وقتی با فردی مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) روبرو می‌شویم، ممکن است ندانید چگونه با او رفتار کنید یا چه بگویید.
به گزارش خط سلامت افراد مبتلا به PTSD ممکن است با افسردگی، اضطراب، سوء مصرف مواد، عزت نفس پایین و حتی افکار خودکشی دست و پنجه نرم کنند. بنابراین، حرف‌ها یا کارهای نامناسب می‌توانند عواقب جدی برای آن‌ها داشته باشد. در این مقاله، به بررسی 20 مورد از رایج‌ترین اشتباهاتی می‌پردازیم که باید از آن‌ها هنگام گفتگو با یک فرد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه اجتناب کنیم. این اشتباهات ممکن است به صورت کلامی یا رفتاری احساس بدتری در فرد ایجاد کنند. با شناخت این موارد، می‌توانیم حمایت بهتری از این افراد داشته باشیم و به آن‌ها کمک کنیم تا بر این اختلال غلبه کنند.
تاثیر حرف نامناسب بر افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)
تشدید علائم تروما: ممکن است باعث فلاش‌بک، اضطراب یا حملات پانیک شود.
افزایش پریشانی عاطفی: احساسات منفی مانند غم، عصبانیت و اضطراب را تشدید می‌کند.
کاهش عزت نفس: احساس شرم و گناه را افزایش می‌دهد.
کاهش اعتماد: اعتماد به دیگران را از بین می‌برد.
افزایش انزوا: باعث می‌شود فرد از تعاملات اجتماعی دوری کند.
تشدید بیماری‌های روانی: علائم افسردگی و اضطراب را بدتر می‌کند.
افزایش مصرف مواد: برای فرار از احساسات منفی به مصرف مواد روی می‌آورد.
عود علائم: روند بهبودی را کند می‌کند.
افزایش خطر خودآزاری و خودکشی: در موارد شدید ممکن است به افکار خودکشی منجر شود.
10 موردی که نباید به افراد مبتلا به PTSD بگویید!
"فقط از آن عبور کن و ادامه بده"
این جمله، یکی از رایج‌ترین و در عین حال آسیب‌زننده‌ترین عباراتی است که به افراد مبتلا به PTSD گفته می‌شود. این عبارت، عمق آسیب روانی را نادیده می‌گیرد و به فرد القا می‌کند که باید به سادگی از این تجربه تلخ عبور کند. در حالی که PTSD یک اختلال پیچیده است و بهبودی از آن زمان‌بر و نیازمند حمایت است.
"می‌توانست بدتر باشد"
این جمله با به حداقل رساندن تجربه فرد، احساسات او را بی‌اعتبار می‌کند. این پیام را به فرد منتقل می‌کند که نباید به احساساتش اهمیت دهد و باید شکرگزار باشد که شرایط بدتری ندارد. در حالی که هر فرد تجربه درد و رنج خود را به صورت منحصر به فردی تجربه می‌کند و مقایسه کردن تجربه‌ها، به هیچ عنوان مفید نیست.
"شما بیش از حد واکنش نشان می‌دهید"
این جمله، واکنش‌های عاطفی طبیعی فرد را زیر سوال می‌برد. افراد مبتلا به PTSD معمولاً واکنش‌های شدیدی نسبت به محرک‌های مرتبط با رویداد تروماتیک نشان می‌دهند. این واکنش‌ها بخشی از اختلال هستند و نباید به عنوان اغراق‌آمیزی تلقی شوند.
"هنوز به این موضوع نرسیدی؟"
این سوال، یک جدول زمانی نامرئی برای بهبودی ایجاد می‌کند که واقعیت ندارد. بهبودی از PTSD یک فرآیند طولانی و منحصر به فرد است و هر فرد با سرعت خود پیشرفت می‌کند. این سوال، فشار روانی زیادی بر فرد وارد می‌کند و ممکن است او را احساس گناه و ناکامی کند.
