یک مطالعه جدید در مجله Comprehensive Psychoneuroendocrinology نشان داد افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) ، دارای سطوح پایین‌تری از هورمون اوکسی‌توسین و سطوح بالاتری از وازوپرسین هستند.
به گزارش خط سلامت این یافته‌ها نشان‌دهنده تأثیرات بالقوه این هورمون‌ها بر سلامت روان و جسمی بیماران است و می‌تواند به توسعه ابزارهای تشخیصی و درمانی جدیدی منجر شود.
عدم تعادل هورمونی در اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)
یک مطالعه اخیر منتشر شده در Comprehensive Psychoneuroendocrinology به بررسی مکانیزم‌های بیولوژیکی مرتبط با اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) پرداخته است. محققان متوجه شدند افراد مبتلا به PTSD سطوح پایین‌تری از هورمون اوکسی‌توسین و سطوح بالاتری از وازوپرسین، هورمونی که در پاسخ به استرس نقش دارد، دارند. این یافته‌ها نشان می‌دهد که عدم تعادل بین این دو هورمون، به‌ویژه نسبت وازوپرسین به اوکسی‌توسین، می‌تواند نشانه‌ای قوی از PTSD باشد.
اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) چیست؟
PTSD اختلالی است که ممکن است بعد از تجربه یک رویداد آسیب‌زا ایجاد شود و تأثیرات طولانی‌مدتی بر سلامت روانی و جسمی افراد دارد. در حالی که بسیاری از مطالعات به جنبه‌های روانشناختی PTSD پرداخته‌اند، محققان هنوز در تلاش‌اند تا فرآیندهای بیولوژیکی مؤثر بر این اختلال را به‌طور کامل درک کنند. شناسایی این فرآیندها می‌تواند به توسعه ابزارهای تشخیصی و درمانی بهتری برای افرادی که تحت تأثیر PTSD قرار دارند، کمک کند.
این مطالعه چگونه انجام شد؟
این مطالعه با گروه خاصی از کهنه‌سربازان نظامی که دارای PTSD تشخیص داده شده بودند و همچنین دو گروه مقایسه‌ای غیرآسیب‌دیده: شرکت‌کنندگان در تمرینات SWAT و ورزشکاران استقامتی انجام شد.
گروه PTSD شامل ۲۹ کهنه‌سرباز بود، در حالی که گروه‌های مقایسه شامل ۱۱ شرکت‌کننده SWAT و ۲۱ دونده بودند. تمامی شرکت‌کنندگان نمونه‌های خونی ارائه دادند که برای اندازه‌گیری سطوح اوکسی‌توسین، وازوپرسین و کورتیزول (هورمونی دیگر که به استرس مربوط است) در شرایط استراحت استفاده شد. همچنین، شرکت‌کنندگان پرسشنامه‌هایی را برای ارزیابی قرارگیری در معرض تروما و علائم PTSD پر کردند.
نتیجه کلیدی این مطالعه این بود که شرکت‌کنندگان مبتلا به PTSD دارای سطوح قابل توجهی پایین‌تری از اوکسی‌توسین و سطوح بالاتری از وازوپرسین در مقایسه با هر دو گروه SWAT و ورزشکاران استقامتی بودند. این تفاوت‌ها بسیار قابل توجه بود—بیش از دو برابر سطوح هر هورمون. در حالی که سطوح کورتیزول بین گروه‌ها تفاوت معناداری نداشت، نسبت وازوپرسین به اوکسی‌توسین به‌ویژه مؤثر در تمایز بیماران PTSD از افراد غیرآسیب‌دیده بود.
تفاوت‌ها در سطوح اوکسی‌توسین و وازوپرسین در PTSD به‌طور اساسی دسته‌بندی‌شده بود و در افرادی که تحت انواع دیگر استرس شدید قرار داشتند، اما علائم PTSD را تجربه نکردند، مشاهده نشد.
علاوه بر این، با پیشرفت بیماران PTSD در برنامه درمان شناختی رفتاری (CBT) دو هفته‌ای خود، سطوح اوکسی‌توسین آن‌ها افزایش و نسبت وازوپرسین به اوکسی‌توسین کاهش یافت. با این حال، محققان هیچ ارتباط قوی بین این تغییرات هورمونی و بهبود علائم PTSD در طول دوره درمان نیافتند. این امر نشان می‌دهد که در حالی که تغییرات هورمونی ممکن است به PTSD مرتبط باشند، اما لزوماً نشان‌دهنده اثرات فوری درمان نیستند.
این مطالعه شواهدی ارائه می‌دهد که سیستم اوکسی‌توسین و وازوپرسین باید هدفی برای مداخلات درمانی جدید برای قربانیان تروما و اقدامات پیشگیرانه برای هر کسی که در معرض خطر بالا برای بیماری‌های ناشی از استرس قرار دارد، باشد. این سیستم‌های هورمونی، به‌ویژه سیستم وازوپرسین، توسط محققان و کلینیک‌ها به مدت دهه‌ها نادیده گرفته شده‌اند. امید ما این است که این مطالعه آگاهی از اهمیت این پپتیدها را در رابطه با استرس، تروما و اختلالات مرتبط با آن‌ها، مانند PTSD، افزایش دهد.
محدودیت‌ها و جهت‌گیری‌های آینده
اما مانند هر تحقیق دیگری، محدودیت‌هایی نیز وجود دارد. یکی از محدودیت‌ها این است که این مطالعه با نمونه‌های نسبتاً کوچک انجام شد، به‌ویژه در گروه‌های غیرآسیب‌دیده. علاوه بر این، شرکت‌کنندگان در تمامی گروه‌ها عمدتاً مرد بودند که قابلیت تعمیم نتایج به زنان و دیگر جمعیت‌ها را محدود می‌کند. تحقیقات آینده باید شامل گروه‌های متنوع‌تری، هم از نظر جنسیت و هم از نظر تاریخچه تروما، باشد تا ببیند آیا این الگوهای هورمونی در گروه‌های مختلف صادق است یا خیر.
محدودیت دیگر این است که این مطالعه مشاهده‌ای بود، به این معنی که نمی‌تواند تعیین کند آیا تغییرات در سطوح اوکسی‌توسین و وازوپرسین باعث PTSD شده‌اند یا نتیجه این اختلال بوده‌اند. مطالعات طولی که افراد را قبل و بعد از قرارگیری در معرض تروما ردیابی می‌کنند، می‌توانند به روشن شدن این رابطه کمک کنند.
در آینده، محققان باید بر روی این کار گسترش یابند و جمعیت‌های وسیع‌تری را مطالعه کنند و عوامل اضافی که می‌توانند بر سطوح اوکسی‌توسین و وازوپرسین تأثیر بگذارند را مورد بررسی قرار دهند. درک بهتر از چگونگی تعامل این هورمون‌ها با دیگر سیستم‌های بدن، مانند سیستم ایمنی و عصبی، می‌تواند نقش آن‌ها را در PTSD روشن‌تر کند. همچنین، محققان می‌توانند بررسی کنند که آیا درمان‌هایی که به‌طور خاص بر روی اوکسی‌توسین یا وازوپرسین تمرکز دارند، می‌توانند به کاهش علائم PTSD کمک کنند یا خیر.
برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است
