افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی قادراند با مراجعه به روانشناس بالینی و تغییر در شیوه تفکر و رفتار، اضطراب خود را کاهش دهند.
انواع اختلالات اضطرابی
به گزارش خط سلامت اختلال اضطراب فراگیر: فرد بدون دلیل احساس نگرانی و تنش بیش از حد و غیر واقعی می کند.
اختلال پنیک: فرد احساس ترس شدید و ناگهانی می کند که باعث حمله پنیک می شود. در طول حمله پنیک فرد عرق می کند، درد قفسه سینه و تپش قلب دارد.
اختلال اضطراب اجتماعی: فوبیای اجتماعی نیز نامیده می شود، این زمانی است که فرد احساس نگرانی شدید و خودآگاهی در مورد موقعیت های اجتماعی روزمره می کند. فرد نگران است که دیگران او را قضاوت کنند یا خجالت بکشد یا مورد تمسخر قرار بگیرد.
اضطراب جدایی: بچه های کوچک تنها کسانی نیستند که وقتی یکی از عزیزانشان می رود، احساس ترس یا اضطراب می کنند. هر کسی به اختلال اضطراب جدایی مبتلا می شود. آنها همیشه نگران این هستند که اتفاق بدی برای عزیزشان بیفتد.
لالی انتخابی: این نوعی اضطراب اجتماعی است که در آن کودکان خردسالی که به طور معمول با خانواده خود صحبت می کنند، در جمع صحبت نمی کنند.
اختلال اضطراب ناشی از دارو: استفاده از برخی داروها یا داروهای غیرقانونی، یا کناره گیری از برخی داروها، برخی از علائم اختلال اضطراب را ایجاد می کند.
علائم اختلال اضطرابی
علامت اصلی اختلالات اضطرابی ترس یا نگرانی بیش از حد است. اختلالات اضطرابی تنفس، خوابیدن، ثابت ماندن و تمرکز را سخت می کند.
علائم اختلالات اضطرابی
وحشت، ترس و ناراحتی
احساس وحشت، عذاب یا خطر
مشکلات خواب
عدم بی حرکتی
سردی، عرق کردن، بی حسی یا سوزن سوزن شدن دست ها یا پاها
تنگی نفس
تنفس سریعتر از حد معمول (هیپرونتیلاسیون)
تپش قلب
دهان خشک
حالت تهوع
عضلات منقبض
سرگیجه
فکر کردن به یک مشکل بارها و بارها و ناتوانی در توقف (نشخوار فکری)
ناتوانی در تمرکز
اجتناب شدید یا وسواسی از اشیاء یا مکان های ترسناک
علل اختلال اضطرابی
ژنتیک. اختلالات اضطرابی در خانواده ها ایجاد می شود.
شیمی مغز. برخی تحقیقات نشان می دهد اختلالات اضطرابی با مدارهای معیوب در مغز که ترس و احساسات را کنترل می کنند، مرتبط است.
استرس محیطی. این به رویدادهای استرس زا اشاره دارد. رویدادهای زندگی که اغلب با اختلالات اضطرابی مرتبط هستند شامل سوء استفاده و غفلت در دوران کودکی، مرگ یکی از عزیزان، یا مورد حمله قرار گرفتن یا مشاهده خشونت است.
ترک دارو یا سوء مصرف. داروهای خاصی برای پنهان کردن یا کاهش برخی علائم اضطراب استفاده می شوند. اختلال اضطراب اغلب با مصرف الکل و مواد همراه است.
شرایط پزشکی. برخی از بیماری های قلبی، ریوی و تیروئید علائمی مشابه اختلالات اضطرابی ایجاد می کنند یا علائم اضطراب را بدتر می کنند. هنگام صحبت با پزشک در مورد اضطراب، انجام یک معاینه فیزیکی کامل برای رد سایر شرایط پزشکی مهم است.
عوامل خطر برای اختلالات اضطرابی
سابقه اختلال سلامت روان. داشتن یک اختلال روانی دیگر، مانند افسردگی، خطر ابتلا به اختلال اضطراب را افزایش می دهد.
