نقرس چیست؟ + جدول تاثیر عجیب نقرس بر ابتلا به بیماری های روانی

ورزش می‌تواند برای افرادی که از نقرس رنج می‌برند مفید باشد، اما باید به گونه‌ای انجام شود که مفاصل را بیش از حد تحت فشار قرار ندهد. نقرس معمولاً به دلیل افزایش سطح اسید اوریک و رسوب کریستال‌های آن در مفاصل ایجاد می‌شود، و در دوران حملات حاد، حرکت و ورزش می‌تواند درد و التهاب را تشدید کند.

با این حال، پس از بهبود و در زمان‌هایی که حملات نقرس تحت کنترل هستند، ورزش مناسب می‌تواند به بهبود وضعیت کلی بدن و کاهش عوارض نقرس کمک کند.

مزایای ورزش برای افراد مبتلا به نقرس

1. کاهش وزن و کنترل چربی بدن

   • ورزش منظم می‌تواند به کاهش وزن کمک کند. چاقی یکی از عوامل خطر برای نقرس است، زیرا باعث افزایش تولید اسید اوریک و کاهش دفع آن از بدن می‌شود. کاهش وزن می‌تواند فشار کمتری به مفاصل وارد کند و از حملات نقرس جلوگیری کند.

2. تقویت مفاصل

   • انجام تمرینات سبک و کم فشار به تقویت عضلات اطراف مفصل کمک می‌کند. این می‌تواند پایداری مفصل را بهبود بخشیده و از آسیب‌های بیشتر جلوگیری کند.

3. افزایش انعطاف‌پذیری و دامنه حرکت مفصل

   • ورزش‌های کششی و تمرینات انعطاف‌پذیری می‌توانند به بهبود حرکت مفصل‌های آسیب‌دیده کمک کنند و از خشکی و سفتی مفصل‌ها جلوگیری کنند.

4. کاهش استرس و التهاب

   • ورزش باعث ترشح اندروفین‌ها (هورمون‌های شادی) می‌شود که می‌تواند به کاهش درد و استرس کمک کند و تاثیر مثبتی بر سلامت روان داشته باشد.

انواع ورزش‌های مناسب برای نقرس

ورزش‌هایی که فشار کمتری به مفاصل وارد می‌کنند و به تقویت عضلات کمک می‌کنند، برای افراد مبتلا به نقرس مناسب‌تر هستند. برخی از این ورزش‌ها عبارتند از:

1. پیاده‌روی

   • پیاده‌روی آرام و متوسط یک ورزش کم فشار است که می‌تواند به کاهش وزن و تقویت عضلات کمک کند. این ورزش به خصوص برای مفاصل پایین‌تنه مانند زانوها و مچ‌ها مفید است.

2. شنا

   • شنا یکی از بهترین ورزش‌ها برای افرادی است که از درد مفاصل رنج می‌برند. شنا به دلیل فشار کم بر مفاصل، در عین حال باعث تقویت عضلات و بهبود گردش خون می‌شود.

3. دوچرخه‌سواری

   • دوچرخه‌سواری با شدت متوسط نیز می‌تواند یک ورزش عالی باشد که فشار کمتری به مفاصل وارد می‌کند. این ورزش به تقویت عضلات پا کمک می‌کند.

4. یوگا و پیلاتس

   • تمرینات یوگا و پیلاتس می‌توانند به بهبود انعطاف‌پذیری، کاهش استرس و تقویت عضلات اطراف مفصل‌ها کمک کنند. این تمرینات برای افزایش دامنه حرکت مفاصل نیز مفید هستند.

5. تمرینات مقاومتی سبک

   • استفاده از وزنه‌های سبک یا باندهای مقاومتی برای تقویت عضلات اطراف مفصل‌ها می‌تواند مفید باشد. این تمرینات باید با شدت کم و به تدریج انجام شوند.

نکات مهم هنگام ورزش برای افراد مبتلا به نقرس:

1. اجتناب از تمرینات با فشار زیاد

   • در دوران حملات نقرس، مفاصل بسیار حساس و دردناک هستند. در این زمان‌ها باید از ورزش‌های شدید یا تمریناتی که فشار زیادی به مفصل‌ها وارد می‌کند، خودداری کرد.

2. شروع آرام و تدریجی

   • افرادی که از نقرس رنج می‌برند باید ورزش را به تدریج شروع کنند و از شدت بالای تمرینات جلوگیری کنند.

