یک دوئل خطرناک در بشقاب غذا

افراد مبتلا به دیابت نیازی به رژیم غذایی خاصی ندارند . تنوع گسترده ای از غذاهای سالم را در رژیم غذایی خود بگنجانید. ممکن است برای حفظ یا دستیابی به وزن سالم نیاز به کاهش حجم مصرف داشته باشید. وعده های غذایی باید دارای فیبر بالا، کربوهیدرات های با شاخص گلیسمی پایین (GI) و دارای کل چربی های اشباع شده، شکر اضافه شده و نمک باشند

به گزارش خط سلامت دیابت (Diabetes) بیماری است که گلوکز خون فرد بعلت مشکل در انسولین، بیش از حد، بالا می رود. وقتی غذا خورده می شود، بدن آن را به گلوکز تبدیل می کند و وارد جریان خون می شود.

انسولین، هورمونی است که توسط پانکراس ساخته می شود و  گلوکز را به انرژی قابل استفاده در سلولهای بدن، تبدیل می کند. بدون وجود سیستم انسولین با عملکرد مناسب، بدن نمی تواند گلوکز را تجزیه کند و در جریان خون باقی می ماند که می تواند بسیار خطرناک باشد.

انواع دیابت

دیابت نوع 1

دیابت نوع 1 قبلاً "دیابت نوجوانان" نامیده می شد، زیرا بیشتر اوقات در دوران کودکی تشخیص داده می شد -  اما در حال حاضر متخصصین بر این باورند که می تواند  در هر سنی ایجاد شود.

اگر به دیابت نوع 1 مبتلا هستید، سیستم ایمنی بدن شما به سلولهای پانکراس که انسولین می سازند، حمله کرده و آن ها را از بین می برد و  بدن شما سلول  دیگری را تولید نمی کند. بنابراین باید روزانه انسولین مصرف کنید تا غذا به درستی جذب شود و سطح گلوکز خون، کاهش یابد.

دیابت نوع 2

دیابت نوع 2 قبلاً به عنوان "دیابت بزرگسالان" شناخته می شد زیرا بیشتر در بزرگسالان دیده می شد. امروزه، این بیماری در افراد جوان به طور فزاینده ای تشخیص داده می شود و به شایع ترین نوع دیابت تبدیل شده است.

در دیابت نوع 2، بدن به تولید انسولین ادامه می دهد، اما مقاومت به انسولین ایجاد می شود و بدن توانایی استفاده صحیح از آن را ندارد. افراد مبتلا به این نوع دیابت، ابتدا  با تغییر سبک زندگی و داروهای خوراکی درمان می شود - اما سرانجام، اغلب آن ها مجبور به مصرف انسولین نیز هستند.

دیابولیمیا

عدم مصرف انسولین یا استفاده از آن برای کاهش وزن، یک عمل پاکسازی منحصر به فرد است که افراد مبتلا به دیابت نوع 1، به آن دسترسی دارند. این امر می تواند با کاهش دوز تجویز شده انسولین، حذف کامل انسولین، به تأخیر انداختن دوز مناسب یا دستکاری خود انسولین به منظور غیرفعال شدن آن، محقق شود. دستکاری انسولین در بین افراد مبتلا به دیابت نوع 1 بیماری است که گاهی اوقات به عنوان "دیابولیمیا" شناخته می شود که در اصطلاح پزشکی، به آن ED-DMT1 گفته می شود.

در  راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش 5  (DSM-5)، معیارهای رفتارهای جبرانی برای پرخوری عصبی شامل " سو مصرف   داروها" است، به این معنی که اگر پرخوری وجود داشته باشد، می توان این نوع اختلال خوردن را به عنوان پرخوری عصبی، تشخیص داد. از دیابولیمیا گاهی اوقات برای اشاره به هر ترکیبی از دیابت به علاوه اختلال خوردن نیز استفاده می شود.

برخی از افراد مبتلا به دیابت ممکن است مصرف انسولین خود را به طور مناسب ادامه دهند، اما همچنان ممکن است علائم اختلال  خوردن مانند بی اشتهایی عصبی، پرخوری عصبی یا اختلال پرخوری را تجربه کنند. رفتارهای علامتی ممکن است شامل رژیم غذایی، روزه داری، پرخوری و طیف وسیعی از رفتارهای جبران کننده و پاکسازی کننده باشد که می تواند به طور مستقیم در مدیریت بهینه دیابت، تداخل ایجاد کند.