سوء استفاده جنسی در دوران کودکی سوء استفاده یا غفلت عاطفی، جسمی و جنسی در دوران کودکی با اختلالات اضطرابی در مراحل بعدی زندگی مرتبط است.
تروما. زندگی در یک رویداد آسیب زا خطر ابتلا به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) را افزایش می دهد، که باعث حملات پنیک می شود.
رویدادهای استرس زا یا منفی زندگی، مانند از دست دادن والدین در اوایل کودکی، خطر ابتلا به اختلال اضطراب را افزایش می دهد.
بیماری شدید یا وضعیت سلامت مزمن. نگرانی دائمی در مورد سلامتی خود یا یکی از عزیزان یا مراقبت از کسی که بیمار است، باعث می شود فرد احساس ناراحتی و اضطراب کند.
سوء مصرف مواد. استفاده از الکل و داروهای غیرقانونی احتمال ابتلا به اختلال اضطراب را افزایش می دهد. برخی افراد از این مواد برای پنهان کردن یا کاهش علائم اضطراب استفاده می کنند.
خجالتی بودن در کودکی کمرویی و کناره گیری از افراد و مکان های نا آشنا در دوران کودکی با اضطراب اجتماعی در نوجوانان و بزرگسالان مرتبط است.
عزت نفس پایین. تصورات منفی در مورد خود منجر به اختلال اضطراب اجتماعی می شود.
تشخیص اختلالات اضطرابی
پزشک فرد را معاینه می کند و در مورد سابقه پزشکی سؤالاتی می پرسد. آنها آزمایشاتی را برای رد سایر شرایط سلامتی که باعث علائم می شوند انجام می دهند. هیچ آزمایش آزمایشگاهی به طور خاص اختلالات اضطرابی را تشخیص نمی دهد.
اگر پزشک هیچ دلیل فیزیکی برای احساس فرد پیدا نکند، او را نزد یک روانپزشک یا روانشناس می فرستد. آن پزشکان از فرد سوالاتی می پرسند و از ابزار و آزمایش استفاده می کنند تا بفهمند اختلالات اضطرابی دارد یا خیر.
پزشکان در زمان تشخیص، مدت زمان علائم و شدت علائم را در نظر خواهند گرفت. این مهم است که به پزشکان یا مشاوران خود اطلاع دهند که اضطراب لذت بردن یا انجام کارهای روزمره را در خانه، محل کار یا مدرسه دشوار می کند یا خیر.
گروه ویژه خدمات پیشگیرانه ایالات متحده غربالگری اضطراب را در کودکان و نوجوانان 8 تا 18 ساله و غربالگری اختلال افسردگی اساسی. (MDD) را در نوجوانان 12 تا 18 ساله توصیه می کند
درمان اختلالات اضطرابی
درمان های زیادی برای کاهش و مدیریت علائم اختلال اضطراب وجود دارد. افراد مبتلا به اختلال اضطراب دارو مصرف می کنند و به روانشناس بالینی مراجعه می کنند.
دارو: انواع مختلفی از داروها برای درمان اختلالات اضطرابی استفاده می شود. با پزشک یا روانپزشک در مورد مزایا و معایب هر دارو صحبت کنند تا تصمیم بگیرند کدام یک برای آنها بهتر است.
مسدود کننده های بتا
داروهای ضد تشنج
داروهای ضد روان پریشی
روان درمانی: این یک نوع مشاوره است که به افراد کمک می کند یاد بگیرند چگونه احساسات بر رفتارهای آنها تأثیر می گذارد. گاهی اوقات به آن گفتار درمانی می گویند. یک متخصص بهداشت روان آموزش دیده به آنها گوش می دهد و در مورد افکار و احساسات آنها صحبت می کند و راه هایی برای درک و مدیریت آنها و اختلال اضطراب پیشنهاد می کند.
