اختلال دوقطبی در نوجوانی معمولاً با تغییرات شدیدی در خلق و رفتار همراه است که می‌تواند زندگی روزمره فرد را تحت تاثیر قرار دهد. افزایش اعتماد به نفس ، تحریک‌پذیری شدید، و رفتارهای پرخطر از جمله نشانه‌هایی هستند که باید مورد توجه قرار گیرند.
به گزارش خط سلامت علاوه بر این، اگر نوجوانی سابقه خانوادگی اختلالات خلقی داشته باشد، احتمال بروز اختلال دوقطبی در او بیشتر می‌شود. برای تشخیص دقیق و درمان به موقع، مشاوره با متخصص سلامت روان ضروری است تا بتوان از بروز مشکلات جدی‌تر جلوگیری کرد.
زنگ خطرهای اختلال دوقطبی در نوجوانی
اختلال دوقطبی معمولاً در دوران نوجوانی یا اوایل بزرگسالی بروز پیدا می‌کند، هرچند در برخی موارد ممکن است زودتر از این سنین نمایان شود. اگرچه هیچ مجموعه رفتاری خاصی برای پیش‌بینی اختلال دوقطبی در دوران نوجوانی وجود ندارد، برخی از عوامل خطر و علائم اولیه می‌توانند نشان‌دهنده احتمال بروز این اختلال باشند. این علائم ممکن است شامل موارد زیر باشند:
نوسانات شدید خلقی: نوجوانانی که دچار تغییرات خلقی شدید می‌شوند—مثلاً دوره‌هایی از بی‌قراری یا افسردگی که با دوره‌هایی از شادابی یا هیجان غیرعادی همراه است—ممکن است در معرض خطر بالاتری برای ابتلا به اختلال دوقطبی باشند. این نوسانات خلقی معمولاً بیشتر و طولانی‌تر از تغییرات خلقی معمول در نوجوانان هم‌سن و سال خود هستند.
رفتارهای تکانه‌ای و پرخطر: نوجوانانی که تمایل به انجام رفتارهای پرخطر مانند مصرف مواد مخدر، رفتارهای جنسی خطرناک یا رانندگی بی‌احتیاطانه دارند، ممکن است نشانه‌هایی از اختلال دوقطبی نشان دهند، به ویژه در دوران دوره‌های شیدایی یا نیمه‌شیدایی (هیپومانیا).
اختلالات خواب: مشکلات خواب مانند بی‌خوابی یا خوابیدن بیش از حد می‌تواند نشانه‌ای از دوره‌های شیدایی و افسردگی باشد. به ویژه بی‌خوابی در دوره‌های شیدایی شایع است، زمانی که فرد احساس انرژی زیاد کرده و نیازی به استراحت ندارد.
گفتار و افکار سریع: نوجوانانی که دارای گفتار فشرده (صحبت کردن سریع و پرش از یک موضوع به موضوع دیگر) یا افکار رگباری هستند، ممکن است نشانه‌هایی از شیدایی یا نیمه‌شیدایی داشته باشند که از ویژگی‌های اختلال دوقطبی است.
افزایش اعتماد به نفس یا احساس بزرگ‌منشی: نوجوانانی که به طور ناگهانی احساس خودبزرگ‌بینی دارند، یا به طور غیرواقعی خود را دارای توانایی‌های بالا می‌بینند، ممکن است علائم شیدایی را بروز دهند.
تحریک‌پذیری یا پرخاشگری شدید: تحریک‌پذیری که به طور غیرمعمول شدید و طولانی‌مدت است، می‌تواند نشان‌دهنده اختلال خلقی باشد. حملات پرخاشگری که تناسبی با وضعیت ندارند نیز می‌توانند از علائم اولیه اختلال دوقطبی، به ویژه در دوره‌های شیدایی یا نیمه‌شیدایی، باشند.
علائم افسردگی شدید: افسردگی شدید در نوجوانی که با احساس مداوم غم، از دست دادن علاقه به فعالیت‌های پیشین لذت‌بخش، تغییرات در اشتها و خواب، و افکار خودکشی همراه است، ممکن است به سمت اختلال دوقطبی اشاره داشته باشد، به ویژه اگر تغییرات خلقی‌ای وجود داشته باشد که با الگوی افسردگی یک‌قطبی منطبق نباشد.
سابقه خانوادگی: نوجوانانی که سابقه خانوادگی اختلال دوقطبی یا سایر اختلالات خلقی دارند، در معرض خطر بالاتری برای ابتلا به این اختلال هستند. ژنتیک نقش مهمی در پیش‌درآمد اختلال دوقطبی دارد و سابقه خانوادگی یکی از قوی‌ترین پیش‌بینی‌کننده‌ها برای این اختلال است.
علائم روان‌پریشی: در برخی موارد، نوجوانانی که دچار توهمات یا هذیان‌ها می‌شوند، به‌ویژه در دوران دوره‌های نوسانات خلقی شدید، ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اختلال دوقطبی قرار داشته باشند. این علائم معمولاً در دوره‌های شدید شیدایی یا افسردگی دیده می‌شوند.
لازم به ذکر است که مشاهده این رفتارها در هر نوجوانی لزوماً به این معنی نیست که او به اختلال دوقطبی مبتلا خواهد شد، و بسیاری از این رفتارها می‌توانند در سایر اختلالات روانی یا در روند طبیعی رشد نوجوانان نیز مشاهده شوند. تشخیص زودهنگام و مداخله مناسب در مدیریت این اختلال اهمیت زیادی دارد، بنابراین در صورت شک به اختلال دوقطبی، مشاوره با یک متخصص سلامت روان برای ارزیابی و درمان صحیح ضروری است.
تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است
