تنهایی انتخاب نیست در جوامع امروز بر اساس سیاست های اقتصادی تنهایی به اجبار تبدیل شده است.
به گزارش خط سلامت دولت ها به دلیل منفعت طلبی و سود های کلان افراد را به سمت تنهایی سوق می دهند.
تنهایی و اقتصاد در جامعه مدرن در هم تنیده شده اند. از آنجایی که انزوا امروزه به ابعاد همه گیر رسیده است، صنایع جدیی به وجود آمده اند تا از این خلاء در ارتباط انسانی استفاده کنند. بسیاری متوجه نمی شوند که این بحران تنهایی تصادفی نیست. فرهنگ و شرکت های فعلی برای قطع ارتباط همکاری می کنند. سیستم های اقتصادی با کارایی بی ثبات، پیوند های جامعه را می شکنند تا خودشان را به عنوان راه حل وارد کنند. اما پیشنهادات «اقتصاد تنهایی» منجر به اعتیاد، افسردگی و ناامیدی بیشتر می شود.
احساس تنهایی
تنهایی صرفاً تنها بودن نیست، احساس نادیده و ناشناخته بودن است. این فاقد پیوندهای معنادار است که در آن افراد آسیب پذیر باشند و خود واقعی خود را به اشتراک بگذارند. بدون ارتباطات عاطفی، افراد برای رشد تلاش می کنند. همه افراد باید احساس کنند که عمیقا درک می شوند.
فضای اجتماعی
رسانه های اجتماعی ارتباط دیجیتالی دائمی را فراهم می کنند، اما صمیمیت واقعی کمی دارند. در واقع توهم دوستی و پیوند های کم عمق ایجاد می کنند.
فرهنگ اینفلوئنسر
فرهنگ اینفلوئنسر که بر ثروت و ظاهر متمرکز است، آسیب های عظیمی به جوامع وارد می‌کند. پاداش دادن به شیوه های زندگی اغراق آمیز و توهمات فیلتر شده، وسواس وضعیت موجود را ایجاد می کند. همانطور که جوانان این علائم سطحی ارزش را درونی می کنند، آسیب پذیر شده و از واقعیت خود بیگانه می شوند. فضاهای مجازی متمرکز بر تصویر با کاهش عزت نفس، اضطراب و افسردگی مرتبط هستند.
شهرها و زیرساخت ها
معماری شهری در واقع برای سود آوری است نه مردم. فضاهای زندگی کوچک، موجب سکونت انفرادی مردم می شود. رفت و آمدهای طولانی مانع از تبدیل شدن روابط کاری به دوستی می شود. هر چه کمتر در فضاهای عمومی و سبز سرمایه گذاری شود، افراد ارتباط کمتری با یکدیگر می گیرند. شهرهایی که برای بهینه سازی پول ساخته شده اند و شرکت ها، نیازهای انسانی را خفه می کنند.
شرکت ها
شرکت ها به بهای تنهایی، راحتی را به افراد می فروشند. خرید آنلاین و بانکداری دیجیتال اصطکاک اجتماعی را از ارتباطات حذف می کند. سیستم های مدرن به طرز غم انگیزی برخوردهای تصادفی را از زندگی روزمره افراد پاک می کنند.
برنامه های دوستیابی
برنامه های دوست یابی نوید ارتباط را می دهند، اما ساختار آنها از ارتباط جلوگیری می‌کند. آنها برای به حداکثر رساندن حفظ کاربر طراحی شده اند، آنها احساسات آسیب پذیر را با اعتبار سنجی متناوب دستکاری می کنند. با ارسال پیامک که امکان اجتناب از صمیمیت را فراهم می کند، تعهد آسیب می بیند. از زمان مواجهه با این برنامه ها، روابط با معناداری کم و افسردگی بیشتر گزارش شده است.
سرگرمی مغز
سرگرمی های متمرکز بر اعتیاد، مهارت های صمیمیت را از بین می برد. این حساسیت زدایی انتظارات رابطه متفاوت کرده و ناامیدی را تضمین می کند. وقتی ارتباطات دنیای واقعی از بین برود، افراد برای لذت بردن از سرگرمی های افراطی استفاده می کنند. افرادی که زمان زیادی را صرف تماشای اینفلوئنسرها، مدل ها و بازی های ویدیویی می‌کنند، در مقایسه با تصاویر اغراق آمیز رسانه ای احساس ناکافی بودن می کنند.
روابط یک طرفه
فضای مجازی با ارائه شبیه سازی های دوستی، روابط فانتزی ایجاد می کنند. بدون عمل متقابل، این ارتباطات یک توهم است. وقتی افراد متوجه می شوند که این دوستی نیست بلکه منفعت طلبی است، ناامید می شوند. با این حال، این سیستم ها با دستکاری نیاز های اجتماعی بر روی امیدهای استثمار شده رشد می کنند.
هوش مصنوعی
چت ربات های هوش مصنوعی به‌طور نادرستی از روابط تقلید می کنند. این خدمات با کسب درآمد از تنهایی افراد برای صمیمیت، در ازای صمیمیت های عاطفی، هزینه دریافت می کنند. اما با آشکار شدن محدودیت قابلیت های آنها در طول زمان، مصرف‌کنندگان بیش از گذشته منزوی می‌شوند.
شرکت های بزرگ فناوری
شرکت های غول‌پیکر روی تنهایی دائمی آینده سرمایه‌گذاری می کنند. آنها برنامه هایی را تصور می کنند که مصرف کنندگان را معتاد به انزوای دوپامین می کند. با مشاهده رفتار دیجیتالی افراد، آنها می توانند درونی ترین خواسته های افراد را تجزیه و تحلیل کنند و محصولات خود را به فروش برسانند. هر چه مصرف‌کنندگان بیشتر وارد دنیای مجازی شوند، کمتر به صورت رو در رو ارتباط برقرار می کنند. برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.
تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است.
