تفاوت بین بیش فعالی و اوتیسم چیست؟
اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) و اختلال طیف اوتیسم (ASD) دو نوع شایع اختلالات عصبی رشدی هستند که در دوران کودکی ایجاد می‌شوند و بر نحوه یادگیری، تفکر، برقراری ارتباط و رفتار افراد تأثیر می‌گذارند.
بیش فعالی و اوتیسم می‌توانند بر جنبه‌های شخصی، اجتماعی، تحصیلی و شغلی زندگی فرد تأثیر بگذارند. با این حال، نحوه تأثیر آنها بر این بخش‌های زندگی افراد متفاوت است.
بیش فعالی به‌ویژه بر توجه و تکانشگری تأثیر می‌گذارد که می‌تواند منجر به طرد اجتماعی شود. در مقابل، اوتیسم مستقیماً بر ارتباطات و تعامل اجتماعی تأثیر می‌گذارد که می‌تواند مانع توسعه و حفظ روابط شود، زیرا فرد ممکن است نتواند رفتار خود را با تنظیمات مختلف اجتماعی تطبیق دهد.
در ایالات متحده، حدود ۱۰٪ از کودکان و ۴٪ از بزرگسالان مبتلا به بیش فعالی هستند. در حالی که حدود ۲٪ یا ۳٪ از کودکان و بزرگسالان در ایالات متحده دارای اوتیسم هستند.
علائم بیش فعالی در مقابل اوتیسم
در حالی که هر دو اختلال بیش فعالی و اوتیسم بر دامنه توجه، تعاملات اجتماعی، گفتار، حرکت، خودکنترلی و تکانشگری تأثیر می‌گذارند، روش‌های خاصی که بر هر ناحیه تأثیر می‌گذارند می‌تواند متفاوت باشد. در هر دو حالت، افراد ممکن است علائم را به‌عنوان فقدان مرزها یا ناهنجاری اجتماعی درک کنند که می‌تواند منجر به انزوای اجتماعی یا طرد شود.
| ADHD | اوتیسم |
|---|---|
| مشکل در گوش دادن و تمرکز (بی‌توجهی) | بیش از حد بر علایق خاص متمرکز شده است |
| قطع صحبت یا دخالت در دیگران | عدم مشارکت اجتماعی |
| زمان سختی برای قرار گرفتن یا دوستیابی | انزوا و بی‌تفاوتی |
| حرف زدن زیاد | تکرار کلمات یا استفاده از کلمات به روش‌های غیرعادی |
| بی‌قراری، بی‌قرار | رفتارها و اعمال تکراری |
| خودکنترلی ضعیف و عصبانیت ناشی از تکانشگری | عصبانیت ناشی از ناتوانی در تحمل تغییر |
| فقدان مرزهای شخصی یا فیزیکی | فقدان مرزهای شخصی یا فیزیکی |
| به راحتی تحت تأثیر حواس (صداهای بلند، نورهای روشن، بوها و غیره) قرار می‌گیرند. | به راحتی تحت تأثیر حواس قرار می‌گیرد (صداهای بلند، نورهای روشن، بوها، مزه‌ها و غیره) |
| فراموش می‌کند یا به راحتی حواسش پرت می‌شود | نیاز به یکسانی و روال |
تفاوت‌ها
اگرچه بیش فعالی و اوتیسم دو اختلال رشدی شایع هستند، اما از نظر شیوع، شدت، زمان ظهور، نحوه تشخیص و نحوه درمان متفاوت هستند.
بیش فعالی شایع‌تر است: بیش فعالی شایع‌ترین اختلال عصبی رشدی در دوران کودکی است که می‌تواند تا بزرگسالی ادامه یابد. حدود ۱۰ درصد از کودکان و ۴ درصد از بزرگسالان در ایالات متحده تحت تأثیر بیش فعالی قرار دارند. عوامل خطر بیش فعالی شامل تفاوت در خلق و خو، وزن کم هنگام تولد، سابقه کودک‌آزاری و بی‌توجهی، قرار گرفتن در معرض سموم مضر، عفونت‌ها یا قرار گرفتن در معرض الکل در دوران بارداری است. تحقیقات همچنین نشان می‌دهد که ژنتیک در ایجاد بیش فعالی نقش دارد.
