای تشخیص به‌موقع می‌تواند به جلوگیری از عوارض جدی کمک کند. برای آشنایی با علائم و روش‌های درمانی این بیماری، با ما همراه باشید.
سندرم می-ترنر (MTS) چیست؟
سندرم می-ترنر (MTS) وضعیتی است که در آن ورید ایلیاک چپ (وریدی که خون را از پای چپ به قلب منتقل می‌کند) تحت فشار شریان ایلیاک راست (شریانی که خون را از قلب به پاها می‌برد) قرار می‌گیرد. این فشار می‌تواند باعث اختلال در جریان خون در پای چپ شود که علائمی مانند ورم، درد و حتی تشکیل لخته‌های خون (که می‌تواند منجر به ترومبوز ورید عمقی یا DVT شود) را به همراه داشته باشد. این وضعیت به نام دو پزشک می و ترنر نام‌گذاری شده که اولین بار در دهه 1950 آن را توصیف کردند.
علایم سندرم می-ترنر (MTS)
سندرم می-ترنر (May-Thurner Syndrome) یک وضعیت پزشکی است که در آن فشار بر روی ورید ایلیاک چپ توسط شریان ایلیاک راست ایجاد می‌شود. این فشار می‌تواند منجر به لخته شدن خون و مشکلات گردش خون در قسمت پایین بدن شود. علائم سندرم May-Thurner می‌توانند از خفیف تا شدید متغیر باشند و شامل موارد زیر هستند:
تورم در پاها و ساق پا: یکی از علائم اصلی سندرم May-Thurner، تورم مداوم در یک یا هر دو پا است، به ویژه در ساق پا. این تورم ممکن است به تدریج افزایش یابد و با گذشت زمان جدی‌تر شود.
درد در پاها: افراد مبتلا به این سندرم ممکن است درد یا سنگینی در پاها، به ویژه در ناحیه ساق پا یا ران‌ها، تجربه کنند. این درد ممکن است با ایستادن یا راه رفتن طولانی‌مدت بدتر شود.
قرمزی و گرمی پوست: در برخی موارد، پوست روی ناحیه آسیب‌دیده ممکن است قرمز و گرم شود، که نشانه‌ای از التهاب و مشکلات در جریان خون است.
ایجاد لخته‌های خون (ترومبوز وریدی عمقی): در صورت عدم درمان یا مراقبت، می‌تواند لخته‌های خون در رگ‌های پا شکل بگیرد که این شرایط به ترومبوز وریدی عمقی (DVT) منجر می‌شود. این لخته‌ها می‌توانند خطرات جدی به همراه داشته باشند، مانند حرکت لخته به ریه‌ها (آمبولی ریه).
تغییر رنگ پوست: در بعضی موارد، تغییر رنگ پوست در ناحیه آسیب‌دیده، به ویژه در ناحیه ساق یا ران پا، دیده می‌شود که ممکن است به رنگ مایل به آبی یا تیره تغییر کند.
مشکل در حرکت: به دلیل تورم و درد، ممکن است فرد مبتلا احساس محدودیت در حرکت یا راه رفتن داشته باشد.
خستگی و ضعف عمومی: در موارد پیشرفته‌تر، ممکن است احساس خستگی و ضعف عمومی نیز در افراد مبتلا مشاهده شود.
در صورتی که علائم فوق را تجربه کردید یا نگرانی‌هایی در مورد این بیماری دارید، مشاوره با پزشک و انجام آزمایش‌های تخصصی ضروری است تا از پیشرفت مشکلات جلوگیری شود.
چه کسانی در معرض خطر سندرم می-ترنر هستند؟
در حالی که هر کسی ممکن است به سندرم می-ترنر مبتلا شود، برخی عوامل می‌توانند خطر ابتلا به آن را افزایش دهند. این عوامل عبارتند از:
جنسیت: زنان بیشتر از مردان در معرض ابتلا به MTS هستند، به‌ویژه به دلیل تغییرات هورمونی که در دوران بارداری یا استفاده از قرص‌های ضدبارداری رخ می‌دهد که می‌تواند بر سلامت رگ‌ها تأثیر بگذارد.
سن: این وضعیت بیشتر در افراد بین 20 تا 40 سال شایع است.
سابقه لخته‌های خون: افرادی که سابقه ترومبوز ورید عمقی یا اختلالات لخته شدن خون دارند، در معرض خطر بیشتری قرار دارند.
بارداری: تغییرات فیزیکی که در دوران بارداری رخ می‌دهد، مانند افزایش فشار در ناحیه شکم، می‌تواند به توسعه MTS کمک کند.
چاقی: اضافه وزن می‌تواند فشار بیشتری بر رگ‌ها وارد کند و احتمال فشرده شدن رگ‌ها را افزایش دهد.
اگر شما دچار ورم یا درد غیرقابل توضیح در پاها هستید یا سابقه لخته‌های خون دارید، مهم است که با یک پزشک مشورت کنید تا احتمال ابتلا به سندرم می-ترنر بررسی شود. تشخیص و درمان زودهنگام می‌تواند به مدیریت علائم و کاهش خطر عوارض کمک کند.
آیا سندرم می-ترنر درمان دارد؟
می-ترنر قابل درمان است، اما درمان آن به نوع و شدت بیماری و همچنین عوارض مرتبط با آن بستگی دارد. هدف اصلی درمان این سندرم، کاهش علائم و جلوگیری از عوارضی همچون لخته خون و مشکلات گردش خون است. در ادامه، به برخی از روش‌های درمانی رایج برای سندرم می-ترنر اشاره می‌کنیم:
داروها: برای درمان این بیماری، پزشکان ممکن است داروهایی تجویز کنند که به رقیق شدن خون کمک کرده و از تشکیل لخته‌های خون جلوگیری کنند. داروهای ضدانعقاد مانند وارفارین یا هپارین ممکن است برای بیمارانی که با خطر لخته شدن خون مواجه هستند، تجویز شوند.
جراحی: در برخی از موارد که فشار شریان ایلیاک بر روی ورید چپ بسیار شدید باشد، جراحی برای باز کردن رگ‌ها یا نصب استنت می‌تواند مورد نیاز باشد. این عمل جراحی به بهبود جریان خون کمک می‌کند و از تشکیل لخته‌ها جلوگیری می‌کند.
مراقبت‌های حمایتی: برای کاهش ورم و درد، استفاده از جوراب‌های فشاری و تغییرات در شیوه زندگی، از جمله کاهش وزن و حفظ تحرک مناسب، می‌تواند مفید باشد.
درمان این سندرم نیاز به مراقبت‌های پزشکی دقیق و تنظیمات درمانی ویژه دارد، بنابراین مراجعه به پزشک متخصص و پیگیری منظم وضعیت بیمار از اهمیت بالایی برخوردار است.
برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است
