به گزارش خط سلامت تعریف عشق دشوار است، اما می توان آن را به عنوان یک احساس شدید و محبت عمیق توصیف کرد. در ابتدایی ترین سطح، علم عشق را به عنوان ترکیبی از مواد شیمیایی آزاد شده توسط مغز می بیند.
از منظر تکاملی، عشق رمانتیک از انگیزه حیوانی بدوی برای یافتن و نگه داشتن جفت شکل گرفت. عشق افراد را به یکدیگر پیوند می زند و متعهد می کند تا فرزندان را در دوران نوزادی تربیت کنند. این تضمین می کند که گونه ما به تولید مثل، زنده ماندن و رشد ادامه خواهد داد.
با این حال، عشق رمانتیک فقط تولید مثل نیست. برخی استدلال می کنند که ما باید عشق را انگیزه ای مانند گرسنگی، تشنگی، خواب یا رابطه جنسی بدانیم.
محبت به دیگران و دوست داشته شدن فواید زیادی دارد و شامل سلامت روانی ، تندرستی و عملکرد بهتر سیستم ایمنی و کاهش استرس مزمن و بیماری است.
در ابتدا عشق چه اتفاقی می افتد؟
عاشق شدن معمولاً از زمانی شروع می شود که شخصی شروع به دیدن شخص دیگری خاص و منحصر به فرد می کند.
مرحله اولیه عاشق شدن یک حالت عصبی شدید است که با واکنش های شدید و اشتیاق زیاد مشخص می شود. شهوت و جذابیت توسط هورمون های جنسی، استروژن و تستوسترون به عنوان انگیزه برای رابطه جنسی هدایت می شود.
زمانی که عاشق می شوید، نواحی خاصی از مغز، به ویژه سیستم لیمبیک و مراکز پاداش، فعال می شوند. سیستم لیمبیک نقش کلیدی در احساسات و حافظه دارد. این باعث خلق و خوی مثبت می شود و توضیح می دهد چرا خاطرات مرتبط با عشق جدید بسیار قوی هستند.
همچنین افزایش دوپامین و نورآدرنالین وجود دارد. دوپامین مسیرهای پاداش را تحریک می کند و انگیزه و افکار و رفتارهای وسواسی را برای دنبال کردن علاقه افزایش می دهد. نورآدرنالین باعث احساس سرخوشی و پاسخ های فیزیولوژیکی ضربان قلب سریع تر، حرکت پروانه ها در معده و افزایش انرژی می شود.
در همان زمان، سایر نواحی مغز غیرفعال می شود. کاهش فعالیت در قشر پیشانی باعث کاهش احساسات و قضاوت های منفی می شود. این توضیح می دهد که چرا افراد در ابتدا ممکن است نسبت به عیب های فردی که عاشق او هستند نابینا باشند.
اما در حالی که ممکن است کمتر احساس قضاوت کنید، کورتیزول، استرس و احساس ناامنی در مراحل اولیه عاشق شدن نیز افزایش می یابد.
چگونه عشق رمانتیک در طول زمان تغییر می کند؟
مرحله اولیه عاشق شدن و شیفتگی شدید چند ماه طول می کشد.
در مرحله بعدی، صمیمیت، تعهد و دلبستگی افزایش می یابد که توسط هورمون های اکسی توسین و وازوپرسین هدایت می شود. اکسی توسین به ما کمک می‌کند بعد از کورتیزول بالا و استرس ناشی از عدم اطمینان و خطر عاشق شدن احساس امنیت کنیم. وازوپرسین رفتارهای هوشیاری و منطقه ای بودن و محافظت از خود را ترویج می کند.
بین اکسی توسین و وازوپرسین تعادلی در برقراری ارتباط با دیگران وجود دارد و در عین حال از شخصی که عاشق او هستید و خودتان نیز محافظت می کند.
اکسی توسین به ما کمک می کند احساس امنیت و آرامش داشته باشیم. اکسی توسین اغلب "هورمون عشق " نامیده می شود زیرا شکل گیری پیوندها و ارتباطات اجتماعی را تسهیل می کند . با این حال، تحقیقات جدید در مدل‌های حیوانی نشان می‌دهد که اکسی توسین برای پیوند مادام‌العمر آنطور که قبلاً تصور می‌شد ضروری نیست.
فعالیت جنسی از عشق متمایز است، اما وابستگی را تقویت می کند. هنگامی که لمس می کنیم، می بوسیم یا رابطه جنسی داریم، اکسی توسین و وازوپرسین ترشح می شود که باعث افزایش عشق و تعهد بین یک زوج می شود.
با گذشت سالها از یک رابطه عاشقانه، اغلب یک دوره گذار از عشق پرشور به عشق همراه وجود دارد . صمیمیت و تعهد بالا به حفظ این عشق کمک می کند. برخی از روابط در این زمان به دلیل کاهش اشتیاق به پایان می رسد، در حالی که زوج های دیگر برای دهه ها در مرحله عشق پرشور باقی می مانند.
عشق غیر عاشقانه چطور؟
فراتر از نقشی که در عشق رمانتیک دارد، اکسی توسین در همه اشکال عشق از جمله با خانواده، دوستان و حتی حیوانات خانگی نیز مهم است. روابط اجتماعی مثبت و اکسی توسین فواید زیادی بر سلامت، رفاه و طول عمر انسان دارند.
اکسی توسین در عشق به حیوانات خانگی نیز نقش دارد. در تحقیقات نشان دادیم که اکسی توسین با کیفیت زندگی بهتر و ارتباطات اجتماعی سالم تر ، در میان افراد مبتلا به افسردگی و بدون افسردگی مرتبط است.
عشق ممکن است بهترین کوکتل شیمیایی طبیعت باشد. اما همه پیچیدگی های رفتار پیچیده و احساس عشق همچنان از علم دور است . برای ورود به صفحه ی اینستاگرام کلیک کنید. تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است.