اوتیسم معمولاً زودتر تشخیص داده می‌شود: در حالی که هر دو اختلال در کودکان قابل تشخیص هستند، علائم اوتیسم معمولاً زودتر قابل شناسایی هستند. علائم اوتیسم را می‌توان در سن ۱۲ تا ۲۴ ماهگی کودک مشاهده کرد. در حالی که علائم بیش فعالی معمولاً در ۱۲ سال اول زندگی قابل مشاهده است، اما اغلب زمانی که کودک به مدرسه ابتدایی می‌رود تشخیص داده می‌شود.
این تفاوت در زمان تشخیص به دلیل تفاوت در علائم بیماری است. اوتیسم را می‌توان در نوزادانی که نقاط عطف رشد خود را برای ارتباط، تعامل اجتماعی یا مهارت‌های حرکتی و شناختی برآورده نمی‌کنند، شناسایی کرد. در مقابل، بیش فعالی معمولاً زمانی شناسایی می‌شود که کودک وارد مدرسه ابتدایی می‌شود، زیرا این زمان است که بی‌توجهی می‌تواند آشکارتر و مختل‌کننده‌تر باشد.
ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی از تست‌های تشخیصی متفاوتی استفاده می‌کنند
بیش فعالی می‌تواند توسط متخصصان سلامت روان، مانند روانشناسان یا روانپزشکان، یا توسط یک ارائه‌دهنده مراقبت‌های اولیه، مانند یک متخصص اطفال، تشخیص داده شود. ارائه‌دهندگان به معیارهایی از راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم (DSM-5) برای شناسایی علائم برای تشخیص مراجعه می‌کنند. بیش فعالی همچنین می‌تواند با استفاده از ارزیابی عصب‌روان‌شناختی، که نحوه عملکرد مغز را ارزیابی می‌کند، تشخیص داده شود.
تشخیص اوتیسم می‌تواند پیچیده‌تر باشد. کودکان معمولاً در طول معاینات روتین سلامتی خود برای تأخیر در رشد غربالگری می‌شوند. در صورت تشخیص تأخیر، ممکن است برای آزمایش بیشتر به تیمی از ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی ارجاع داده شوند. این تیم می‌تواند شامل متخصصان مغز و اعصاب کودک، متخصصان اطفال رشد، آسیب‌شناسان گفتار زبان، روانشناسان و روانپزشکان کودک، متخصصان آموزشی و کاردرمانگران باشد.
ارزیابی تشخیصی اوتیسم معمولاً گسترده‌تر از بیش فعالی است. فرآیند تشخیصی اوتیسم می‌تواند شامل معاینات پزشکی و عصبی و مشاهده رفتار کودک باشد. آنها ممکن است توانایی‌های شناختی و زبانی کودک و همچنین مهارت‌های متناسب با سن کودک را که برای انجام فعالیت‌های روزانه مانند غذا خوردن و لباس پوشیدن لازم است، ارزیابی کنند.
روند تشخیصی اوتیسم همچنین احتمالاً شامل گفت‌وگوی عمیق با مراقبین در مورد رفتار و رشد کودک خواهد بود. ممکن است ارائه‌دهنده آزمایش خون و شنوایی را نیز انجام دهد.
اگر بزرگسال هستید و فکر می‌کنید ممکن است علائم اوتیسم داشته باشید، می‌توانید از ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی خود بخواهید که برای ارزیابی اوتیسم ارجاع دهد. اگرچه ارزیابی اوتیسم در بزرگسالان هنوز در حال توسعه است، بزرگسالان ممکن است به یک روانشناس عصبی، روانشناس یا روانپزشک ارجاع داده شوند که تجربه‌ای با اوتیسم دارد.
گزینه‌های درمانی بیش فعالی و اوتیسم یکسان نیستند
در حالی که علائم بیش فعالی و اوتیسم را می‌توان از طریق دارو مدیریت کرد، درمان‌های مداوم درمانی بسیار متفاوت است.
