سندرم آشیانه خالی احساسات متفاوتی نظیر: اضطراب، تنهایی و غم را شامل می شود.
به گزارش خط سلامت والدین از یک طرف، به این مسئله افتخار می کنند که فرزندان شان به عنوان یک جوان مستقل وارد عرصه کار و یا تحصیل می شوند، از طرفی دیگر، احساس غم و نگرانی برای فرزندانشان آن هارا می رنجاند.
علایم سندرم آشیانه خالی
تنهایی
پس از رفتن فرزندان، والدین احساس تنهایی می کنند؛ بطوری که ممکن است نپذیرند فرزندشان با آن ها زندگی نمی کند.
پریشانی عاطفی
سندرم آشیانه خالی مثل یک ترن هوایی است. به‌طوری که شما یک دقیقه با دیدن عکس خانوادگی یا مرور لحظات با هم بودن، گریه می‌کنید و لحظه‌ی بعد به این فکر می کنید که از وقت آزاد بیشتری که در حال حاضر دارید چگونه استفاده کنید. این حالت ممکن است باعث شود که از نظر روانی احساس خستگی کنید.
بی هدفی
ایفای نقش والد، به ویژه برای والدی که شغلی ندارد و تمام وقت در خانه است، یک شغل محسوب می‌شود. در این شرایط، نبود بچه ها به عنوان خلاء بزرگی در زندگی حس می شود. چنین خلاء یا احساس پوچی، ممکن است باعث شود احساس کنید که هدفی ندارید.
ترس از عدم کنترل
وقتی فرزندتان دور می‌شود، دیگر نمی‌توانید بر او نظارت داشته باشید. ممکن است وسوسه شوید هر ساعت آن‌ها را چک کنید و بخواهید از تک تک حرکات آن‌ها مطلع شوید؛ رفتاری که به احتمال زیاد منجر به رنجش فرزندان نیز می شود.
نگرانی و اضطراب
نگرانی در رابطه با آینده فرزندان که دیگر نمی توانید آن ها را به صورت سابق کنترل کنید، منجر به اضطراب می شود. اضطراب حالتی ناخوشایند است که در سندروم آشیانه خالی توسط والدین گزارش می شود.
افسردگی
در بیشتر موارد، والدین حدود ۱۸ سال از زندگی خود را صرف مراقبت و زندگی با فرزند خود می‌کنند، رفتن بچه ها از خانه منجر به احساس غم و پوچی می شود. سندروم آشیانه خالی می تواند علایمی مشابه افسردگی ایجاد کند.
سندروم آشیانه خالی چقدر طول می کشد؟
هر والدینی تجربه متفاوتی از سندرم آشیانه خالی خواهند داشت. ممکن است برای برخی فقط چند هفته طول بکشد، در حالی که برای برخی دیگر سال‌ها ادامه داشته باشد. به طور معمول، والدین علائم سندرم آشیانه خالی را برای چند ماه تجربه خواهند کرد.
«چند ماه» ممکن است از دو ماه تا یک سال کامل باشد. یک نظرسنجی نشان داد که به‌طور متوسط سه ماه طول می‌کشد تا والدین به خانه خالی عادت کنند.
اگر به زمان بیشتری نیاز دارید تا بر این احساسات غلبه کنید، کاملاً طبیعی است. هرکس باتوجه به تجربیات و ساختار ژنتیکی خود، جدول زمانی متفاوتی برای سازگاری با تغییرات دارد.
در برخورد با احساسات ناشی از سندروم آشیانه خالی با خود مهربان باشید و به خود فشار نیاورید و بدانید این احساسات امری طبیعی است. در این صورت بهتر می توانید با شرایط سازگار شوید.
یک نکته مهم این است که علایم افسردگی ممکن است با سندروم آشیانه خالی اشتباه گرفته شود. اگر علائم شما برای مدت طولانی ادامه داشته باشد، بهتر است از یک درمانگر برای روان درمانی و بهبود علایم کمک بگیرید.
