ادراک ما از واقعیت پایدار و عینی به نظر می‌رسد.
به گزارش خط سلامت ما فرض می‌کنیم که آنچه می‌بینیم، می‌شنویم و احساس می‌کنیم، حقیقت را منعکس می‌کند. اما اگر ادراک یک ضبط مستقیم از واقعیت نباشد، چه؟ اگر این یک فرافکنی باشد که توسط تجربیات گذشته، احساسات و حتی وضعیت فیزیولوژیکی قلب ما شکل گرفته باشد، چطور؟
دستگاه ادراک مغز
علوم اعصاب تأیید می‌کند که مغزهای ما منفعلانه واقعیت را مشاهده نمی‌کنند - آنها آن را می‌سازند. ما جهان را از طریق میانبرهای شناختی، که توسط خاطرات و احساسات شکل گرفته‌اند، تفسیر می‌کنیم. تروما، به ویژه، پاسخ مغز به استرس را تغییر می‌دهد. هنگامی که تحریک می‌شود، مغز بدن را با آدرنالین و کورتیزول پر می‌کند و برای خطر آماده می‌شود - حتی زمانی که هیچ خطری وجود ندارد.
قلب نقش مهمی در این فرآیند ایفا می‌کند. تحقیقات نشان می‌دهد که قلب بیشتر از مغز با مغز ارتباط برقرار می‌کند. در حالت‌های استرس بالا، تغییرپذیری ضربان قلب (HRV) - معیاری از انعطاف‌پذیری خودمختار - کاهش می‌یابد و ادراک تحریف‌شده و مبتنی بر ترس را تقویت می‌کند.
بازتنظیم ادراک
اگر تروما و استرس می‌توانند واقعیت را تحریف کنند، آیا می‌توانیم ذهن را آموزش دهیم که واضح‌تر ببیند؟ پاسخ مثبت است. با درگیر کردن قلب، ذهن و بدن با هم، می‌توانیم ادراک خود را دوباره آموزش دهیم.
تمرین تنفس و تمرین HRV: تنفس عمیق و کنترل‌شده عصب واگ را فعال می‌کند و سیستم عصبی را از حالت جنگ یا گریز به حالت آرام و پذیرنده تغییر می‌دهد.
چارچوب‌بندی شناختی: شناسایی افکار تحریف‌شده و پرسیدن، آیا این درست است؟ به جدا کردن ترومای گذشته از واقعیت فعلی کمک می‌کند.
ارتباط اجتماعی: انزوا ترس را تقویت می‌کند. تعامل با روابط حمایتی، دیدگاه متعادل را باز می‌گرداند.
نتیجه‌گیری: یادگیری دیدن واضح
ادراک ثابت نیست. این یک فرافکنی ذهنی است که تحت تأثیر تجربیات گذشته و حالات فیزیولوژیکی قرار دارد. در حالی که نمی‌توانیم گذشته را تغییر دهیم، می‌توانیم خود را آموزش دهیم که تشخیص دهیم چه زمانی آن، حال ما را تحریف می‌کند. شفا نه از پاک کردن تروما، بلکه از درک چگونگی شکل دادن آن به آنچه می‌بینیم - و انتخاب آگاهانه، برای دیدن متفاوت، ناشی می‌شود.
برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است
