به گزارش خط سلامت دویدن می تواند به برخی کمک کند تا از استرس های روزمره خود فرار کنند، با این حال، برخی از دوندگان تفریحی نشانه هایی از وابستگی به ورزش را نشان می دهند. وابستگی به ورزش می تواند نتیجه گریز ناسازگار باشد که در آن فرد برای اجتناب از تجربیات منفی خود را سرکوب می کند. این می تواند برای رفاه و سلامت کلی مضر باشد.
دویدن تفریحی
دویدن تفریحی فواید زیادی برای سلامت جسمی و روانی دارد اما برخی افراد ممکن است به ورزش وابستگی پیدا کنند، نوعی اعتیاد به فعالیت بدنی که می‌تواند باعث مشکلات سلامتی شود. به طور تکان دهنده، علائم وابستگی به ورزش حتی در دوندگان تفریحی نیز رایج است.
مطالعه ای که در Frontiers in Psychology منتشر شد، بررسی کرد که آیا مفهوم فرار می تواند به ما در درک رابطه بین دویدن، رفاه و وابستگی به ورزش کمک کند.
دکتر فرود استنسنگ از دانشگاه علم و صنعت نروژ گفت: فرار یک پدیده روزمره در بین انسان‌ها است، اما اطلاعات کمی در مورد زمینه‌های انگیزشی آن، چگونگی تأثیر آن بر تجربیات و نتایج روانشناختی ناشی از آن وجود دارد.
برای کاوش می دوید یا برای فرار؟
"فرار اغلب به عنوان "فعالیت، نوعی سرگرمی و غیره تعریف می شود که به شما کمک می کند از چیزهای ناخوشایند یا خسته کننده اجتناب کنید یا فراموش کنید". به عبارت دیگر، بسیاری از فعالیت های روزمره ما ممکن است به عنوان فرار تعبیر شود.
"پاداش روانشناختی ناشی از گریز، کاهش خودآگاهی، نشخوار فکری کمتر، و رهایی از شدیدترین یا استرس زاترین افکار و احساسات فرد است."
گریز می تواند دیدگاه را بازگرداند، یا می تواند به عنوان یک منحرف کننده از مشکلاتی باشد که باید حل شوند. گریز ناسازگارانه، اجتناب از تجربیات منفی، خودسرکوبی نامیده می شود.
استنسنگ می‌گوید: این دو شکل فرار از دو طرز فکر متفاوت برای ترویج خلق مثبت یا جلوگیری از خلق و خوی منفی ناشی می‌شوند.
فعالیت‌های فراری که برای توسعه خود استفاده می‌شوند، اثرات مثبت بیشتری دارند اما همچنین مزایای بلندمدتی بیشتری دارند. در مقابل، خودسرکوبی تمایل به سرکوب احساسات مثبت و همچنین احساسات منفی دارد و منجر به اجتناب می شود.
خودسرکوبی مرتبط با وابستگی به ورزش
دانشمندان دریافتند همپوشانی بسیار کمی بین دوندگانی که طرفدار گسترش خود هستند و دوندگانی که شیوه های فراراز خود سرکوبی را ترجیح می دهند وجود دارد. خودسرکوبی با بهزیستی رابطه منفی داشت.
خودسرکوبی و خودگسترش هر دو با وابستگی به ورزش مرتبط بودند، اما خودسرکوبی به شدت با آن مرتبط بود. هیچ‌یک از حالت‌های فرار به سن، جنسیت یا مدت زمانی که فرد برای دویدن می‌گذراند مرتبط نبود، اما هر دو بر رابطه بین سلامتی و وابستگی به ورزش تأثیر می‌گذارند.
اگرچه وابستگی به ورزش، دستاوردهای بالقوه سلامتی ناشی از ورزش را از بین می‌برد، به نظر می‌رسد درک تندرستی پایین‌تر ممکن است هم علت و هم نتیجه وابستگی به ورزش باشد: این وابستگی ممکن است به دلیل رفاه کمتر و همچنین ترویج آن باشد.
به طور مشابه، تجربه خودگستری مثبت ممکن است انگیزه روانشناختی باشد که وابستگی به ورزش را تقویت می کند. برای ورود به صفحه ی اینستاگرام کلیک کنید. تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است.