"چرا نمی‌توانی عادی باشی؟"
این جمله، فرد را به دلیل تفاوت‌هایش مورد قضاوت قرار می‌دهد و او را از دیگران جدا می‌کند. افراد مبتلا به PTSD، تلاش می‌کنند تا زندگی عادی داشته باشند، اما علائم این اختلال ممکن است این امر را دشوار کند. این جمله، این تلاش‌ها را بی‌ارزش جلوه می‌دهد.
"تو خیلی حساسی، باید قوی‌تر باشی"
این جمله، برچسب "ضعف" را به فرد می‌چسباند و او را به خاطر احساساتش سرزنش می‌کند. در حالی که حساسیت به هیچ وجه نشانه ضعف نیست و بسیاری از افراد مبتلا به PTSD تلاش می‌کنند تا قوی به نظر برسند.
"دیگران بدتر از این را گذرانده‌اند و حالشان خوب است"
این جمله، تجربه فرد را بی‌اهمیت جلوه می‌دهد و او را با دیگران مقایسه می‌کند. هر فرد تجربه منحصر به فردی از تروما دارد و مقایسه کردن، هیچ کمکی به بهبودی نمی‌کند.
"این خیلی وقت پیش اتفاق افتاد"
این جمله، ماهیت مداوم PTSD را نادیده می‌گیرد. حتی اگر سال‌ها از وقوع رویداد تروماتیک گذشته باشد، ممکن است اثرات آن همچنان در زندگی فرد وجود داشته باشد.
"به گذشته فکر نکن"
این جمله، فرد را از پردازش احساساتش و روبرو شدن با آسیب‌هایش باز می‌دارد. در حالی که پردازش احساسات، یکی از مراحل مهم بهبودی از PTSD است.
"می‌دانم چه احساسی داری"
مگر اینکه فرد دیگری نیز تجربه مشابهی داشته باشد، نمی‌تواند ادعا کند که می‌داند فرد مبتلا به PTSD چه احساسی دارد. این جمله، تجربه فرد را کوچک می‌شمارد و او را منزوی می‌کند.
10 کاری که نباید برای افراد مبتلا به PTSD انجام دهیم:
مبهوت کردن آن‌ها
افراد مبتلا به PTSD اغلب نسبت به محرک‌های محیطی حساسیت بالایی دارند. صداهای بلند، حرکات ناگهانی یا غافلگیری‌های غیرمنتظره می‌توانند باعث ایجاد واکنش‌های شدید مانند ترس، اضطراب و حتی فلاش‌بک شوند. این واکنش‌ها به دلیل مکانیسم‌های دفاعی است که در مغز این افراد فعال می‌شود و آن‌ها را برای محافظت آماده می‌کند. بنابراین، ایجاد محیطی آرام و قابل پیش‌بینی به آن‌ها کمک می‌کند تا احساس امنیت بیشتری کنند.
تهاجم به فضای شخصی آن‌ها
فضای شخصی برای همه افراد مهم است، اما برای افرادی که تجربه تروماتیک داشته‌اند، این فضا از اهمیت بیشتری برخوردار است. لمس کردن یا نزدیک شدن بیش از حد بدون اجازه، می‌تواند احساس ناامنی و تهدید را در آن‌ها ایجاد کند و باعث شود که به یاد رویداد تروماتیک بیفتند. احترام گذاشتن به فضای شخصی آن‌ها، نشان‌دهنده درک و حمایت شما از آن‌ها است.
وادار کردن آن‌ها به صحبت کردن در مورد آن
صحبت کردن در مورد تجربه تروماتیک می‌تواند برای برخی افراد مفید باشد، اما برای برخی دیگر بسیار دردناک و دشوار است. وادار کردن فرد به صحبت کردن در مورد چیزی که آماده نیست، می‌تواند باعث افزایش اضطراب و ناراحتی او شود. بهتر است به آن‌ها زمان بدهید تا خودشان بخواهند در این مورد صحبت کنند.
