اسکن مغز علائم اولیه ایجاد PTSD را در بازماندگان تجاوز جنسی نشان می دهد

مطالعه جدیدی که در مجله تحقیقات روانپزشکی منتشر شده است ، تفاوت‌هایی را در الگوهای فعالیت مغزی نشان داده است که می‌تواند پیش‌بینی کند که کدام زنان ممکن است به دنبال تجاوز جنسی دچار اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) شوند.

به گزارش خط سلامت، با تجزیه و تحلیل عملکرد مغز بلافاصله پس از تروما با استفاده از الکتروانسفالوگرافی (EEG)، محققان الگوهای ارتباطی متمایز را پیدا کردند که بین افرادی که بعداً دچار PTSD شده بودند و کسانی که نداشتند ظاهر شد. این کشف می تواند به مداخلات هدفمندتری برای جلوگیری از بروز این اختلال منجر شود.

شناسایی افراد در معرض خطر PTSD

اختلال استرس پس از سانحه بر بسیاری از افرادی که تروما را تجربه کرده اند تأثیر می گذارد، اما همه افرادی که تحت یک رویداد آسیب زا قرار می گیرند به این اختلال مبتلا نمی شوند. شناسایی افراد در معرض خطر PTSD در مراحل اولیه می تواند به طور چشمگیری نتایج درمان را بهبود بخشد. بازماندگان تجاوز جنسی به ویژه در برابر PTSD آسیب پذیر هستند، به طوری که حدود نیمی از بازماندگان در طول زندگی خود به این بیماری مبتلا می شوند. با این حال، تغییرات نوروبیولوژیکی دقیقی که به ایجاد PTSD کمک می کند، هنوز به خوبی شناخته نشده است.

این مطالعه بر روی زنانی متمرکز شد که اخیراً تجاوز جنسی را تجربه کرده بودند، گروهی که به طور نامتناسبی تحت تأثیر PTSD قرار دارند. هدف بررسی این بود که آیا تفاوت در اتصالات مغزی بلافاصله پس از تروما می تواند پیش بینی کند که چه کسی بعداً دچار PTSD می شود یا خیر. محققان امیدوار بودند که با شناسایی این شاخص‌های اولیه، مداخلات سریع‌تر به افرادی که بیشتر در معرض خطر هستند ارائه شود.

زنان پس از سه ماه پس از ضربه اولیه تحت پیگیری قرار گرفتند. در این مرحله، یک مصاحبه بالینی برای تعیین اینکه آیا آنها دچار PTSD شده اند یا خیر، انجام شد. از 33 شرکت کننده، 12 نفر مبتلا به PTSD تشخیص داده شدند، در حالی که 14 نفر معیارهای کامل این اختلال را نداشتند. هفت شرکت کننده به دلیل پیگیری از دست رفتند و نتوانستند در تجزیه و تحلیل نهایی وارد شوند.

مقایسه فعالیت مغزی زنان با خطر PTSD

برای مقایسه فعالیت مغزی این زنان، محققان دو گروه کنترل را نیز شامل شدند: یک گروه 25 زن با تشخیص اختلال افسردگی اساسی و گروهی دیگر شامل 25 زن سالم بدون سابقه تروما یا شرایط روانی.

داده‌های EEG برای جستجوی الگوهای اتصال عملکردی در مناطق خاصی از مغز، به‌ویژه آن‌هایی که در تنظیم هیجانی و حافظه نقش دارند، مانند شبکه حالت پیش‌فرض (DMN) تجزیه و تحلیل شدند. این شبکه نقش کلیدی در نحوه پردازش افکار و احساسات درونی مغز دارد و تحقیقات قبلی نشان داده است که ممکن است عملکرد آن در افراد مبتلا به PTSD تغییر کند.

نتایج نشان داد که تفاوت های واضحی در ارتباط مغزی بین زنانی که دچار PTSD شده بودند و آنهایی که نداشتند. به طور خاص، افرادی که به PTSD مبتلا شدند، مدت کوتاهی پس از تروما، اتصال در مناطق خاصی از مغز را کاهش دادند. این تفاوت‌ها در باندهای فرکانسی بتا، که با عملکردهای شناختی سطح بالاتر و تنظیم هیجانی مرتبط هستند، آشکارتر بود.