درمان شناختی رفتاری (CBT): این نوع روان درمانی رایج به افراد می آموزد چگونه افکار و رفتارهای منفی یا وحشت زا را به افکار مثبت تبدیل کنند. آنها راه هایی را یاد خواهند گرفت که با دقت به موقعیت های ترسناک یا نگران کننده بدون اضطراب نزدیک شوند و آن ها را مدیریت می کنند. برخی مکان ها جلسات. CBT خانوادگی را ارائه می دهند
مدیریت علائم اختلال اضطرابی
در مورد اختلال خود بیاموزند. هرچه بیشتر بدانند، آمادگی بیشتری برای مدیریت علائم و موانع در طول مسیر خواهند داشت. از پرسیدن هر سوالی که دارند از پزشک نترسند.
به برنامه درمانی خود پایبند باشند. قطع ناگهانی داروها عوارض جانبی ناخوشایند و علائم اضطراب را ایجاد می کند.
مصرف غذاها و نوشیدنی های حاوی کافئین مانند قهوه، چای، کولا، نوشیدنی های انرژی زا و شکلات را کاهش دهند. کافئین یک داروی تغییر دهنده خلق و خو است و علائم اختلالات اضطرابی را بدتر می کند.
الکل و مواد مخدر استفاده نکنند. سوء مصرف مواد خطر ابتلا به اختلالات اضطرابی را افزایش می دهد.
تغذیه مناسب و ورزش. ورزش های هوازی سریع مانند دویدن و دوچرخه سواری به ترشح مواد شیمیایی مغز کمک می کند که استرس را کاهش داده و خلق و خو را بهبود می بخشد.
خواب مناسب. مشکلات خواب و اختلال اضطراب اغلب دست به دست هم می دهند. استراحت خوب را در اولویت قرار دهند. یک روال آرامش بخش قبل از خواب را دنبال کنند. اگر همچنان مشکل خواب دارند با پزشک صحبت کنند.
آرام گرفتن را یاد بگیرند. مدیریت استرس بخش مهمی از برنامه درمانی اختلال اضطراب است. چیزهایی مانند مدیتیشن یا تمرکز حواس به افراد کمک می کند پس از یک روز استرس زا آرام شوند.
خاطره نویسی. نوشتن افکار قبل از پایان روز به افراد کمک می کند تا آرامش داشته باشند تا تمام شب درگیر افکار مضطرب نباشند.
افکار منفی خود را مدیریت کنند. فکر کردن به افکار مثبت به جای افکار نگران کننده به کاهش اضطراب کمک می کند. درمان شناختی رفتاری به افراد می آموزد چگونه افکار خود را تغییر دهند.
با دوستان دور هم جمع شوند. چه حضوری باشد، چه از طریق تلفن یا رایانه، ارتباطات اجتماعی به افراد کمک می کند تا رشد کنند و سالم بمانند. افرادی که گروه نزدیکی از دوستان دارند که از آنها حمایت می کنند و با آنها چت می کنند، سطح پایین تری از اضطراب اجتماعی دارند.
به دنبال حمایت باشند. برخی افراد صحبت با دیگرانی که علائم و احساسات مشابهی را تجربه می کنند مفید و نشاط آور می دانند. گروه‌های خودیاری یا حمایتی به آنها امکان می دهند نگرانی ها و دستاوردهای خود را با دیگرانی که آنجا هستند یا بوده اند به اشتراک بگذارند.
قبل از مصرف هر گونه دارو یا داروهای گیاهی بدون نسخه از پزشک یا داروساز سوال کنند. بسیاری از آنها مواد شیمیایی دارند که علائم اضطراب را بدتر می کند.
چشم انداز اختلال اضطرابی
زندگی با یک اختلال اضطرابی چالش برانگیز و خسته کننده است. نگرانی و ترس دائمی باعث می شود احساس خستگی و ترس کنند. اگر در مورد علائم خود با پزشک صحبت کرده اند، اولین قدم را برای رهایی از نگرانی برداشته اند.
مدتی طول می کشد تا درمان مناسبی را پیدا کنند که برای آنها مفید باشد. اگر بیش از یک اختلال اضطراب دارند، به چندین نوع درمان نیاز دارند. برای اکثر افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی، ترکیبی از دارو و روان درمانی بهترین است. با مراقبت و درمان مناسب، یاد می گیرند چگونه علائم خود را مدیریت کرده و رشد کنند.
برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است
