افراد مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی (Developmental Coordination Disorder) معمولاً در انجام فعالیت‌های فیزیکی که نیاز به هماهنگی دارند، مانند دویدن، نوشتن ، و استفاده از ابزارهای مختلف دچار مشکلاتی می‌شوند.
به گزارش خط سلامت این اختلال معمولاً در دوران کودکی شناسایی می‌شود و می‌تواند تأثیرات زیادی بر زندگی روزمره فرد و تعاملات اجتماعی او داشته باشد.
علائم اختلال هماهنگی رشدی
اختلال هماهنگی رشدی (Developmental Coordination Disorder یا DCD) یک اختلال عصبی-رشدی است که باعث مشکلاتی در هماهنگی حرکات و انجام فعالیت‌های فیزیکی روزمره می‌شود. افراد مبتلا به این اختلال، علی‌رغم داشتن توانایی‌های ذهنی طبیعی، در انجام حرکات ظریف و درشت مشکل دارند. علائم اختلال هماهنگی رشدی، عبارت است از:
علائم اختلال هماهنگی رشدی (DCD) می‌تواند متفاوت باشد و بسته به شدت اختلال در هر فرد متفاوت باشد. برخی از علائم اصلی این اختلال عبارتند از:
مشکلات در انجام حرکات ظریف:
دشواری در نوشتن یا رنگ‌آمیزی
مشکلات در استفاده از ابزارهای روزمره مانند قیچی، خودکار یا دکمه‌زدن
مشکلات در انجام کارهای خانگی مانند آشپزی، بستن بند کفش و لباس‌پوشیدن
مشکلات در مهارت‌های حرکتی درشت
دشواری در راه رفتن، دویدن یا حفظ تعادل
مشکلات در انجام فعالیت‌های ورزشی یا بازی‌های گروهی، مانند فوتبال، بسکتبال و شنا
در برخی موارد، ممکن است فرد نتواند به‌خوبی هماهنگی چشم و دست را انجام دهد
تأخیر در یادگیری مهارت‌های فیزیکی
کندی در یادگیری مهارت‌های فیزیکی جدید مانند یادگیری دوچرخه‌سواری یا استفاده از اسکیت
مشکلات در تکمیل کارهای فیزیکی پیچیده
کاهش اعتماد به نفس و اضطراب
تجربه مکرر شکست و ناتوانی در انجام فعالیت‌ها می‌تواند منجر به کاهش اعتماد به نفس شود.
ممکن است فرد احساس اضطراب کند یا از فعالیت‌های اجتماعی و فیزیکی اجتناب کند.
مشکلات در هماهنگی چشم و دست
عدم توانایی در گرفتن توپ یا انجام کارهایی که نیاز به هماهنگی چشم و دست دارند.
مشکل در تعامل با اشیاء و ابزارهای مختلف که نیاز به دقت دارند.
این علائم می‌توانند تأثیر زیادی بر توانایی فرد در انجام فعالیت‌های روزمره و تعامل با دیگران داشته باشند. برای تشخیص و درمان به‌موقع این اختلال، مشاوره با متخصصین روان‌شناسی یا کار درمانگر ضروری است.
درمان‌های رایج برای اختلال هماهنگی رشدی
کار درمانی: هدف این درمان کمک به فرد برای بهبود مهارت‌های حرکتی است. کار درمانگر با استفاده از تمرینات و تکنیک‌های خاص، مهارت‌های حرکتی فرد را تقویت می‌کند.
تمرینات ورزشی و فیزیکی: انجام تمرینات خاصی که به بهبود تعادل، قدرت عضلانی و هماهنگی کمک می‌کنند.
روان‌درمانی: به ویژه اگر اختلال هماهنگی منجر به اضطراب یا افسردگی شده باشد. روانشناس به فرد کمک می‌کند تا با احساسات و چالش‌های خود بهتر برخورد کند.
آموزش‌های ویژه: تکنیک‌هایی برای آموزش فعالیت‌های روزمره به صورت گام به گام و تطبیق مهارت‌ها با وضعیت فرد.
با توجه به این که این اختلال می‌تواند تأثیر زیادی بر اعتماد به نفس و تعاملات اجتماعی فرد بگذارد، درمان مناسب می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا کمک کند.
برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است
