در فضا، فضانوردان ممکن است با چالش‌های روانی مواجه شوند که به علت شرایط خاص فضایی است. به گزارش خط سلامت این چالش ها شامل احساسات انزوا، اضطراب، خستگی، و حتی افزایش استرس است که به دلیل فشارهای روانی و فیزیولوژیکی ناشی از زندگی در شرایط بستر صفر گرانش، عدم مشاهده طبیعی روز و شب، و همچنین فشارهای اجتماعی و فرهنگی می‌باشد.
چالش‌های روانی فضانوردان در فضا
انزوا و تنهایی
زندگی در محیط فضایی معمولاً محدود به یک فضای محدود است که شامل فضاپیما یا ایستگاه فضایی است. این محدودیت می‌تواند باعث احساس انزوا و خلوتی در فضانوردان شود، زیرا آنها ممکن است از خانواده و دوستان خود دور باشند.
اضطراب و استرس
شرایط زندگی در فضا، از جمله عدم وجود گرانش و شرایط فیزیولوژیکی خاص مانند اختلال در ساعت بدنی، می‌تواند باعث افزایش استرس و اضطراب در فضانوردان شود.
همچنین، فشارهای روانی ناشی از مأموریت‌های بلند مدت و عدم توانایی در مدیریت احساسات به دلیل محدودیت‌های فضایی می‌تواند نیز مسائل دیگری ایجاد کند.
خستگی و خواب
در فضا، خستگی و خواب به دلیل شرایط خاص فیزیولوژیکی و محیطی می‌تواند چالش‌هایی برای فضانوردان ایجاد کند:
تأثیر صفر گرانش
در فضا، به دلیل عدم وجود گرانش یا وجود گرانش خیلی کم، بدن فضانوردان تجربه‌های متفاوتی از نظر فیزیولوژیکی دارد. این شامل تغییر در توزیع خون، فشار خون، و تعداد ضربان قلب می‌شود که ممکن است تأثیر مستقیمی بر الگوهای خواب و استراحت داشته باشد.
نور و تاریکی
در فضا، دور زمین وجود ندارد و فضانوردان ممکن است به دلیل وجود نور خورشید مستقیم یا استفاده از نور مصنوعی در ساختمان‌های فضایی، با تغییرات در الگوهای خواب مواجه شوند. این ممکن است منجر به مشکلات در تنظیم ساعت بدنی (ساعت بیولوژیکی) و به دنبال آن خواب غیرقابل پیش بینی.
محدودیت‌های فضایی
اغلب فضانوردان در ایستگاه‌های فضایی فضای محدودی دارند.
مشکلات سلامتی فضانوردان در فضا
اختلالات عضلانی و اسکلتی
در شرایط بی‌گرانش یا گرانش کم، عضلات و استخوان‌های فضانوردان تحت فشار قرار می‌گیرند و ممکن است به سرعت ضعیف شوند. این می‌تواند به مشکلاتی مانند ضعف عضلات، کاهش جذب کلسیم و استخوان‌های ناهمگون (از جمله مشکلات معروفی مانند اوستئوپوروزیس و از دست دادن استخوان‌ها) منجر شود.
مشکلات عملکرد قلب و عروق
فشار خون فضانوردان تحت تأثیر قرارهایی مانند تحول در فشار خون و توزیع خون بدن شان تغییر می‌کند که ممکن است منجر به مشکلاتی همچون اختلالات ریتم قلبی، کاهش حجم خون، و افزایش خطر برای بروز بیماری‌های قلبی عروقی گردد.
مشکلات بینایی
برخی فضانوردان ممکن است در فضا با اختلالات بینایی مواجه شوند، که می‌تواند ناشی از تغییرات فشار داخل چشم یا سایر عوامل فیزیولوژیکی باشد.
مشکلات بینایی که برخی فضانوردان ممکن است در فضا تجربه کنند، به طور عمده به دو نوع اصلی برمی‌گردد:
تغییرات در فشار داخل چشم (Intraocular Pressure Changes): در فضا، به دلیل عدم وجود گرانش یا وجود گرانش کم، فشارهای داخل چشم تغییر می‌کنند. این تغییرات ممکن است منجر به افزایش فشار داخل چشم شوند که به عنوان "کاهش فشار داخل چشم" شناخته می‌شود. این وضعیت می‌تواند به اختلالات بینایی مؤقت یا دائمی منجر شود.
تغییرات در شکل عدسی چشم (Changes in Eye Shape): بدن در شرایط بی‌گرانش تغییراتی در شکل عدسی چشم تجربه می‌کند که ممکن است باعث شود تا چشم‌ها به شکل مخروطی‌تری شکل گیرند. این شرایط به عنوان "هیپراوپی" (کسری مخروطی) یا "میوپی" (کسری مخروطی) شناخته می‌شود که ممکن است منجر به کاهش تمرکز بینایی و نیاز به لنز داخلی شود.
این مشکلات بینایی می‌توانند برای فضانوردان بسیار مهم باشند، زیرا هنگام بازگشت به زمین ممکن است نیاز به مراقبت و درمان داشته باشند تا اثرات آنها بر بینایی دائمی نداشته‌باشد
مشکلات قلبی فضانوردان
به عنوان "اختلالات قلب و عروق فضایی" شناخته می‌شوند. این مشکلات به دلیل شرایط خاص فیزیولوژیکی و محیطی فضایی می‌توانند ایجاد شوند:
تغییر در توزیع خون: در فضا، بدون گرانش، خون به طور طبیعی به سمت بالای بدن جریان دارد و این می‌تواند منجر به تغییرات در توزیع خون و فشار خون شود. فشار خون در قسمت‌هایی از بدن ممکن است کاهش یابد که موجب کاهش بار مربوط به عروق و قلب شود.
کاهش حجم خون: در فضا، بدون گرانش، بدن نیاز کمتری به حجم خون دارد. این می‌تواند منجر به کاهش حجم خون و میزان سیالات بدن شود که ممکن است منجر به مشکلاتی چون دلیرودی (دریاقا) و خونرسانی نامنظم قلبی شود.
اختلالات ریتم قلبی: تغییرات در محیط فضایی می‌تواند به اختلالات ریتم قلبی منجر شود، از جمله تاخیر در ضربان قلب (برادیکاردیا). برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.
تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است.
