اغلب والدین روش درست محافظت از کودکان را بلد نبوده و با گفتن جمله «مراقب باش» آنها را سر در گم می کنند، کودکان نیاز دارند با آنها شفاف صحبت شود.
به گزارش خط سلامت در زیر راه کارهایی برای والدین ضمن مراقبت درست از کودکان ارائه شده است.
مراقب باش
زمانی که کودکان خیلی کوچک هستند، والدین مراقب آنها هستند، اما کمی که بزرگ تر می شوند آزادی بیشتری به دست می آورند و والدین تمام حرکات و کارهای کودکان را تحت نظر ندارند بنابراین راه دیگری برای مراقبت از آنها پیدا می کنند.
بعضی از والدین با پیشنهاد کردن جایگزین ها احتیاط را به آن ها القاء می کنند. به عنوان مثال: به آن ها می گویند به جای دویدن در خیابان راه بروند. همیشه هنگام رد شدن از خیابان هر دو طرف را نگاه کنند.
عقب بایستند و اجازه بدهند ماشین ها رد شوند. والدین دیگر، میان بر می زنند و راحت ترین راه را انتخاب می کنند و به کودکان می گویند “مراقب باش”.
این نداشتن سیاست درست، یکی از دلایلی است که باعث می شود والدین، تنها به صورت عادت، به کودکان بگویند “مراقب باش”.
دلیلی وجود دارد که والدین این جمله را همیشه به کودکان می گویند. به نظر می رسد این جمله مشکلی نداشته باشد و این عبارت همیشه با هدف خوب بیان می شود.
زمانی که والدین احساس کنند کودکان درگیر کار خطرناکی شده اند از این جمله استفاده می کنند. اما زبان پیشگیرانه مانند “مراقب باش” تنها زمانی مفید است که به دقت توضیح داده شود.
اگرچه داشتن امنیت ضروری است، اما در معرض هیچ خطری قرار نگرفتن برای رشد انسان مضر است. زمانی که کودکان خودشان را در محدوده ای امن محصور می کنند، بسیاری از فرصت های زندگی را از دست می دهند.
بدون جزئیات و راهنمایی، کودکان نمی دانند دقیقا باید مراقب چه چیزی باشند. چه اتفاقی خواهد افتاد اگر آنها با احتیاط ادامه ندهند؟ بدون توضیح دقیق، کودکان همه چیز را تهدید در نظر می گیرند.
جمله مبهم “مراقب باش” به این شکل تفسیر می شود: مراقب هر چیز که در اطرافت وجود دارد، باش. همه چیز خطرناک است. والدین با کاشت این دیدگاه در ذهن کودکان باعث می شوند در سنین بالاتر به هیچ چیزی اعتماد نکنند.
و با این فکر بزرگ شوند که هیچ چیز امن نیست. آنها کمتر درگیر فعالیت های فیزیکی می شوند زیرا احتمال جراحت و آسیب وجود دارد. آنها از منطقه امن خود خارج نمی شوند زیرا بسیار ترسناک است.
کودکان باید در اشتباه کردن آزاد باشند و از آنها چیز یاد بگیرند. در غیر این صورت باور می کنند تنها راه برای وجود داشتن و نجات پیدا کردن، ریسک نکردن است.
درست است امنیت داشتن مهم است اما ریسک نکردن جلوی پیشرفت را می گیرد. وقتی کودکان دست به هیچ کاری نمی زنند تا امنیت به خطر نیفتد خیلی از فرصت ها را از دست می دهند.
برای پیشرفت در زندگی باید ریسک کرد. فرصت ها در همین ریسک ها نهفته هستند. کودکان وقتی بیش از حد مراقب هستند فرصت ها را از دست می دهند و در نتیجه به موفقیت دست نمی یابند.
اخطار یا راهنمایی
والدین باید به کودکان اجازه دهند دلیل احتیاط را بدانند. هرگز آنها را از افتادن نترسانند. آنها باید یاد بگیرند چطور بلند شوند.
والدین باید هنگام گفتن این جمله، دقیق تر باشند، موقعیت را برای کودکان شرح دهند. در آنها احساس خطر مبهم ایجاد نکنند. به کودکان توضیح دهند چرا این کار خطرناک است، اما حق انتخاب را از او نگیرند.
همچنان به کودکان اجازه دهند در فعالیت ها شرکت کنند. اجازه دهند مرزها را به تنهایی کشف کنند و حس احتیاط را درک کنند. کودکان نیاز به اطلاعات بیشتری دارند، آنها باید بدانند دقیقا درباره چه چیزی باید مراقب باشند.
مثل:
روی کاری که انجام می دهی تمرکز کن.
مراقب غریبه ها باش و از آن ها فاصله بگیر.
لطفا به آرامی و با دقت در نزدیکی … حرکت کن.
آن سنگ خیلی سنگین است مراقب باش.
قبل از پرتاب کردن حواست به اطراف باشد.
نزدیک استخر ندو.
اگر توپ وسط جاده افتاد از بزرگ ترها کمک بگیر.
والدین باید به کودکان اجازه دهند زمین بخورند
کودکان قرار نیست همیشه به حرف های والدین گوش دهند. برخی از درس ها را خود کودک باید یاد بگیرد. والدین به آنها آزادی بدهند تا این کار را انجام دهند.
تنها کسانی که ریسک می کنند در آینده زندگی موفقی دارند. برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.
تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است.
