۵ نشانه هشداردهنده که به تالاسمی مبتلا اید

شناسایی زودهنگام بیماری تالاسمی ، از اهمیت بالایی برخوردار است، چراکه می‌تواند به پیشگیری از عوارض شدید و بهبود کیفیت زندگی بیمار کمک کند.

به گزارش خط سلامت در این مقاله، به پنج نشانه هشداردهنده‌ای می‌پردازیم که ممکن است نشان‌دهنده ابتلا به تالاسمی در بدن شما باشد. با آگاهی از این علائم، می‌توانید اقداماتی را برای تشخیص و درمان به موقع انجام دهید.

5 علامت هشداردهنده تالاسمی

تالاسمی یک اختلال خونی ارثی است که بر تولید هموگلوبین تأثیر می‌گذارد و می‌تواند منجر به کم‌خونی شود. این بیماری معمولاً به دو نوع الفا و بتا تقسیم می‌شود و علائم آن ممکن است به‌تدریج بروز کنند. در ادامه، پنج علامت هشداردهنده‌ای که ممکن است نشان‌دهنده وجود تالاسمی در بدن شما باشند، آورده شده است.

خستگی مفرط و ضعف

اگر به‌طور مداوم احساس خستگی و ضعف دارید، ممکن است نشانه‌ای از کم‌خونی ناشی از تالاسمی باشد. بدن به دلیل کمبود هموگلوبین نمی‌تواند به‌طور مؤثر اکسیژن را به بافت‌ها و اندام‌ها منتقل کند.

رنگ پریدگی پوست

افرادی که دچار تالاسمی هستند، ممکن است رنگ پوستشان به زردی متمایل شود یا به‌طور کلی رنگ‌پریده به نظر برسند. این پدیده ناشی از کاهش تولید گلبول‌های قرمز خون است که می‌تواند به کاهش اکسیژن در خون منجر شود.

تپش قلب نامنظم

تالاسمی می‌تواند منجر به تپش قلب نامنظم یا تند (تاکی‌کاردی) شود، زیرا قلب تلاش می‌کند تا کمبود اکسیژن را جبران کند. اگر متوجه شدید که ضربان قلبتان به‌طور غیرطبیعی سریع می‌شود، باید به پزشک مراجعه کنید.

درد در ناحیه شکم یا استخوان‌ها

افرادی که دچار تالاسمی هستند، ممکن است دردهایی در ناحیه شکم یا استخوان‌ها احساس کنند. این دردها می‌توانند ناشی از بزرگ شدن طحال یا کبد به‌دلیل تجمع گلبول‌های قرمز خونی آسیب‌دیده باشند.

عفونت‌های مکرر

تالاسمی می‌تواند باعث تضعیف سیستم ایمنی بدن شود، که این امر فرد را در معرض عفونت‌های مکرر قرار می‌دهد. اگر به‌طور مکرر دچار عفونت‌های ویروسی یا باکتریایی می‌شوید، ممکن است نیاز به بررسی بیشتری وجود داشته باشد.

تالاسمی چیست؟

تالاسمی یک اختلال خونی ژنتیکی است که در آن بدن به‌طور غیرطبیعی هموگلوبین تولید می‌کند. هموگلوبین، پروتئینی است که در گلبول‌های قرمز خون وجود دارد و مسئول انتقال اکسیژن به بافت‌های مختلف بدن است. در افراد مبتلا به تالاسمی، تولید هموگلوبین به درستی انجام نمی‌شود و این می‌تواند منجر به کم‌خونی، خستگی و دیگر مشکلات جدی شود. تالاسمی به‌طور عمده در مناطقی با سابقه تاریخی بیماری‌های خونی، مانند مدیترانه، خاورمیانه و آسیا دیده می‌شود.

انواع تالاسمی

تالاسمی به دو نوع اصلی تقسیم می‌شود:

تالاسمی آلفا

در این نوع، تولید زنجیره‌های آلفا هموگلوبین مختل می‌شود.