کودکان مبتلا به بیش فعالی را می‌توان با رفتار درمانی درمان کرد و مراقبان آنها می‌توانند آموزش‌های مدیریت رفتار را بگذرانند تا به فرزندشان کمک کنند با این شرایط مقابله کند. بزرگسالان مبتلا به بیش فعالی می‌توانند علائم خود را با روان‌درمانی (گفتار درمانی) و مربی‌گری مهارت مدیریت کنند. کودکان و بزرگسالان در جلسات درمانی خود می‌توانند مهارت‌های سازمانی و تکنیک‌های آرامش بخشی را بیاموزند.
درمان اوتیسم تنوع بیشتری دارد. درمان اوتیسم شامل یادگیری مهارت‌های اجتماعی، ارتباطی و زبانی است. ارائه‌دهنده مراقبت‌های روانی ممکن است به شما کمک کند رفتارهایی را که در عملکرد روزانه اختلال ایجاد می‌کنند کاهش دهید و مهارت‌های زندگی را برای زندگی مستقل بیاموزید.
درمان اوتیسم می‌تواند شامل تجزیه و تحلیل رفتار کاربردی باشد، جایی که درمانگران رفتارها و مهارت‌هایی را تشویق می‌کنند که به شما در مقابله با اوتیسم کمک می‌کند. سایر اشکال درمان، از جمله گفتار و زبان درمانی، کاردرمانی (OT) و درمان شناختی رفتاری (CBT) نیز ممکن است دخیل باشند.
OT نوعی درمان توانبخشی است که به شما کمک می‌کند توانایی خود را برای انجام کارهای روزانه بهبود بخشید. CBT شکلی از درمان است که به شما کمک می‌کند افکار و رفتارهایی را که ممکن است بر زندگی شما تأثیر منفی بگذارد شناسایی کنید و آنها را به الگوهای مثبت و سالم‌تر بازسازی کنید.
شباهت‌ها
بیش فعالی و اوتیسم از نظر زمانی که ایجاد می‌شوند، جمعیت شناختی که بر آنها تأثیر می‌گذارد و خطرات سلامت روان آنها مشابه هستند. و در حالی که درمان یکی از تفاوت‌های آنهاست، یکی از شباهت‌های آنها نیز هست.
هر دو اختلال از دوران کودکی شروع می‌شوند و در بین پسران رایج‌تر هستند. بیش فعالی و
اوتیسم هر دو در مردان بیشتر از زنان دیده می‌شوند. به‌طور کلی، نسبت مردان به زنان در بیش فعالی حدود ۲.۵ به ۱ و در اوتیسم حدود ۴ به ۱ است.
بسیاری از تحقیقات نشان داده‌اند که نوجوانان و بزرگسالان مبتلا به بیش فعالی و اوتیسم در معرض خطرات سلامت روان بیشتری قرار دارند. افرادی که هر دو اختلال را دارند، ممکن است به‌طور خاصی در معرض خطر مشکلات سلامت روان، از جمله اضطراب، افسردگی و مشکلات رفتاری باشند. همچنین این افراد ممکن است در تعاملات اجتماعی و برقراری ارتباط با دیگران با چالش‌هایی روبه‌رو شوند.
نتیجه‌گیری
تشخیص و درمان بیش فعالی و اوتیسم می‌تواند دشوار باشد، اما آگاهی از تفاوت‌ها و شباهت‌های این دو اختلال می‌تواند به والدین، معلمان و متخصصان سلامت کمک کند تا بهترین پشتیبانی را برای کودکان و بزرگسالان مبتلا به این شرایط ارائه دهند.
اگر شما یا کسی که می‌شناسید ممکن است دارای علائم بیش فعالی یا اوتیسم باشد، توصیه می‌شود با یک ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی یا متخصص سلامت روان صحبت کنید تا ارزیابی و درمان مناسب انجام شود. شناسایی و درمان به‌موقع می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی و افزایش موفقیت در تحصیل و کار کمک کند.
تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است
