در این نوع تربیت و فرزند پروری ، والدین معمولاً از پذیرش مسئولیت‌های تربیتی خود شانه خالی می‌کنند، کودک را رها می‌کنند یا بیش از حد به راحتی با او برخورد می‌کنند و اصول یا قوانین مشخصی را برای رفتار او تعیین نمی‌کنند. در نتیجه، کودک ممکن است در شرایطی بزرگ شود که در آن مرزهای رفتاری، آموزشی و عاطفی به وضوح مشخص نباشد.

ویژگی‌های فرزندپروری تنبل:

به گزارش خط سلامت عدم تعیین و حفظ مرزها و قوانین مشخص: یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های فرزندپروری تنبل، عدم داشتن قوانین و چارچوب‌های مشخص برای رفتار کودک است. والدین ممکن است از تنظیم و رعایت محدودیت‌ها برای کودک خود پرهیز کنند و اجازه دهند که کودک هر کاری را که می‌خواهد انجام دهد. این بی‌نظمی باعث می‌شود کودک نتواند مفهوم درست و غلط را به خوبی درک کند و در زندگی آینده‌اش دچار مشکل شود.

عدم برخورد با رفتارهای نادرست: در این نوع تربیت، والدین به دلیل تنبلی یا ناتوانی در مدیریت رفتار کودک، از اصلاح رفتارهای نادرست کودک خود اجتناب می‌کنند. وقتی کودک رفتاری مخرب یا نادرست از خود نشان می‌دهد، والدین یا آن را نادیده می‌گیرند یا به سرعت آن را اصلاح نمی‌کنند. این امر می‌تواند منجر به تکرار رفتارهای منفی کودک و بدتر شدن آنها شود.

کاهش توجه به نیازهای عاطفی و روانی کودک: در فرزندپروری تنبل، والدین ممکن است به احساسات و نیازهای عاطفی کودک توجه کافی نداشته باشند. کودک ممکن است از محبت، حمایت و توجه عاطفی کافی محروم بماند که این امر می‌تواند بر سلامت روانی او تأثیر منفی بگذارد. همچنین، ممکن است والدین به نیازهای روانی کودک از جمله ایجاد احساس امنیت و اعتماد به نفس در او توجه نکنند.

اجتناب از مشارکت در فعالیت‌های آموزشی و یادگیری: والدین در این سبک تربیتی، اغلب از فراهم کردن فرصت‌های یادگیری و آموزشی برای کودک خود اجتناب می‌کنند. کودک ممکن است در معرض کمبود فعالیت‌های فکری، بازی‌های آموزشی یا تعاملات اجتماعی مناسب باشد که برای رشد شناختی او ضروری است. این عدم توجه به فرآیند یادگیری می‌تواند منجر به افت تحصیلی یا ضعف در مهارت‌های اجتماعی کودک شود.

تکیه بر راحتی و کم‌کاری در انجام وظایف تربیتی: والدین در فرزندپروری تنبل، معمولاً راحتی خود را در اولویت قرار می‌دهند و به جای آن که در تربیت کودک وقت و انرژی صرف کنند، به دنبال روش‌هایی هستند که از مشکلات و چالش‌ها بگریزند. این می‌تواند شامل عدم نظارت بر فعالیت‌های کودک، اجتناب از درگیری در مسائل درسی یا تربیتی و صرف‌نظر از داشتن انتظارات منطقی از کودک باشد.

عدم نظارت بر تعاملات اجتماعی کودک: والدین ممکن است برای کودک خود محدودیت‌های کمی در مورد اینکه با چه کسانی وقت بگذراند و چه فعالیت‌هایی انجام دهد، بگذارند. این می‌تواند منجر به ارتباطات اجتماعی غیرمؤثر و مشکلات در تعاملات با همسالان شود. کودک ممکن است نتواند مهارت‌های اجتماعی مورد نیاز برای زندگی سالم و موفق را به درستی یاد بگیرد.

نقش ضعیف والدین در مدل‌سازی رفتار: فرزندپروری تنبل ممکن است به دلیل عدم نمونه‌سازی مناسب از سوی والدین باشد. به عبارت دیگر، والدین ممکن است خود به درستی رفتارهای مناسب را در زندگی روزمره‌شان انجام ندهند و به این ترتیب، کودک از آنها چیزی نمی‌آموزد. برای مثال، اگر والدین به طور مداوم در برابر مشکلات شانه بالا بزنند یا از تلاش و پشتکار اجتناب کنند، کودک نیز ممکن است این رفتار را تقلید کند.

پیامدهای فرزندپروری تنبل:

فرزندپروری تنبل می‌تواند عواقب جدی و طولانی‌مدتی برای کودک به همراه داشته باشد:

کمبود اعتماد به نفس: کودکانی که در یک محیط بی‌قانون یا بی‌نظم پرورش می‌یابند، ممکن است احساس کنند که ارزش کمی دارند یا نمی‌توانند مسئولیت‌های خود را به درستی انجام دهند.

عدم مهارت‌های اجتماعی: کودکانی که نظارت کمی بر رفتار و روابط اجتماعی‌شان دارند، ممکن است نتوانند مهارت‌های لازم برای برقراری روابط مثبت با دیگران را بیاموزند.

مشکلات رفتاری و تحصیلی: عدم اصلاح رفتارهای نادرست و نداشتن ساختار مشخص در زندگی روزمره کودک می‌تواند باعث مشکلات رفتاری و ضعف در عملکرد تحصیلی او شود.

اضطراب و استرس: بی‌توجهی به نیازهای عاطفی کودک و نبود یک محیط پایدار و امن می‌تواند موجب احساس اضطراب و بی‌اعتمادی در او شود.

نتیجه‌گیری:

فرزندپروری تنبل به دلیل کمبود توجه، نداشتن ساختار و غفلت در تربیت می‌تواند تاثیرات منفی زیادی بر کودک بگذارد. در مقابل، فرزندپروری مؤثر نیازمند توجه به نیازهای عاطفی، اجتماعی و آموزشی کودک است و باید شامل انضباط، نظارت و حمایت باشد تا کودک بتواند به بهترین نحو رشد کند.

تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است