شایع ترین  تشخیص های ED در افراد دیابتی، اختلال پرخوری (BED) (10 درصد افراد مبتلا به نوع 1 و 21 درصد افراد مبتلا به نوع 2) و پرخوری عصبی (3 درصد افراد نوع 1 و نوع 2) بود.

 

اگرچه دقیقاً نمی دانیم که چرا افراد دیابتی اختلالات خوردن بیشتری را تجربه می کنند، اما  تئوری هایی داریم. یکی از آن ها این است که دیابت با برخی از عوامل خطر اختلالات خوردن، از جمله افسردگی رابطه  دارد. علت دیگر می تواند الگوی افزایش وزن مربوط به دیابت باشد. اغلب افراد در زمان تشخیص دیابت، میزان زیادی از وزن خود را از دست داده اند.

دریافت انسولین می تواند باعث افزایش سریع وزن و بنابراین  پریشانی و وسوسه شدید برای دستکاری انسولین در افرادی شود که از نظر ژنتیکی آسیب پذیر هستند.

نظریه بعدی، بُعد رفتاری را ذکر می کند و  توجه  به ترکیبات غذایی به عنوان بخشی از مدیریت دیابت مرسوم، می آموزد و از برخی جهات شبیه اختلال خوردن است و می تواند بیماران را در معرض خطر محدودیت در خوردن و یا پرخوری قرار دهد.

علائم 

متأسفانه، بسیاری از متخصصانی که افراد دیابتی را درمان می کنند ممکن است اختلالات خوردن را در میان بیماران خود، تشخیص ندهند. بارزترین نشانه اختلال خوردن در فرد دیابتی، کاهش وزن است. علامت شایع دیگر کنترل ضعیف گلوکز خون است - که با افزایش سطح A1c اندازه گیری می شود - به خصوص اگر فرد سابقه کنترل خوبی داشته باشد. 

عوارض

 به طور کلی بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 و اختلال خوردن، کنترل کمتری بر دیابت خود دارند و  بیشتر درمعرض خطر عوارض آن  هستند. جدی ترین عارضه کوتاه مدت دیابت، کتواسیدوز دیابتی است - تجمع کتون ها که در صورت عدم استفاده از گلوکز در بدن اتفاق می افتد. این امر باعث اسیدی شدن خون می شود - که یک اورژانس  پزشکی است. سایر پیامدهای احتمالی شامل موارد زیر می باشد:

 نارسایی کلیه

 آسیب عصبی

 آسیب به شبکیه چشم

 از دست دادن بینایی

 بیماری قلبی

 سکته مغزی 

 کما 

بیمارانی که بصورت همزمان، به دیابت و اختلالات خوردن میتلا هستند، مراجعه به بیمارستان مرگ و میر بیشتری را تجربه می کنند.

رفتار

اگرچه افرادی که به طور منظم با دیابت مواجه می شوند باید بتوانند علائم و نشانه های اختلالات خوردن را تشخیص دهند، اما ممکن است اینگونه نباشد.

مطالعات کمی، مداخلات درمانی خاص را برای بیماران دیابتی و اختلالات خوردن بررسی کرده اند. درمان این دو وضعیت، نیاز به یک رویکرد تیمی تخصصی و هماهنگ دارد. برخی از بیماران ممکن است نیاز به بستری پزشکی یا روانپزشکی داشته باشند تا زمانی که برای درمان سرپایی آماده شوند.

تیم های سرپایی باید شامل روان درمانگر، متخصص تغذیه و یک متخصص غدد درون ریز باشند و اعضای تیم باید مرتباً با یکدیگر در ارتباط باشند. معاینات آزمایشگاهی باید به طور مکرر انجام شود. بایستی الگوی غذایی منظم و انعطاف پذیری ایجاد شود زیرا محدودیت در رژیم غذایی می تواند باعث پرخوری می شود.

معمولاً از بیماران خواسته می شود تا رژیم غذایی خود را ثبت کرده و سطح قند خون خود را بصورت مداوم بررسی کنند تا دیابت خود را به بهترین شکل کنترل کنند.

برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.

تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است