زنان مبتلا به PTSD کاهش اتصال عملکردی در مناطقی از مغز که در پردازش حافظه و احساسات نقش دارند، از جمله قشر آنتورینال و شکنج پاراهیپوکامپ نشان دادند. این مناطق برای پردازش خاطرات آسیب‌زا و پاسخ‌های عاطفی حیاتی شناخته می‌شوند، که نشان می‌دهد اختلالات در اتصال آنها ممکن است به توسعه PTSD کمک کند.

جالب اینجاست که زنانی که دچار PTSD نشده بودند نیز تغییراتی در فعالیت مغزی خود نشان دادند. با این حال، این تغییرات با تغییرات مشاهده شده در گروه PTSD متفاوت بود. به عنوان مثال، آنها کاهش اتصال در نواحی جلویی مغز را نشان دادند که با عملکرد اجرایی و تصمیم گیری مرتبط است. این نشان می‌دهد که فرآیندهای مغزی مختلف ممکن است در نحوه برخورد افراد با تروما دخیل باشند، و برخی از الگوها احتمالاً به محافظت در برابر ایجاد PTSD کمک می‌کنند.

یکی از مهمترین نقاط قوت این مطالعه طراحی آینده نگر آن است که آن را از بسیاری از مطالعات PTSD متمایز می کند. با ردیابی فعالیت مغز در بازماندگان تجاوز جنسی در یک ماه پس از ضربه و سپس پیگیری سه ماه بعد، محققان توانستند مشاهده کنند که چگونه تغییرات عصبی اولیه با پیشرفت بعدی PTSD مرتبط است. این طرح دید واضح تری از علیت ارائه می دهد، زیرا به محققان اجازه می دهد تا الگوهایی را در فعالیت مغزی که قبل از تشخیص PTSD ظاهر می شوند، شناسایی کنند، به جای تکیه بر داده های گذشته نگر از افرادی که قبلاً PTSD دارند.

اما ذکر این نکته ضروری است که EEG تنها یک ابزار برای اندازه گیری فعالیت مغز است و در مقایسه با سایر تکنیک های تصویربرداری مانند تصویربرداری تشدید مغناطیسی عملکردی (fMRI) محدودیت های خاصی دارد. در حالی که EEG وضوح زمانی عالی را ارائه می دهد، به این معنی که می تواند تغییرات بسیار سریع در فعالیت مغز را ثبت کند، وضوح فضایی پایین تری دارد، که تعیین محل دقیق فعالیت مغز را دشوارتر می کند. ترکیب EEG با سایر تکنیک های تصویربرداری می تواند تصویر دقیق تری از پاسخ مغز به تروما ارائه دهد.

علاوه بر این، حجم نمونه نسبتاً کوچک بود و تنها 33 زن در این مطالعه حضور داشتند و هفت نفر از آنها در پیگیری از دست دادند. این امر تعمیم یافته ها را به همه بازماندگان تجاوز جنسی دشوار می کند. مطالعات آینده با نمونه های بزرگتر و متنوع تر برای تایید این نتایج مورد نیاز خواهد بود.

محققان نوشتند: «در نتیجه، این مطالعه اهمیت ارزیابی و مداخلات اولیه را برای بازماندگان تجاوز جنسی که در معرض خطر ابتلا به PTSD هستند، برجسته می‌کند. با این حال، با توجه به محدودیت‌های ذکر شده در بالا، لازم است یافته‌ها در نمونه‌های بزرگ‌تر، از جمله مردان و افراد با پیشینه‌های فرهنگی و جغرافیایی مختلف تکرار شود، و ارزیابی‌های بعدی برای درک کامل تغییرات طولی در عملکرد مغز در بیماران PTSD انجام شود. . همچنین برای شناسایی موثرترین درمان‌ها برای PTSD و درک مکانیسم‌های اساسی این درمان‌ها، تحقیقات بیشتری لازم است.

منبع: سو می پارک، جون-یونگ لی، جونگ-سوک چوی و هی یون جونگ

تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است