تحقیقات نشان می‌دهند سبک‌های فرزندپروری بیش از حد حمایت‌گرایانه و مستبدانه می‌توانند در ایجاد اختلال شخصیت وابسته نقش داشته باشند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت وابسته معمولاً از اعتماد به نفس پایینی برخوردار هستند و ممکن است برای انجام کارهای روزمره به تأیید و راهنمایی دیگران نیاز داشته باشند.
به گزارش خط سلامت اختلال شخصیت وابسته به‌طور معمول از دوران کودکی یا اوایل بزرگسالی آغاز می‌شود و می‌تواند زندگی فرد را تحت تأثیر قرار دهد. این اختلال معمولاً با ویژگی‌هایی چون ترس از رها شدن ، وابستگی به دیگران و تمایل به اجتناب از اختلاف نظرها مشخص می‌شود. در این مقاله، به بررسی علل، نشانه‌ها و درمان‌های مؤثر برای این اختلال خواهیم پرداخت.
تعریف و ویژگی‌ها اختلال شخصیت وابسته (DPD)
اختلال شخصیت وابسته (DPD) یک اختلال روانی است که در آن فرد به شدت به دیگران وابسته است و نمی‌تواند به‌طور مستقل از خود مراقبت کند. افراد مبتلا به این اختلال معمولاً برای انجام حتی تصمیمات کوچک زندگی خود نیاز به تأیید و راهنمایی از دیگران دارند. این وابستگی می‌تواند در تمام جنبه‌های زندگی فرد، از انتخاب لباس تا تصمیم‌گیری‌های مهم‌تر، خود را نشان دهد. این اختلال می‌تواند باعث شود که فرد احساس کند بدون حمایت دیگران قادر به انجام هیچ کاری نیست.
دلایل بروز اختلال شخصیت وابسته (DPD)
تحقیقات نشان می‌دهند که سبک‌های فرزندپروری، به‌ویژه سبک‌های حمایت‌گرایانه و مستبدانه، می‌توانند در ایجاد اختلال شخصیت وابسته نقش داشته باشند. این رفتارها ممکن است به فرد این باور را القا کنند که برای انجام کارها به دیگران وابسته است. همچنین، سبک دلبستگی ناایمن نیز می‌تواند به ایجاد این اختلال کمک کند، به‌ویژه در افرادی که در کودکی به‌طور مکرر از والدین یا مراقبان خود تأیید و اطمینان می‌خواستند.
ویژگی فرد مبتلا به اختلال شخصیت وابسته
افراد مبتلا به اختلال شخصیت وابسته معمولاً ویژگی‌های زیر را دارند:
رفتارهای چسبنده و نیاز به توجه مداوم
ترس از رها شدن یا تنها ماندن
عدم اعتماد به نفس و توانایی تصمیم‌گیری
نیاز به اطمینان و راهنمایی از دیگران برای تصمیمات روزانه
تمایل به اجتناب از تعارض و عدم ابراز نظر شخصی
اضطراب هنگام تنهایی یا مواجهه با ریسک
ارتباط سبک فرزندپروری با اختلال شخصیت وابسته
یافته‌ها نشان می‌دهند که سبک‌های فرزندپروری بیش از حد محافظه‌کارانه یا مستبدانه می‌توانند به اختلال شخصیت وابسته منجر شوند. فرزندپروری بیش از حد محافظه‌کارانه ممکن است شامل مراقبت‌های بیش از حد یا رفتارهای نوازشگرانه باشد که استقلال کودک را محدود می‌کند. در حالی که سبک‌های مستبدانه، قوانین سخت‌گیرانه‌ای را بدون توجه به نظرات کودک اعمال می‌کنند. این نوع سبک‌های فرزندپروری ممکن است باعث شود که کودک در بزرگسالی به دیگران وابسته شود.
رویکردهای درمانی برای اختلال شخصیت وابسته (DPD)
برای درمان اختلال شخصیت وابسته، روش‌های مختلفی وجود دارد که شامل موارد زیر هستند:
درمان روان‌پویایی
این درمان به بررسی روابط گذشته فرد و تأثیر آنها بر رفتارهای وابسته می‌پردازد و هدف آن تقویت استقلال و اتکا به خود است.
درمان شناختی-رفتاری (CBT)
این درمان شامل تکنیک‌های شناختی برای شناسایی و تغییر الگوهای تفکر منفی، تقویت اعتماد به نفس، و آموزش مهارت‌های قاطعیت و ذهن‌آگاهی است.
درمان شناختی-وجودی
این روش به ترکیب نظریه‌های شناختی و وجودی با هدف اصلاح رفتارهای تصمیم‌گیری و افزایش مهارت‌های زندگی پرداخته و بر ذهن‌آگاهی تأکید دارد.
افراد مبتلا به اختلال شخصیت وابسته می‌توانند با درمان مناسب، استقلال خود را به دست آورند و روابط سالم‌تری برقرار کنند.
برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است
