پژوهش های متعدد نشان داده است برخورداری از حمایت اجتماعی و داشتن حداقل یک دوست صمیمی ، احتمال ابتلا به مشکلات سلامت روان ، مانند افسردگی را کاهش می دهد. از طرف دیگر مشخص شده است تنهایی یک عامل خطر مهم برای بروز بیماری های روان است.
به گزارش خط سلامت در این مطلب برخی از پیامدهای منفی قرار گرفتن در معرض تنهایی و انزوای اجتماعی را توضیح می دهیم.
تنهایی چه تاثیری بر کارکرد مغز دارد؟
تحقیقات نشان داده است داشتن فعالیت اجتماعی منجر به برانگیختگی بخش‌هایی از مغز می شود.
مغز درست مانند ماهیچه‌ها برای سالم ماندن باید فعالیت داشته باشد. چنانچه زندگی منزوی و تنهایی داشته باشیم، ماده خاکستری مغز که به ما کمک می‌کند، حالات چهره افراد، لحن کلام و حرکات آنها را درک کنیم، دچار تحلیل می‌شود و فرد کمتر می‌تواند فکر دیگران را بخواند و نمی‌تواند ارتباط موثری با دیگر افراد جامعه داشته باشد.
البته این بخش از مغز صرفا برای دوست‌یابی و زندگی اجتماعی نیست، بلکه همچون مکانیسم بقای ما عمل می‌کند. درضمن تنهایی می‌تواند نواحی احساس درد در مغز را تغییر دهد و کوچکترین مساله ناراحت‌کننده، ما را به شدت گرفتار افسردگی و احساسات دردناک کند، به طوری که بهبود حال روحی بیش از حد طولانی شود.
تاثیر تنهایی بر هورمون ها
اخیرا یکی از روانشناسان دانشگاه هاروارد اثر منفی تنهایی روی مغز و سیستم هورمونی را شرح داده است.
بین تنهایی و به هم خوردن تعادل هورمونی رابطه وجود دارد. کورتیزول، هورمون استرس، به شدت افزایش می‌یابد و هورمون اکسی‌توسین که هورمون عشق هم نامیده می‌شود، دستخوش تغییر شده و از ترشح آن به شدت کاسته می شود و احساس درد عاطفی بیشتری به فرد تحمیل می‌کند. تمام مشکلات فیزیکی فوق ناشی از تنهایی، با دوست‌یابی و گسترش فعالیت اجتماعی معکوس می‌شود و حال عمومی فرد در مسیر بهبودی قرار می‌گیرد.
آیا تنهایی عمر را کوتاه می کند؟
تحقیقات بسیاری انجام شده است که نشان می‌دهد بین تنهایی و خطر ابتلا به بیماری‌های گوناگون مانند حملات قلبی و مغزی و حتی مرگ زودهنگام، ارتباطی قوی وجود دارد.
شواهد نشان داده است که تنهایی اجتماعی، افراد را در خطر بیشتر مرگ زودرس و بیماری‌هایی چون ناراحتی‌های قلبی و سکته‌های مغزی قرار می‌دهد. برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.
تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است.