قرار دادن آن‌ها در معرض محرک‌ها
محرک‌ها هر چیزی هستند که فرد را به یاد رویداد تروماتیک می‌اندازند، مانند مکان‌ها، افراد، بوها یا صداها. قرار دادن فرد در معرض این محرک‌ها می‌تواند باعث ایجاد علائم PTSD مانند اضطراب، ترس و فلاش‌بک شود. بنابراین، تا حد ممکن از قرار دادن آن‌ها در موقعیت‌هایی که باعث ناراحتی‌شان می‌شود، خودداری کنید.
قضاوت کردن
قضاوت کردن در مورد مکانیسم‌های مقابله‌ای که فرد برای کنار آمدن با تروما استفاده می‌کند، بسیار آسیب‌زننده است. این مکانیسم‌ها ممکن است از نظر دیگران عجیب یا غیر منطقی به نظر برسند، اما برای فرد مبتلا به PTSD، راهی برای مقابله با احساسات منفی و محافظت از خود است.
سرزنش کردن
سرزنش کردن فرد برای اتفاقی که رخ داده است، نه تنها بی‌پایه است، بلکه باعث می‌شود او احساس گناه و شرمندگی کند. رویدادهای تروماتیک معمولاً خارج از کنترل فرد اتفاق می‌افتد و سرزنش کردن او، هیچ کمکی به بهبودی‌اش نمی‌کند.
تحت فشار قرار دادن آن‌ها
وادار کردن فرد به انجام کارهایی که آماده نیست، می‌تواند باعث افزایش اضطراب و استرس او شود. بهتر است به او فرصت دهید تا با سرعت خودش پیشرفت کند و از او حمایت کنید.
نادیده گرفتن مرزهای آن‌ها
هر فردی مرزهای شخصی خود را دارد و افراد مبتلا به PTSD ممکن است به دلیل تجربه تروماتیک، مرزهای مشخص‌تری داشته باشند. نادیده گرفتن این مرزها، می‌تواند باعث شود که فرد احساس ناامنی و تهدید کند.
توصیه‌های ناخواسته
دادن توصیه‌های ناخواسته، ممکن است باعث شود که فرد احساس کند که شما او را درک نمی‌کنید. بهتر است به جای دادن توصیه، به او گوش دهید و به او نشان دهید که از او حمایت می‌کنید.
نشان دادن بی‌حوصلگی
نشان دادن بی‌حوصلگی یا عصبانیت، می‌تواند باعث شود که فرد احساس کند که بار اضافی بر دوش شما است. این احساس می‌تواند باعث شود که او از شما فاصله بگیرد و به دنبال حمایت از دیگران باشد.
چگونه به افراد مبتلا به PTSD کمک کنید؟
درباره PTSD بیاموزید: اطلاعات خود را در این زمینه افزایش دهید.
تشویق به درمان: آن‌ها را تشویق کنید تا به یک متخصص مراجعه کنند.
یافتن گروه‌های پشتیبانی: به آن‌ها کمک کنید تا گروه‌های پشتیبانی پیدا کنند.
گفتگوی باز را تشویق کنید: فضایی امن برای صحبت کردن ایجاد کنید.
به مرزهای آن‌ها احترام بگذارید: از محرک‌های آن‌ها اجتناب کنید.
به آن‌ها توجه کنید: به احساسات آن‌ها توجه کنید.
از قضاوت کردن خودداری کنید: واکنش‌های آن‌ها را قضاوت نکنید.
از آن‌ها راهنمایی بخواهید: از آن‌ها بپرسید که چگونه می‌توان به آن‌ها کمک کرد.
به آن‌ها اطمینان خاطر بدهید: به آن‌ها بگویید که تنها نیستند.
مواظب خودتان باشید: از سلامت روحی و جسمی خود غافل نشوید.
نتیجه‌گیری
با درک بهتر PTSD و اجتناب از اشتباهات رایج، می‌توانیم به افراد مبتلا به این اختلال کمک کنیم تا زندگی بهتری داشته باشند.
برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است
