بیماری‌های خودایمنی زمانی رخ می‌دهند که سیستم ایمنی بدن به اشتباه بافت‌های سالم بدن را به عنوان مهاجم تشخیص داده و به آن‌ها حمله می‌کند. این بیماری‌ها می‌توانند طیف گسترده‌ای از علائم را ایجاد کنند که تشخیص آن‌ها را دشوار می‌سازد.
به گزارش خط سلامت در این مقاله، 16 علامت مهم را بررسی می‌کنیم که نشان می‌دهند سیستم ایمنی بدن ممکن است در حال مبارزه با سلول های خودی باشد.
16 علامت هشداردهنده بیماری‌های خودایمنی
خستگی مفرط: خستگی مزمن و شدید یکی از شاخص‌ترین نشانه‌های بیماری‌های خودایمنی است. این خستگی حتی با استراحت کافی برطرف نمی‌شود و می‌تواند در انجام فعالیت‌های روزمره اختلال ایجاد کند.
دردهای عضلانی و مفصلی: التهاب مزمن در مفاصل و عضلات باعث درد، سفتی و تورم می‌شود. این دردها معمولاً در چندین مفصل به طور همزمان اتفاق می‌افتد و با فعالیت بدتر می‌شود.
تب کم‌درجه و طولانی‌مدت: تب خفیف و طولانی‌مدت که بدون علت مشخصی رخ می‌دهد، می‌تواند نشانه‌ای از التهاب مزمن در بدن باشد.
تورم غدد لنفاوی: بزرگ شدن غدد لنفاوی به دلیل فعالیت بیش از حد سیستم ایمنی در مقابله با التهاب رخ می‌دهد.
مشکلات پوستی: انواع مختلفی از مشکلات پوستی مانند راش، قرمزی، خارش و تغییر رنگ پوست در بیماری‌های خودایمنی دیده می‌شود. این مشکلات پوستی اغلب به دلیل رسوب آنتی‌بادی‌ها در پوست ایجاد می‌شوند.
ریزش مو: ریزش موی ناگهانی و شدید می‌تواند نشانه‌ای از اختلال در سیستم ایمنی باشد. این ریزش مو معمولاً در نواحی مختلف سر اتفاق می‌افتد.
حساسیت به نور: برخی افراد مبتلا به بیماری‌های خودایمنی به نور خورشید حساسیت نشان می‌دهند و با قرار گرفتن در معرض نور، پوستشان دچار التهاب و قرمزی می‌شود.
مشکلات گوارشی: التهاب در دستگاه گوارش می‌تواند باعث درد شکم، اسهال، یبوست، نفخ و سوء جذب مواد غذایی شود.
تغییرات وزن: کاهش یا افزایش وزن بدون دلیل مشخص می‌تواند در بیماری‌های خودایمنی رخ دهد. این تغییرات وزن اغلب به دلیل تغییر در متابولیسم بدن یا التهاب ایجاد می‌شود.
مشکلات تنفسی: التهاب در ریه‌ها می‌تواند باعث تنگی نفس، سرفه خشک، خس‌خس سینه و کاهش ظرفیت ریه شود.
تغییرات خلقی: افسردگی، اضطراب و تغییرات ناگهانی خلق و خو از جمله عوارض روانی بیماری‌های خودایمنی هستند. این تغییرات به دلیل التهاب در مغز و تأثیر آن بر انتقال‌دهنده‌های عصبی رخ می‌دهد.
تاری دید و مشکلات بینایی: التهاب در چشم‌ها می‌تواند باعث تاری دید، دوبینی، حساسیت به نور و خشکی چشم شود.
بی‌حسی و گزگز: آسیب به اعصاب در اثر التهاب می‌تواند باعث بی‌حسی، گزگز و مورمور شدن در دست‌ها و پاها شود.
مشکلات قلبی: برخی بیماری‌های خودایمنی می‌توانند به قلب آسیب برسانند و باعث التهاب عضله قلب، مشکلات ریتم قلب و افزایش خطر لخته شدن خون شوند.
تکرر ادرار: التهاب در مثانه می‌تواند باعث تکرر ادرار، سوزش ادرار و احساس نیاز مکرر به ادرار کردن شود.
لخته شدن خون: اختلال در سیستم ایمنی می‌تواند باعث افزایش خطر لخته شدن خون در رگ‌ها و ایجاد لخته‌های خونی شود.
عوامل خطر ابتلا به بیماری های خود ایمنی
ژنتیک: برخی بیماری‌های خودایمنی ارثی هستند.
جنسیت: زنان بیشتر از مردان در معرض ابتلا به بیماری‌های خودایمنی هستند.
عوامل محیطی : عوامل محیطی مانند عفونت‌ها، استرس و برخی مواد شیمیایی می‌توانند خطر ابتلا را افزایش دهند.
تشخیص بیماری‌های خودایمنی
تشخیص بیماری‌های خودایمنی بر اساس علائم بالینی، آزمایش خون و گاهی اوقات بیوپسی بافت انجام می‌شود.
درمان بیماری‌های خودایمنی
درمان بیماری‌های خودایمنی به نوع بیماری و شدت علائم بستگی دارد و ممکن است شامل داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی، داروهای ضدالتهابی و درمان‌های حمایتی باشد.
برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است
