<
نوشته‌ای از کیت جانسون، خبرنگار فارن پالیسی در حوزه انرژی و جغرافیای اقتصادی
به نقل از فارن پالیسی، دونالد ترامپ ، رئیس‌جمهور ایالات متحده، بار دیگر بر استراتژی "فشار حداکثری" خود علیه ایران تاکید کرده است؛ رویکردی که هدف آن ایجاد محدودیت در منابع مالی تهران برای برنامه‌های هسته‌ای و منطقه‌ای اعلام شده است. ولی اظهارات اخیر ترامپ پرسش درباره وضوح و ثبات این سیاست را افزایش داده است.
ابهام در سیاست‌های ترامپ؛ خواسته‌های متفاوت یا راهبرد غیرمشخص؟
به گزارش خط سلامت کاخ سفید در پیامی رسمی هدف خود را مقابله با «فعالیت‌های زیان‌بار» ایران اعلام کرد و از دستگاه‌های دولتی خواست برای اجرای این برنامه تلاش کنند. با این وجود، ترامپ در سخنانی هنگام امضای این ابلاغیه بیان داشت که به رغم اتخاذ این مواضع، خواهان روابط مسالمت‌آمیز با دیگر کشورها است. او همچنین یادآوری کرد که امیدوار است نیازی به استفاده از اختیارات جدیدش نباشد. او در پست شبکه تروث سوشیال نوشت: «من آرزو دارم ایران کشوری موفق و قوی باشد، ولی نمی‌توانم اجازه دهم ایران به سلاح هسته‌ای دست پیدا کند.» ترامپ افزوده که آماده است بر سر یک توافق هسته‌ای قابل قبول، مذاکره کند.
این تعارض میان اظهارات ترامپ و مفاد سیاست رسمی، تحلیلگران را دچار تردید کرده است. گریگوری برو، کارشناس ایران در گروه اوراسیا، بر این باور است که تفاوت میان سند رسمی دولت ترامپ با سخنان او، ابهاماتی درباره هدف نهایی این استراتژی ایجاد کرده است. به نظر او، هرچند در یادداشت ریاست‌جمهوری به دلایلی چون انقلاب 1979، فعالیت‌های منطقه‌ای ایران و جریانات هسته‌ای این کشور اشاره شده است، چارچوب‌های مشخصی برای عملی کردن اهداف ارائه نشده است.
اسناد ارائه شده توسط کاخ سفید بیشتر بر اجرای دوباره تحریم‌های پیشین و اعمال محدودیت‌های بیشتر برای جلوگیری از صادرات نفت تأکید داشته است. این برنامه‌ها، شامل توقیف محموله‌های نفتی ایران در دریاهای آزاد نیز هستند. اما کارشناسان منتقد اظهار نظر کرده‌اند که چنین اقداماتی به صورت پیشین هم انجام شده بودند و احتمال تغییر معادلات فعلی با این موارد بسیار کم است. روند صادرات نفت ایران به چین، که بیش از ۹۰ درصد فروش روزانه ۱.۷ میلیون بشکه‌ای نفت تهران را تشکیل می‌دهد، همچنان ادامه دارد و این عوامل توان ایران را در طی این سال‌ها تقویت کرده‌اند.
تاثیر چین بر سیاست تحریم‌های نفتی
در همین حال، مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، رافائل گروسی، درباره پیشرفت محسوس ایران در غنی‌سازی اورانیوم هشدار داده است. براساس توافق هسته‌ای سال 2015، سطح غنی‌سازی ایران نباید از ۳.۶۷ درصد فراتر می‌رفت، اما ایران حالا حدود ۲۰۰ کیلوگرم اورانیوم با غنای ۶۰ درصد انبار کرده است. این تحولات فاصله ایران تا دستیابی به مواد اولیه مورد نیاز برای ساخت بمب هسته‌ای را به شدت کاهش داده است. در ابتدا فاصله پیش‌بینی شده ایران تا تولید سلاح هسته‌ای بدون توافق هسته‌ای یک سال برآورد شده بود، ولی وزیر خارجه کنونی آمریکا گفته است که این فاصله اکنون می‌تواند به فقط چند هفته تقلیل یابد.
نیسان رفعتی، تحلیلگر ارشد ایران در سازمان بحران بین‌المللی، می‌گوید که مدت زمان لازم برای ساخت سلاح هسته‌ای ایران اکنون از بازه ماه‌ها و سال‌ها به روزهای محدود رسیده است. اگرچه فاصله زمانی بین دسترسی به مواد شکافت‌پذیر و ساخت کاربردی یک سلاح اتمی هنوز باقی است، تخمین زده می‌شود که ایران به مدت یک یا دو سال دیگر زمان نیاز خواهد داشت تا کلاهکی عملیاتی و قابل حمل تولید کند.
یکی از نگرانی‌های عمده، تاثیر چین به‌عنوان خریدار اصلی نفت ایران است. پالایشگاه‌های کوچک‌تر جمهوری خلق چین که نیاز مالی شدیدی به نفت دارند، همچنان به واردات نفت از ایران وابسته‌اند. متیو رید، کارشناس انرژی در شرکت «فارین ریپورتز»، می‌گوید: «چالش اصلی، مدیریت این بازی استراتژیک است که میان خزانه‌داری آمریکا و خریداران نفت ایران در جریان است.» حرکت مداوم شرکت‌ها و کشتی‌هایی که در مدار تحریم‌های آمریکا فعالیت دارند، این مساله را پیچیده‌تر کرده است و واشنگتن گزینه‌های محدودی برای اعمال فشار بیشتر دارد.
تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است
