اختلال پرخوری را ساده نبینید ! + خطر خودکشی وجود دارد

در اختلال پرخوری افراد به مصرف بیش از حد مواد غذایی روی می آورند که آنها را به مشکلات جسمی و روانی دچار می کند. 

به گزارش خط سلامت اختلال پرخوری موجب اضافه وزن و بروز بیماری هایی مانند افسردگی و اضطراب در افراد می شود. برخی مواقع افراد به علت استرس های مزمن به پرخوری روی می آورند.

همه گهگاهی پرخوری می کنند. اما تفاوت بزرگی بین پرخوری گاه به گاه و اختلال پرخوری BED وجود دارد.

تفاوت اختلال پرخوری

علائم اختلال پرخوری با برخی دیگر از مشکلات مرتبط با خوردن همپوشانی دارد. اما راه هایی برای تشخیص آنها وجود دارد.

وقتی در حال تماشای یک فیلم هستند و ناگهان متوجه می شوند کل چیپس را تمام کرده اند. تفاوت بین این غذا خوردن بدون فکر و اختلال پرخوری در این است که با خوردن بی فکر، افراد مجبور به مصرف مقدار زیادی غذا نیستند. آنها احساس نمی کنند که نمی توانند غذا خوردن را متوقف کنند.

استرس یا خوردن احساسی رایج است. تقریباً از هر سه آمریکایی یک نفر می‌گوید غذا خوردن را راهی برای مقابله با استرس می‌ داند. اختلال پرخوری یک ولخرجی نیست که هر چند وقت یکبار باشد. این افراد به طور ممتد پرخوری می کنند.

اعتیاد به غذا باعث از دست دادن کنترل در مورد غذا می شود، اما از دست دادن کنترل مانند اختلال پرخوری در یک بازه زمانی کوتاه اتفاق نمی افتد. افرادی که معتاد به غذا هستند در طول روز پرخوری می کنند. آنها کمتر به این فکر می‌ کنند که چگونه غذا بر وزن آنها تأثیر می‌ گذارد و غذاها را محدود نمی‌ کنند.

پس از پرخوری، فرد مبتلا به اختلال پرخوری عصبی ( بولیمیا ) سعی می‌کند با استفراغ، استفاده از ملین‌ ها یا ورزش بیش از حد کالری دریافتی را از بین ببرد. یک فرد مبتلا به اختلال پرخوری این کار را انجام نمی دهد.

تشخیص اختلال پرخوری

تشخیص اختلالات خوردن چالش برانگیز است زیرا پنهان کاری، شرم و انکار بخشی از آنها است. بنابراین اغلب مواقع این اختلال برای مدت طولانی مورد توجه قرار نمی گیرد. در بیشتر موارد، اختلال پرخوری زمانی کشف می‌شود که فرد از کمک حرفه‌ ای برای کاهش وزن استفاده کند. سایر مواقع زمانی که فرد برای یک مشکل سلامتی مرتبط با چاقی یا یک مشکل سلامت روانی مانند افسردگی یا اضطراب که با این بیماری مرتبط است به پزشک مراجعه می کند شناسایی می شود.

اگر فرد مشکوک به اختلال پرخوری باشد، پزشک ارزیابی را با انجام یک تاریخچه پزشکی کامل و معاینه فیزیکی آغاز می کند. اگرچه هیچ آزمایش آزمایشگاهی برای تشخیص خاص اختلالات خوردن وجود ندارد، پزشک از آزمایش‌ های تشخیصی مانند آزمایش خون و ادرار و سایر روش‌ های آزمایشگاهی برای رد کردن بیماری جسمی به عنوان علت علائم استفاده می کند. این آزمایش‌ها به یافتن اثرات پزشکی یک اختلال خوردن، مانند تغییرات در سطح آنزیم‌ های گوارشی، عملکرد کبد یا الکترولیت‌ ها ( غلظت طبیعی نمک در خون ) کمک می کند.

اغلب این افراد به روانپزشک یا روانشناس، متخصصان مراقبت های بهداشتی که برای تشخیص و درمان بیماری های روانی آموزش دیده اند، ارجاع داده می شوند. روانپزشکان و روانشناسان از ابزارهای مصاحبه و ارزیابی ویژه طراحی شده برای ارزیابی اینکه آیا افراد دچار اختلال پرخوری هستند استفاده می کنند.

علائم اختلال پرخوری

به طور منظم پرخوری می کنند به طور متوسط ​​حداقل یک بار در هفته به مدت حداقل سه ماه.

مقدار زیادی غذا (بیشتر از دیگران می خورند) در مدت زمان کوتاهی مانند دو ساعت بخورند، در حالی که احساس می کنند نمی توانند خوردن غذا را متوقف یا کنترل کنند.

وقتی گرسنه نیستند غذا می خورند.

تا زمانی که احساس سیری ناخوشایندی کنند غذا می خورند.

سریع تر از حد معمول غذا می خورند.

اغلب تنها غذا می خورند.

از پرخوری های خود ناراحت می شوند.

پس از آن احساس گناه، افسردگی یا انزجار می کنند.

قبل از پرخوری احساس عصبانیت، اضطراب یا بی ارزشی می کنند.

برنامه خود را طوری تنظیم می کنند که برای پرخوری ها وقت بگذارند.

مخفی کردن، سرقت یا احتکار مواد غذایی.

برای جبران پرخوری رژیم می گیرند، وعده های غذایی خود را حذف می کنند یا خیلی کم غذا می خورند.

عوامل خطر اختلال پرخوری

در حالی که متخصصان دقیقاً مطمئن نیستند چه چیزی باعث اختلال پرخوری می شود، آنها می دانند برخی از موارد خطر ابتلا به آن را افزایش می دهد:

سابقه خانوادگی. اگر والدین یا خواهر و برادر این اختلال را داشته باشند، احتمال ابتلا به اختلال خوردن بیشتر است. تحقیقات نشان می دهد ژن ها نقشی دارند.

ویژگی های شخصیتی. کمال گرا بودن، عزت نفس پایین یا افسرده بودن شانس افراد را افزایش می دهد.

مسائل دوران کودکی تجربیات دردناک، مانند مسخره شدن برای وزن یا بدن، با اختلال پرخوری مرتبط است.

رابطه ناسالم با غذا رژیم غذایی و کاهش کالری به روش های ناسالم، مانند حذف وعده های غذایی، منجر به این بیماری می شود.

موارد لازم در اختلال پرخوری

به پزشک مراجعه کنند. BED بر سلامت جسمی و روانی افراد تأثیر می گذارد. این منجر به استرس، افسردگی و حتی افکار خودکشی می شود. این اختلال زمینه را برای سر درد، مشکلات گوارشی، درد عضلانی، افزایش وزن و چاقی فراهم می کند.

پزشک افراد را به روانشناس یا روانپزشک ارجاع می دهد. اغلب برای تغییر افکار و اعمالی که منجر به پرخوری می شود به مشاوره یا درمان شناختی رفتاری نیاز است. داروی لیسدگزامفتامین ( ویوانس ) برای اختلال پرخوری مورد تایید FDA قرار گرفته است.

پزشکان داروهایی را که برای تشنج استفاده می‌ شوند و برخی از داروهای ضد افسردگی تجویز می کنند. داروی Contrave (نالترکسون HCI و بوپروپیون HCl) به کنترل هوس کمک می کند، برای مدیریت مزمن وزن در بیماران با BMI بالا تجویز می شود. برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.

تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است.