اختلال دوقطبی چه تفاوتی با خودشیفتگی دارد؟

در حالی که اختلال دوقطبی با نوسانات شدید خلقی و دوره‌های شیدایی یا افسردگی همراه است، اختلال شخصیت خودشیفته معمولاً شامل نیاز به تحسین مداوم و کمبود همدلی است. شناخت تفاوت‌ها و شباهت‌های این دو اختلال می‌تواند به تشخیص بهتر و انتخاب روش درمانی مناسب کمک کند.

به گزارش خط سلامت در افراد مبتلا به اختلال دوقطبی، ویژگی‌های خودشیفتگی معمولاً در دوره‌های شیدایی یا هیپومانیا بروز می‌کند و پس از فروکش کردن این دوره‌ها کاهش می‌یابد. اما در اختلال شخصیت خودشیفته، این ویژگی‌ها پایدار بوده و بخشی از شخصیت فرد هستند. با استفاده از درمان‌های روان‌درمانی، داروها و روش‌های خودمراقبتی، می‌توان علائم هر دو وضعیت را کاهش داد و کیفیت زندگی را بهبود بخشید. در ادامه، به بررسی جزئیات این دو اختلال و راه‌های مدیریت آن‌ها خواهیم پرداخت.

ویژگی‌ها و انواع اختلال دوقطبی 

اختلال دوقطبی یک وضعیت مادام‌العمر سلامت روانی است که با تغییرات شدید خلق‌وخو مشخص می‌شود. این تغییرات شامل دوره‌های شیدایی (مانیا)، هیپومانیا (شیدایی خفیف)، و افسردگی شدید است. سه نوع اصلی اختلال دوقطبی عبارت‌اند از:

دوقطبی I: حداقل یک دوره شیدایی شدید که ممکن است با روان‌پریشی همراه باشد.

دوقطبی II: دوره‌های افسردگی اساسی و هیپومانیا، بدون شیدایی کامل.

اختلال سیکلوتایمیک: دوره‌های علائم خفیف شیدایی و افسردگی که حداقل دو سال ادامه دارند.

علائم شیدایی و افسردگی

شیدایی/هیپومانیا: افزایش انرژی، کاهش نیاز به خواب، افزایش اعتمادبه‌نفس، تصمیم‌گیری‌های تکانشی، و افکار سریع.

افسردگی: احساس غم و ناامیدی، بی‌علاقگی به فعالیت‌ها، اختلال خواب، خستگی، و افکار خودکشی.

اختلال شخصیت خودشیفته (NPD)

NPD یک اختلال مادام‌العمر است که شامل:

نیاز به تحسین بی‌وقفه

احساس برتری و استحقاق خاص

کمبود همدلی

تمایل به دستکاری دیگران برای اهداف شخصی

تفاوت‌ها بین دوقطبی و خودشیفتگی

ماهیت علائم: ویژگی‌های خودشیفته در اختلال دوقطبی معمولاً به دوره‌های شیدایی یا هیپومانیا محدود می‌شوند، درحالی‌که در NPD این ویژگی‌ها دائمی هستند.

پشیمانی: افراد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است پس از کاهش علائم شیدایی، نسبت به رفتارهای خود پشیمان شوند، اما این احساس معمولاً در افراد مبتلا به NPD وجود ندارد.

راهکارهای مدیریت و درمان دو اختلال

درمان حرفه‌ای: ترکیبی از روان‌درمانی و دارودرمانی می‌تواند به کنترل علائم کمک کند.

خودمراقبتی: شامل نوشتن روزانه، شرکت در فعالیت‌های لذت‌بخش، و ایجاد یک شبکه حمایتی از دوستان و خانواده.

حمایت اجتماعی: شرکت در گروه‌های حمایتی یا ارتباط با افراد مورد اعتماد.

در جستجوی کمک حرفه‌ای

در صورت تجربه علائم اختلال دوقطبی یا ویژگی‌های خودشیفته، مشاوره با یک متخصص سلامت روان می‌تواند نقش مهمی در بهبود وضعیت داشته باشد. علاوه بر این، در شرایط اضطراری مانند افکار خودکشی یا سوءاستفاده، تماس با مراکز کمک فوری ضروری است.

 

برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.

تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است