افراد مبتلا به بیش فعالی ، به دلیل حساسیت بالای خود به انتقاد و احساس شکست ، به‌طور مکرر به دنبال دستیابی به استانداردهای غیرقابل دستیابی هستند. اما این کمالگرایی می‌تواند معایبی همچون عدم رضایت از زندگی، اجتناب از فعالیت‌های شاد و عدم اصالت را به همراه داشته باشد.
به گزارش خط سلامت در این مقاله به بررسی 4 معضل کمالگرایی و ارائه راهکارهایی برای پذیرش نقص‌ها و بهبود سلامت روانی خواهیم پرداخت.
چرا افراد مبتلا به بیش فعالی به کمالگرایی روی می آورند؟
افراد مبتلا به ADHD (اختلال کم‌توجهی/بیش‌فعالی) اغلب با چالش‌هایی مواجه هستند که می‌تواند آن‌ها را به توسعه تمایلات کمالگرایی سوق دهد. در اینجا به برخی از دلایل اینکه چرا فردی با بیش‌فعالی ممکن است به کمالگرایی روی بیاورد، اشاره می‌کنیم:
ترس از رد شدن: افراد مبتلا به ADHD اغلب حساسیت بالایی به انتقاد یا رد شدن دارند که به‌عنوان «اختلال حساسیت به رد شدن» شناخته می‌شود. به‌منظور جلوگیری از درد ناشی از این احساسات، آن‌ها ممکن است کمالگرایی را به‌عنوان یک مکانیزم دفاعی اتخاذ کنند و برای جلوگیری از انتقاد، به سمت استانداردهای غیرواقعی حرکت کنند.
فشارهای اجتماعی: جامعه اغلب افرادی را که "خوب-rounded" و نرمال هستند ایده‌آل می‌داند. افراد مبتلا به ADHD ممکن است تحت فشار قرار بگیرند تا با این ایده‌آل‌ها سازگار شوند و در نتیجه به این نتیجه برسند که تنها راه پذیرش یا ارزش‌گذاری، کمالگرایی است. این فشار می‌تواند تمایلات کمال‌گرایانه را تشدید کند زیرا آن‌ها تلاش می‌کنند با انتظارات اجتماعی هم‌راستا شوند.
چرخه بازخورد منفی: بازخورد منفی مکرر می‌تواند ایجاد یک چرخه کند که در آن افراد احساس ناتوانی می‌کنند. به همین دلیل، آن‌ها ممکن است با تلاش برای دستیابی به کمال، بر احساسات ناکامی یا ناتوانی غلبه کنند و امیدوار باشند که ارزش و قابلیت خود را اثبات کنند.
چالش‌های عملکرد اجرایی: ADHD اغلب شامل مشکلاتی در عملکرد اجرایی مانند برنامه‌ریزی، سازمان‌دهی و تکمیل وظایف است. این چالش‌ها می‌توانند دستیابی به اهداف را دشوار کنند و منجر به تعیین استانداردهای کمال‌گرایانه به‌عنوان راهی برای بازپس‌گیری کنترل و ایجاد حس موفقیت شوند.
اجتناب از ناراحتی: درگیر شدن در رفتارهای کمال‌گرایانه ممکن است راهی برای افراد مبتلا به ADHD باشد تا از ناراحتی ناشی از شکست یا شرمندگی اجتناب کنند. با پایبندی به استانداردهای بالا، آن‌ها ممکن است باور کنند که می‌توانند از احساسات منفی مرتبط با عدم برآورده کردن انتظارات جلوگیری کنند.
استانداردهای داخلی بالا: بسیاری از افراد مبتلا به ADHD دارای انگیزه داخلی قوی برای دستیابی و موفقیت هستند. با این حال، این انگیزه می‌تواند به‌صورت کمالگرایی بروز کند که در آن آن‌ها بر نقاط ضعف خود تمرکز می‌کنند و در نتیجه همواره احساس ناتوانی و ناکافی بودن می‌کنند.
معایب کمالگرایی
با این حال، پیگیری کمالگرایی معایب خاص خود را دارد:
توهم کمال: همان‌طور که برنه براون (۲۰۱۰) اشاره می‌کند، کمال هدفی غیرقابل دستیابی است. وقتی که به طور حتم از این استانداردهای بلند پروازانه فاصله می‌گیریم، می‌تواند منجر به دلسردی و احساس شکست شود.