تعداد زنجیره‌های آلفا آسیب‌دیده می‌تواند متفاوت باشد، که می‌تواند منجر به شکل‌های مختلفی از این بیماری شود:

تالاسمی آلفا خفیف: معمولاً هیچ علامتی ندارد و نیاز به درمان خاصی ندارد.

تالاسمی آلفا میانه: می‌تواند منجر به کم‌خونی متوسط و نیاز به درمان داشته باشد.

تالاسمی آلفا شدید (هیدروپس فتا‌لیس): در موارد شدید، ممکن است زندگی نوزاد را تهدید کند و به‌طور معمول در رحم تشخیص داده می‌شود.

تالاسمی بتا

در این نوع، تولید زنجیره‌های بتا هموگلوبین مختل می‌شود.

انواع تالاسمی بتا شامل:

تالاسمی بتا خفیف (تالاسمی مینور): معمولاً هیچ علامتی ندارد و افراد معمولاً به‌طور طبیعی زندگی می‌کنند.

تالاسمی بتا متوسط: ممکن است کم‌خونی متوسط ایجاد کند و نیاز به مراقبت‌های پزشکی داشته باشد.

تالاسمی بتا شدید (تالاسمی ماژور): این نوع به درمان‌های منظم، از جمله انتقال خون و درمان با داروهای خاص نیاز دارد.

آیا تالاسمی قابل درمان است؟

تالاسمی به‌طور کامل قابل درمان نیست، اما می‌توان آن را مدیریت کرد و کیفیت زندگی افراد مبتلا را بهبود بخشید. روش‌های درمانی برای تالاسمی شامل:

انتقال خون: افراد مبتلا به تالاسمی شدید (مانند تالاسمی ماژور) نیاز به انتقال منظم خون دارند تا سطح هموگلوبین را حفظ کنند و از کم‌خونی جلوگیری کنند.

درمان آهن: به‌دلیل انتقال‌های مکرر خون، بدن ممکن است دچار انباشت آهن شود. در این موارد، پزشکان ممکن است داروهای کم‌کردن آهن مانند دی‌سفیرال یا داروهای دیگر را تجویز کنند.

پیوند سلول‌های بنیادی: این روش می‌تواند درمانی مؤثر برای تالاسمی شدید باشد، اما برای انجام این روش، باید یک اهداکننده مناسب پیدا شود. پیوند سلول‌های بنیادی به بدن امکان می‌دهد که هموگلوبین طبیعی تولید کند.

درمان‌های ژنتیکی: تحقیقات در حال حاضر به دنبال روش‌های درمانی جدید، از جمله درمان‌های ژنتیکی برای اصلاح نقص ژنتیکی مرتبط با تالاسمی هستند.

از چند سالگی ممکن است یک فرد به تالاسمی مبتلا شود؟

تالاسمی یک بیماری ژنتیکی است و می‌تواند از زمان تولد یا حتی در دوران جنینی به‌وجود آید. در واقع، در موارد شدید (مانند تالاسمی ماژور) ممکن است نشانه‌ها و علائم بیماری در نوزادان یا کودکان زیر یک سال ظاهر شود.

تالاسمی مینور، که معمولاً خفیف‌تر است، ممکن است در دوران بزرگسالی تشخیص داده شود و افراد معمولاً بدون علامت هستند. با این حال، از آنجایی که تالاسمی یک اختلال ارثی است، در خانواده‌هایی که سابقه این بیماری وجود دارد، شانس ابتلا به آن در نوزادان و کودکان بالاتر است.

به‌طور کلی، در صورت داشتن سابقه خانوادگی تالاسمی یا بروز علائم مربوط به کم‌خونی، مشاوره با پزشک و انجام آزمایش‌های ژنتیکی می‌تواند به تشخیص زودهنگام و مدیریت این بیماری کمک کند.

نتیجه‌گیری

اگر شما یا کسی که می‌شناسید این علائم را تجربه می‌کند، مهم است که به پزشک مراجعه کنید تا ارزیابی‌های لازم انجام شود. تشخیص زودهنگام تالاسمی می‌تواند به مدیریت بهتر بیماری و جلوگیری از عوارض جدی‌تر کمک کند.

 

برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.

تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است