کابوس‌های مکرر احتمال ابتلا به پارکینسون را به‌طور قابل‌توجهی افزایش می‌دهند!

پیوند شگفت‌انگیز بین رویاها و بیماری پارکینسون

مطالعات اخیر نشان می‌دهد رویاهای شبانه ممکن است سرنخ‌های مهمی در مورد تشخیص بیماری‌های عصبی مانند زوال عقل و بیماری پارکینسون ارائه دهند. تحقیقات انجام شده در دانشکده پزشکی Mount Sinai، دانشگاه بیرمنگام و سایر موسسات نشان می‌دهند الگوهای خواب غیرمعمول و رویاهای ناراحت‌کننده می‌توانند به‌عنوان شاخص‌های اولیه این بیماری‌ها عمل کنند و به طور بالقوه انقلابی در تشخیص زودهنگام و استراتژی‌های درمان ایجاد کنند.

این یافته‌ها نویدبخش تغییرات مهمی در نحوه شناسایی و درمان این بیماری‌های عصبی است.

اختلال رفتاری خواب REM و پارکینسون

اختلال رفتاری خواب REM ، که در آن افراد به‌طور فیزیکی رویاهای خود را با صحبت کردن، فریاد زدن یا حتی مشت زدن انجام می‌دهند، به‌عنوان یک پیش‌ساز بالقوه برای بیماری‌های عصبی شناخته شده است. یک مطالعه منتشر شده در Annals of Neurology نشان داد 92٪ از افراد مبتلا به اختلال رفتاری خواب در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به زوال عقل یا بیماری پارکینسون هستند. تشخیص این اختلال چالش‌برانگیز است، اما ممکن است کلید مداخلات اولیه باشد.

رویاهای ناراحت‌کننده و زوال عقل 

کابوس‌ها و رویاهای ناراحت‌کننده که به‌طور مکرر یا هفتگی رخ می‌دهند، نیز با افزایش خطر زوال عقل مرتبط هستند. مطالعه‌ای که بر روی افراد میانسال و مسن‌تر انجام شد، نشان داد کسانی که کابوس‌های مکرر را تجربه می‌کنند، چهار برابر خطر زوال شناختی و 2.2 برابر بیشتر احتمال ابتلا به زوال عقل در آینده دارند. جالب اینجاست که این ارتباطات به‌ویژه در مردان قوی بود.

الگوهای خواب و خطر پارکینسون

کابوس‌ها نه‌تنها پیش‌بینی‌کننده زوال عقل هستند، بلکه بیماری پارکینسون را نیز پیش‌بینی می‌کنند. مطالعه‌ای در دانشگاه بیرمنگام که روی بیش از 3800 مرد 67 ساله و بالاتر انجام شد، نشان داد که کابوس‌های مکرر به‌طور قابل‌توجهی احتمال ابتلا به پارکینسون را افزایش می‌دهند.

ارتباط میان رویاها و بیماری‌های عصبی ممکن است در نواحی مغز که مسئول تولید دوپامین و التهاب هستند، نهفته باشد. افراد مبتلا به RBD اغلب التهاب بیشتری در نواحی مغزی که دوپامین تولید می‌کنند، نشان می‌دهند که این یکی از ویژگی‌های اصلی بیماری پارکینسون است. به‌طور مشابه، رویاهای ناراحت‌کننده ممکن است تغییرات زیربنایی در فعالیت مغزی را نشان دهند که قبل از کاهش شناختی رخ می‌دهند.

شناسایی این الگوهای خواب به‌طور زودهنگام می‌تواند راه را برای برنامه‌های درمانی شخصی هموار کند. مداخلات برای بهبود کیفیت خواب، همراه با استراتژی‌هایی که التهاب و تولید دوپامین را هدف قرار می‌دهند، ممکن است به کند کردن پیشرفت بیماری کمک کنند. این یافته‌ها همچنین بر اهمیت رسیدگی به اختلالات خواب به‌طور پیشگیرانه در جمعیت‌های مسن‌تر تأکید دارند.

در حالی که این کشفیات امیدبخش هستند، تحقیقات بیشتری برای درک مکانیزم‌های دقیق اتصال بین رویاها و بیماری‌های عصبی نیاز است. پژوهش‌های بلندمدت، مانند ابتکار نشانگرهای پیشرفت پارکینسون (PPMI)، برای کشف چگونگی تأثیر اختلالات خواب و کابوس‌ها در توسعه و پیشرفت بیماری ضروری است. با ادامه نوآوری، ممکن است رویاها به یک ابزار تشخیصی حیاتی برای مقابله با زوال عقل و بیماری پارکینسون تبدیل شوند.