فرمول تقسیم وقت بین دو خانه پس از طلاق برای فرزندان

یکی از والدین که فرزند ۱۵ ساله‌ای دارد، به تازگی با یک تغییر در زمان‌بندی ملاقات‌های فرزند خود روبرو شده است. این نوجوان که تا پیش از این هفته‌ای یک بار بین خانه پدر و مادر جابجا می‌شده، اخیراً اعلام کرده که احساس می‌کند این تغییر مکان‌ها به طور مداوم برایش دشوار است و از والدین خود خواسته که برنامه را به دو هفته یکبار تغییر دهند.

به گزارش خط سلامت این درخواست، احساسات مختلفی را در والدین ایجاد کرده است. در حالی که والدین به استقلال فرزند خود احترام می‌گذارند، اما همچنان به خاطر فاصله طولانی و کم بودن زمان با فرزندشان احساس ناخوشایندی دارند.

آیا تصمیم درست است؟

مگان لیهی در پاسخ به این سوالات، همزمان دو نگرش را مطرح می‌کند:

1. حق والدین: والدین این حق را دارند که برنامه‌ای را طراحی کنند که برای آنها مناسب‌تر باشد.
2. حق فرزند: نوجوانان نیز به اندازه‌ای بزرگ شده‌اند که می‌توانند درباره تنظیمات زمان‌بندی خود تصمیم بگیرند و این استقلال در این سن بسیار مهم است.

مگان پیشنهاد می‌کند که برای رسیدن به یک راه حل مناسب، نیاز است تا به نیازها و خواسته‌های نوجوان گوش داده شود، در عین حال که نظرات والدین نیز در نظر گرفته شود. این مسأله باید در یک فضای متعادل و با گفتگو و سازش میان والدین و فرزند حل شود.

نیازها و خواسته‌های نوجوان:

مگان توصیه می‌کند در ابتدا باید دقیقاً به نیازها و ترجیحات نوجوان توجه شود. برخی از سوالاتی که باید در نظر گرفته شوند عبارتند از:

• آیا نوجوان در فعالیت‌های خارج از مدرسه (ورزشی، هنری، یا اجتماعی) مشغول است که نزدیک بودن به یک خانه از خانه دیگر برایش راحت‌تر باشد؟
• آیا نوجوان به دلیل جابجایی‌های مکرر احساس خستگی می‌کند و نیاز به ثبات بیشتر دارد؟
• آیا زندگی در دو خانه برای نوجوان چالش‌های خاصی دارد که نیاز به برنامه‌ریزی دقیق‌تر دارد؟

مگان پیشنهاد می‌کند که این مسائل باید در یک جلسه‌ی مشترک با حضور پدر، مادر و فرزند مورد بحث قرار گیرد تا همه طرف‌ها به درک بهتری از نیازها و ترجیحات یکدیگر برسند.

جلسه گفتگو با فرزند و پدر:

مگان تاکید می‌کند والدین باید جلسه‌ای با فرزند خود داشته باشند و در آن، ابتدا محبت و علاقه خود به او را بیان کنند. این کار کمک می‌کند که نوجوان احساس کند که همچنان مورد توجه و علاقه والدین خود است، حتی اگر درخواستی برای تغییر شرایط داشته باشد. بعد از آن، والدین باید از فرزند خود بخواهند که دلایل درخواست خود را توضیح دهد.

این گفتگو باید صادقانه و بدون پیش‌داوری انجام شود. والدین باید به طور دقیق به دلایل نوجوان گوش دهند و آن‌ها را جدی بگیرند. از این طریق، می‌توان به درک مشترکی رسید که نیازهای همه طرف‌ها رعایت شود.

ارائه پیشنهادات از سوی نوجوان:

مگان به والدین توصیه می‌کند از نوجوان بخواهند پیشنهاداتی برای تغییر برنامه و سازش‌های ممکن ارائه دهد. نوجوانان معمولاً توانایی بالایی در حل مسائل دارند و ممکن است راهکارهای جدیدی ارائه دهند که بزرگ‌ترها به آن فکر نکرده‌اند.

سازش و انعطاف‌پذیری:

مگان به اهمیت سازش در این نوع مسائل اشاره می‌کند. والدین باید آماده باشند که کمی از خواسته‌های خود صرف نظر کنند تا به فرزند خود استقلال بیشتری بدهند. از سوی دیگر، نوجوان نیز باید درک کند که برای یک خانواده با دو خانه، برخی از محدودیت‌ها و مشکلات پیش می‌آید که باید در نظر گرفته شوند.

مگان پیشنهاد می‌کند که یک ارزیابی مجدد از برنامه‌ریزی‌ها پس از مدتی (حدود دو ماه) صورت گیرد تا مشخص شود که آیا این تغییرات مفید بوده‌اند یا نه. این ارزیابی می‌تواند به تعیین مسیر بعدی کمک کند.

نتیجه‌گیری:

در نهایت، بهترین راهکار برای تقسیم وقت نوجوان بین دو خانه، رسیدن به یک توافق متعادل و انعطاف‌پذیر است. این توافق باید با توجه به نیازها و خواسته‌های نوجوان و همچنین والدین ایجاد شود. به یاد داشته باشیم که هدف اصلی حفظ روابط سالم و صمیمی با فرزند است، در حالی که به او استقلال و آزادی برای تصمیم‌گیری‌های مهم زندگی خود را می‌دهیم.