مراحل سندروم آشیانه خالی
سه مرحله برای سندرم آشیانه خالی وجود دارد:
اندوه
وقتی فرزندتان برای اولین بار خانه را ترک می‌کند، احتمالاً احساس غم و اندوه و از دست دادن بر شما غلبه می‌کند.
تسکین
پس از گذشت چند ماه، ممکن است متوجه شوید که از آزادی جدید خود لذت می‌برید. دغدغه خانه داری و فشار فرزند پروری جای خود را به سرگرمی ها و آزادی دوران بازنشستگی می دهد؛ سبک زندگی آرام بخشی که شما احتمال خیلی زیاد طرفدار آن می شوید.
شادی
نهایتا مرحله شادی فرا می رسد. شما مشغول ایجاد شبکه‌های اجتماعی جدید می شوید، احتمالا محلی را برای اقامت زوجی خود و همسرتان رزرو می کنید یا حتی مقدمات یک سفر تکی را فراهم می کنید.
غلبه بر سندروم آشیانه خالی
- با دیگران رابطه برقرار کنید؛ از وقت آزادتان برای ارتباط مجدد با دوستان قدیمی خود استفاده کنید. همچنین به دنبال دوستی های جدید باشید. روی دوستی های خود سرمایه گذاری کنید.
- به دنبال کمک حرفه‌ای باشید؛ اگر علائم سندرم آشیانه خالی شما شدید است و همچنان ادامه دارد، به دنبال راهنمایی حرفه‌ای باشید. به یاد داشته باشید علائم افسردگی ممکن است با علائم سندرم آشیانه خالی اشتباه گرفته شود. یک درمانگر به شما کمک می کند، احساسات خود را مدیریت کنید.
- اهدافی را برای آینده تعیین کنید؛ فرا گرفتن یک طرز فکر آینده‌نگر، احساس غم و اندوه را کاهش می‌دهد.
- سرگرمی یا شغل جدیدی را شروع کنید؛ فعالیت‌های جدید را امتحان کنید، ثبت نام در باشگاه، کتاب خانه و یا شرکت در کلاس یوگا فرقی نمی کند. فعالیت بدنی، راه خوبی برای گسترش روابط اجتماعی شما در عین حفظ سلامت جسمی‌تان است.
- دوباره با شریک زندگی خود ارتباط برقرار کنید؛ سندروم آشیانه خالی، فرصتی عالی برای وقت گذرانی با شریک عاطفی است. از این فضا و زمان جدید برای بازگرداندن دوباره عشق در رابطه خود استفاده کنید. در واقع، ۶۳ درصد از کسانی که این سندرم را تجربه می‌کنند، گزارش کرده‌اند که پس از خروج فرزندانشان از خانه، به همسر خود نزدیک‌تر شده‌اند.
- خودمراقبتی را تمرین کنید، زمانی را برای خود مراقبتی اختصاص دهید. این می‌تواند به معنای یک دوش آب گرم لذت‌بخش، درست کردن یک غذای خوشمزه، بیرون رفتن برای دویدن یا نوشتن خاطرات باشد.
- روی نکات مثبت تمرکز کنید؛ اگر چه احساس غم ناشی از رفتن فرزندان طبیعی است؛ سعی کنید بجای تمرکز بر منفی ها، استقلال فرزندانتان را جشن بگیرید و خوشبینی واقع بینانه را تمرین کنید.
- با فرزندان خود در تماس باشید
خوشبختانه، ما در عصری از تکنولوژی زندگی می‌کنیم که به آسانی امکان برقراری ارتباط را فراهم می‌کند. فرزند شما ممکن است یک کوچه پایین‌تر یا در سمت دیگری از کره زمین زندگی کند.
در هر صورت، شما همچنان می‌توانید با آن ها در تماس باشید. فاصله فیزیکی با فاصله عاطفی یکسان نیست. با فرزندتان در تماس باشید تا به او نشان دهید که هنوز بدون قید و شرط او را دوست دارید. برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.
تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است.
