تنهایی سبک زندگی را به سمت این بیماری تاریک می برد

به گزارش خط سلامت بر اساس مطالعه جدیدی که توسط کیمیا شفیقی از دانشگاه مک گیل کانادا و همکارانش منتشر شد، عوامل تعیین کننده سبک زندگی اجتماعی، از جمله تنهایی و انزوای اجتماعی ، با عوامل خطر تخریب عصبی مرتبط هستند.

بیماری آلزایمر و زوال عقل های مرتبط (ADRD) یک بحران رو به رشد بهداشت عمومی است که هزینه جهانی آن سالانه بیش از 1 تریلیون دلار است. شواهد فزاینده ای وجود دارد که تنهایی و انزوای اجتماعی با افزایش خطر بیماری آلزایمر و زوال عقل های مرتبط (ADRD) مرتبط است، اما ارتباط بین سبک زندگی اجتماعی و سایر عوامل خطر شناخته شده بیماری آلزایمر و زوال عقل های مرتبط (ADRD)کمتر شناخته شده است.

بیماری آلزایمر و اختلال خواب

در کار جدید، محققان داده‌های 502506 شرکت‌کننده در بریتانیا و 30097 نفر را که در مطالعه طولی کانادایی سالمندی ثبت‌نام کرده بودند، بررسی کردند. هر دو مطالعه دارای پرسشنامه هایی بودند که شامل سوالاتی در مورد تنهایی، فراوانی تعامل اجتماعی و حمایت اجتماعی بود.

این مطالعه طیف وسیعی از ارتباط بین عوامل خطر بیماری آلزایمر و زوال عقل های مرتبط (ADRD)بالقوه قابل تغییر و تنهایی و عدم حمایت اجتماعی را نشان داد. افرادی که بیشتر سیگار می‌کشیدند، بیش از حد الکل می‌نوشیدند، اختلالات خواب را تجربه می‌کردند و به طور مکرر در فعالیت‌های فیزیکی سبک تا شدید شرکت نمی‌کردند - همه عوامل خطر شناخته شده برای بیماری آلزایمر و زوال عقل های مرتبط (ADRD) - شانس بیشتری برای تنهایی و نداشتن حمایت اجتماعی داشتند.

بیماری آلزایمر و تنهایی 

شواهد فزاینده ای وجود دارد که انزوای اجتماعی با افزایش خطر بیماری آلزایمر و زوال عقل های مرتبط (ADRD)مرتبط است، اما ارتباط بین سبک زندگی اجتماعی و سایر عوامل خطر شناخته شده بیماری آلزایمر و زوال عقل های مرتبط (ADRD)کمتر شناخته شده است.

عوامل سلامت جسمی و روانی که قبلاً با بیماری آلزایمر و زوال عقل های مرتبط (ADRD)مرتبط بودند، مانند بیماری قلبی عروقی، اختلال بینایی یا شنوایی، دیابت و رفتارهای عصبی و افسردگی نیز با انزوای اجتماعی ذهنی و عینی مرتبط بودند. به عنوان مثال مشکل شنیدن با صدای پس زمینه با افزایش 29.0 درصدی در احتمال احساس تنهایی و افزایش 9.86 درصدی در احتمال عدم حمایت اجتماعی مطابقت دارد.

بیماری آلزایمر و احساس تنهایی

احساس تنهایی و عدم حمایت اجتماعی نیز به ترتیب 3.7 و 1.4 برابر بیشتر بود که تابعی از نمره یک شرکت کننده برای روان رنجوری بود.

نویسندگان نتیجه می‌گیرند انزوای اجتماعی که می‌تواند راحت‌تر از عوامل خطر ژنتیکی یا زمینه‌ای سلامت اصلاح شود، ممکن است یک هدف امیدوارکننده برای اقدامات بالینی پیشگیرانه باشد. برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.

تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است.