محققان در تلاش برای کشف چگونگی کند کردن روند پیری ، به نتایج جالبی دست یافتند.
به گزارش خط سلامت اخیرا محققان دریافتند بین کارکرد ساعت زیستی و ساعت محیطی بدن که فرایندهای سلولی را کنترل می کند، رابطه وجود دارد.
چگونه روند پیری را به تعویق بیاندازیم؟
پژوهش‌های جدید محققان از وجود ارتباطی تنگاتنگ بین ساعت بدن و ساعت‌های محیطی پرده برمی‌دارند و نویدبخش روش‌هایی برای کندکردن روند پیری هستند.
ما انسان‌‌ها چندین ساعت بیولوژیکی داریم که بدن‌مان را از درون و همچنین با دنیای بیرونی هماهنگ نگه می‌دارند. اکنون دو مطالعه‌ی جدید نشان می‌دهند که چگونه این ساعت‌ها برای حفظ عملکرد بافت‌ها و کاهش سرعت پیری با یکدیگر هماهنگ می‌شوند.
تحقیقات جدید تمرکز خود را روی ساعت شبانه‌روزی مرکزی بدن که توسط هسته سوپراکیاسماتیک کنترل می‌شود و ساعت‌های محیطی که در سراسر بدن پخش شده و زمان فرایندهای سلولی در اندام‌ها، ماهیچه‌ها و پوست را کنترل می‌کنند، قرار داده‌اند.
تا زمانی که ساعت مرکزی درطول روز با یک ساعت محیطی ارتباط برقرار کند، می‌توان فرایندهایی مانند ترمیم DNA، فعالیت میتوکندری (مدیریت انرژی)، متابولیسم و چرخه‌ی سلولی طبیعی را در مسیر درست خود نگه داشت. اگر این سازوکارها را با جزئیات بیشتری بررسی و تاحدی کنترل کرد، می‌توان گام مهمی در جهت حفظ سلامت بخش‌هایی از بدن برای مدت طولانی‌تر و هم‌زمان با افزایش سن برداشت.
پورا مونوز-کانووس زیست‌شناس از دانشگاه پومپئو فابرا در اسپانیا می‌گوید: «مطالعه‌ی ما نشان می‌دهد که حداقل تعامل بین دو ساعت بافتی (یکی مرکزی و دیگری محیطی) برای حفظ عملکرد بهینه‌ی بافت‌هایی مانند ماهیچه‌ها و پوست و جلوگیری از زوال و پیری آن‌ها لازم است.»
رابطه عضلات با ساعت زیستی بدن
محققان ارتباط بین ساعت مغز و ماهیچه را بررسی کردند.
تحقیق جدید، دو مطالعه‌ی تکمیلی را که به‌طور هم‌زمان منتشر شده‌اند پوشش می‌دهد. محققان در نخستین مطالعه‌ی خود از موش‌های آزمایشگاهی استفاده کردند تا نشان دهند که چگونه بازگرداندن هماهنگی بین ساعت‌های مغز و عضله، از تحلیل‌رفتن عضلات و ازدست‌دادن قدرت و عملکرد عضلانی محافظت می‌کند.
ساعت پوست موش‌ها برای داشتن عملکرد صحیح به ساعت مرکزی بدن آن‌ها متکی بود
محققان در مطالعه‌ی دوم خود به بررسی ساعت شبانه‌روزی پوست موش‌ها پرداختند. در مطالعه‌ی دوم نیز ساعت پوست موش‌ها برای داشتن عملکرد صحیح به ساعت مرکزی بدن آن‌ها متکی بود و بدون تنظیم این ساعت، عملکردهایی مانند تکثیر DNA در زمان‌های اشتباه اتفاق می‌افتاد.
تحقیق اخیر نشان داد که ساعت‌های محیطی تا حدودی استقلال دارند و هنوز هم می‌توانند در کنار پیگیری چرخه‌های ۲۴ ساعته، بخش کوچکی از عملکرد سلول را مدیریت کنند. علاوه‌بر این محدودکردن زمان تغذیه‌ی موش‌ها به زمان‌های خاصی از روز، در غیاب ساعت مغزی به ساعت‌های محیطی کمک می‌کند تا خود را به تنهایی بهتر مدیریت کنند.
ازنار بنیتا از موسسه‌ی تحقیقات زیست‌پزشکی بارسلون اسپانیا می‌گوید: «دیدن این موضوع که چگونه هماهنگی بین مغز و ساعت‌های شبانه‌روزی محیطی نقش مهمی در سلامت پوست و ماهیچه‌ها ایفا می‌کنند بسیار جالب است. این اتفاق درحالی رخ می‌دهد که ساعت‌های محیطی به‌تنهایی در انجام اساسی‌ترین عملکردهای بافتی مستقل هستند.»
هر ریتم شبانه‌روزی که درطول ۲۴ ساعت و در بدن ما اتفاق می‌افتند، کلید بسیاری از فرایندهای بیولوژیکی مانند خواب و هضم مواد غذایی است. هنگامی‌که این ریتم با اتفاق‌هایی مانند جت لگ (پرواززدگی) یا شیفت‌های شبانه مختل می‌شوند، ممکن است اثرات منفی جدی روی سلامتی ما داشته باشند.
ماهیچه‌ها، پوست و سیستم عصبی مرکزی همگی با افزایش سن فرسوده می‌شوند؛ درحالی که محققان بر این باور هستند که پژوهش‌های آن‌ها از پتانسیل کمک به حفظ عملکرد فیزیکی بدن در آینده برخوردار است. مونوز-کانووس می‌گوید: «گام بعدی شناسایی عوامل سیگنال‌دهی دخیل در این تعامل با درنظرگرفتن کاربردهای درمانی بالقوه است». برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.
تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است.
منبع: زومیت