اجتناب از فعالیت‌های شاد: کمالگرایی می‌تواند ما را از درگیر شدن کامل در سرگرمی‌ها یا علایق‌مان بازدارد. اغلب فعالیت‌ها را کنار می‌گذاریم اگر به طور فوری در آن‌ها خوب نباشیم و از شادی و رضایت بالقوه دور می‌شویم.
تمرکز بر نواقص به جای قوت‌ها: در تلاش برای «اصلاح» خود، ممکن است انرژی زیادی را به ضعف‌هایمان اختصاص دهیم و در عوض قوت‌های منحصر به فردمان را نادیده بگیریم. به عنوان مثال، من ساعت‌های بی‌شماری را صرف تلاش برای تبدیل شدن به «زن ایده‌آل» در زمینه‌هایی مانند آشپزی، نظافت و والدگری کرده‌ام، تنها برای اینکه متوجه شوم دستاورد واقعی‌ام این است که فرزندانم را بخندانم—چیزی که نیاز به کمال ندارد!
اهمیت اصالت: ساری سولدن و میشل فرانک (۲۰۱۶)، نویسندگان کتاب «راهنمای رادیکال برای زنان با ADHD»، تأکید می‌کنند که اصالت برای سلامت روان ما حیاتی است. وقتی که به طور مداوم سعی در برآورده کردن انتظارات خارجی داریم، احتمالاً احساس خالی بودن می‌کنیم. مغز ما برای تولید دوپامین کافی به اصالت نیاز دارد و تلاش برای قالب‌سازی تنها قدرت اراده‌امان را کاهش می‌دهد و منجر به ناامیدی می‌شود.
راهکارهایی برای مقابله با کمالگرایی
پس چگونه می‌توانیم از تله کمالگرایی رها شویم؟
خود واقعی‌تان را بپذیرید: شروع کنید به پذیرفتن اینکه کمی نامنظم بودن اشکالی ندارد. به یاد داشته باشید، من هرگز کسی را به خاطر خانه‌اش قضاوت نمی‌کنم—پس چرا باید خودم را به استانداردهای غیرممکن مقایسه کنم؟
در تجربیات جدید شرکت کنید: سعی کنید در کارهایی که شاید در آن‌ها مهارت نداشته باشید، شرکت کنید و از ناراحتی یادگیری لذت ببرید. به عنوان مثال، من اخیراً به رقص و اسکیت روی یخ پرداختم تا از فرایند یادگیری به جای نتیجه نهایی لذت ببرم.
ذهنیت «به اندازه کافی خوب» را اتخاذ کنید: هدف‌تان این باشد که کارها را به طور رضایت‌بخش انجام دهید و سپس به خود اجازه دهید که رها کنید. این تمرین شما را از بار کمال رها می‌کند.
برای کارهای کمالگرا زمان‌سنجی کنید و تمرین کنید که آن‌ها را رها کنید: اگر در تمایلات کمالگرا گرفتار شده‌اید، یک تایمر پومودورو برای یک دوره کوتاه تنظیم کنید و متعهد شوید که وقتی زمان تمام شد، فاصله بگیرید. من این کار را برای نوشتن خود انجام داده‌ام و واقعاً مؤثر است!
خودشفقتی را تمرین کنید: به یاد داشته باشید که بازگشت به تفکر کمالگرا بخشی از سفر است. حتی در حین کار به سمت کمتر کمالگرا بودن، باید به خود مهربان باشیم و به یاد داشته باشیم که پیشرفت همیشه خطی نخواهد بود. برخی روزها، منتقد درونی ما سخت‌گیرتر از دیگران خواهد بود.
نتیجه‌گیری
در پایان، در حالی که غلبه بر کمالگرایی می‌تواند چالش‌برانگیز باشد، باید به خاطر بسپاریم که ما همه یک اثر هنری در حال پیشرفت هستیم. پذیرفتن نقص‌هایمان به ما اجازه می‌دهد که با اصالت بیشتری زندگی کنیم و شادی و رضایت بیشتری را تجربه کنیم. پس دفعه بعد که احساس کردید باید برای کمال تلاش کنید، سعی کنید مکث کنید و به خود یادآوری کنید که اشکالی ندارد که ناقص باشید، درست مانند همه‌ی دیگران.
برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است