3. کنترل وزن بدن

   • کاهش وزن از طریق ورزش و تغذیه مناسب می‌تواند به کاهش خطر حملات نقرس کمک کند. کاهش وزن فشار کمتری به مفاصل وارد می‌کند و ممکن است باعث کاهش سطح اسید اوریک شود.

4. استفاده از کفش‌های مناسب

   • استفاده از کفش‌های راحت و مناسب برای ورزش می‌تواند از فشار اضافی به مفاصل پا جلوگیری کند.

5. گوش دادن به بدن

   • اگر در حین ورزش احساس درد شدید در مفاصل دارید، باید بلافاصله توقف کرده و استراحت کنید. مراقبت از بدن و شناخت مرزهای خود در ورزش مهم است.

ورزش می‌تواند به عنوان یک بخش مهم از درمان و مدیریت نقرس در نظر گرفته شود، به شرطی که به‌طور درست و با احتیاط انجام شود. در زمان‌های بدون حملات حاد، ورزش می‌تواند به کاهش درد، تقویت مفاصل و بهبود وضعیت کلی کمک کند. همیشه قبل از شروع هر نوع برنامه ورزشی، مشاوره با پزشک یا متخصص فیزیوتراپی توصیه می‌شود.

گروه‌های خاصی از افراد به دلایل مختلف ممکن است بیشتر در معرض خطر ابتلا به نقرس باشند. این گروه‌ها شامل افرادی هستند که عوامل ژنتیکی، سبک زندگی، یا شرایط بهداشتی خاصی دارند که خطر ابتلا به نقرس را افزایش می‌دهد. برخی از این گروه‌ها عبارتند از:

 افراد دارای سابقه خانوادگی نقرس (ژنتیک)

نقرس یک بیماری با زمینه ژنتیکی است، به این معنی که اگر فردی در خانواده خود سابقه نقرس داشته باشد، خطر ابتلای او به این بیماری بیشتر است. ژن‌های خاصی که باعث افزایش سطح اسید اوریک در خون می‌شوند، می‌توانند از والدین به فرزندان منتقل شوند.

 افراد مبتلا به چاقی یا اضافه وزن

چاقی یکی از عوامل مهم خطر برای نقرس است. افرادی که وزن زیادی دارند، معمولاً دچار مشکلات متابولیکی مانند افزایش اسید اوریک در خون می‌شوند. چربی اضافی بدن می‌تواند باعث افزایش تولید اسید اوریک و کاهش توانایی کلیه‌ها در دفع آن شود.

 مردان و سن بالا

نقرس بیشتر در مردان دیده می‌شود، به ویژه مردان بالای ۴۰ سال. این به این دلیل است که سطح اسید اوریک در خون مردان بیشتر از زنان است و در طول زمان، احتمال تجمع کریستال‌های اسید اوریک در مفاصل افزایش می‌یابد.

زنان در سنین پیش از یائسگی کمتر در معرض نقرس هستند، اما بعد از یائسگی، خطر ابتلا به نقرس در زنان به میزان قابل توجهی افزایش می‌یابد. 

به طور کلی می توان گفت نقرس بیشتر در سنین بالای 30-40 سال در مردان و بالای 50 سال در زنان دیده می‌شود.

افراد میانسال و بالای 60 سال بیشتر در معرض نقرس قرار دارند، به ویژه اگر عوامل خطر مانند چاقی یا بیماری‌های متابولیکی داشته باشند.

افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن

برخی بیماری‌های مزمن مانند فشار خون بالا، دیابت نوع ۲، بیماری‌های کلیوی و بیماری‌های قلبی می‌توانند خطر ابتلا به نقرس را افزایش دهند. این بیماری‌ها معمولاً با کاهش توانایی بدن در دفع اسید اوریک از طریق کلیه‌ها همراه هستند و به این ترتیب، خطر تجمع اسید اوریک در خون بیشتر می‌شود.

افراد با رژیم غذایی نامتعادل

افرادی که غذاهای پرپروتئین (مانند گوشت قرمز، غذاهای دریایی و برخی حبوبات) و نوشیدنی‌های الکلی به خصوص آبجو مصرف می‌کنند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به نقرس هستند. مصرف این نوع غذاها باعث افزایش سطح اسید اوریک در خون می‌شود. همچنین، نوشیدنی‌های شیرین با فروکتوز بالا نیز می‌توانند سطح اسید اوریک را افزایش دهند.

افراد مبتلا به کم‌کاری یا پرکاری تیروئید

بیماری‌های تیروئید می‌توانند تأثیر زیادی بر سطح اسید اوریک در بدن داشته باشند. کم‌کاری یا پرکاری تیروئید می‌تواند باعث ایجاد اختلالاتی در فرآیندهای متابولیک بدن شود که ممکن است باعث افزایش تولید اسید اوریک یا کاهش دفع آن از بدن شود.

افراد سیگاری

سیگار کشیدن می‌تواند باعث افزایش تولید اسید اوریک و کاهش توانایی کلیه‌ها در دفع آن شود. همچنین، سیگار کشیدن خطر ابتلا به بسیاری از بیماری‌های مزمن که با نقرس در ارتباط هستند، مانند بیماری‌های قلبی و کلیوی، را افزایش می‌دهد.

افراد مبتلا به مصرف داروهای خاص

برخی داروها می‌توانند سطح اسید اوریک در بدن را افزایش دهند. این داروها شامل دیورتیک‌ها (داروهای ادرارآور)، آسپیرین، داروهای شیمی‌درمانی و داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی هستند. افرادی که این داروها را مصرف می‌کنند، ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به نقرس قرار گیرند.

افراد مبتلا به کم‌کاری کلیه‌ها

کلیه‌ها مسئول دفع اسید اوریک از بدن هستند. اگر عملکرد کلیه‌ها مختل شود (مانند بیماری‌های کلیوی یا نارسایی کلیه)، اسید اوریک به درستی از بدن دفع نمی‌شود و در نتیجه در خون تجمع می‌یابد که می‌تواند به نقرس منجر شود.

 افراد با سطح پایین آب بدن (کم‌آبی)

کم‌آبی بدن می‌تواند باعث کاهش توانایی کلیه‌ها در دفع اسید اوریک شود و این می‌تواند به افزایش سطح اسید اوریک در خون و احتمال ابتلا به نقرس منجر شود.

گروه‌های خطر برای نقرس شامل افرادی هستند که دارای عوامل ژنتیکی، بیماری‌های مزمن، رژیم غذایی نامناسب، اضافه وزن، و سبک زندگی غیر سالم (مانند مصرف الکل و سیگار) هستند. شناسایی این گروه‌ها و انجام اقدامات پیشگیرانه مانند تغییر در رژیم غذایی، کاهش وزن، ورزش منظم و درمان بیماری‌های زمینه‌ای می‌تواند به کاهش خطر ابتلا به نقرس کمک کند.

نقرس یکی از بیماری‌های شایع مفصلی است، اما درصد دقیق افرادی که به این بیماری مبتلا می‌شوند، می‌تواند بسته به عوامل مختلفی مانند سن، جنسیت، ژنتیک و سبک زندگی متفاوت باشد. با این حال، آمار عمومی نشان می‌دهند که نقرس در میان برخی از گروه‌ها بیشتر دیده می‌شود.

در سطح جهانی، شیوع نقرس به طور متوسط حدود 1-2 درصد از جمعیت بالغ را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

در کشورهای توسعه‌یافته، شیوع نقرس به طور قابل توجهی بالاتر است. به عنوان مثال، در ایالات متحده، تخمین زده می‌شود که حدود 4-6 درصد از بزرگسالان مبتلا به نقرس هستند. این میزان در مردان بالای 40 سال و در زنان پس از یائسگی بیشتر دیده می‌شود.

مردان بیشتر از زنان به نقرس مبتلا می‌شوند. در مردان، شیوع نقرس در سنین بالای 40 سال افزایش می‌یابد.

زنان معمولاً تا سن یائسگی کمتر در معرض نقرس هستند، زیرا هورمون استروژن تا حدودی از افزایش سطح اسید اوریک جلوگیری می‌کند. پس از یائسگی، شیوع نقرس در زنان مشابه مردان می‌شود.

عوامل خطر و افزایش شیوع

چاقی، دیابت، بیماری‌های کلیوی، فشار خون بالا و مصرف زیاد الکل و غذاهای پرپروتئین خطر ابتلا به نقرس را افزایش می‌دهند.

اگرچه نقرس یک بیماری شایع است، ولی تنها درصد کمی از جمعیت به طور فعال به آن مبتلا می‌شوند. شیوع نقرس در کشورهای توسعه یافته بیشتر است و در مردان و افراد میانسال و سالمند بیشتر مشاهده می‌شود.