سندرم آسپرگر در گذشته به عنوان یکی از انواع اوتیسم شناخنه می شد.امروزه سندرم آسپرگر دیگر یک تشخیص رسمی در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM) نیست؛ بلکه به عنوان طیف پرکارکرد اوتیسم شناخته می شود.
به گزارش خط سلامت افراد مبتلا به سندرم آسپرگر اغلب در موقعیت های اجتماعی مشکل دارند و نمی توانند دیدگاه ها و احساسات دیگران را درک کنند. با این حال، مهارت های زبانی و شناختی آنها اغلب معمولی است.
افراد مبتلا به سندرم آسپرگر حرکات بدنی خاص و تکراری دارند. آن ها اغلب به جزئیات توجه ویژه ای دارند؛ این توجه افراطی در برخی موارد، به عنوان یک وسواس تلقی می شود.
سندرم آسپرگر و نقص در تماس چشمی
سندرم آسپرگر باعث می شود فرد در موقعیت های اجتماعی با مشکلاتی مواجه شود. برای مثال، آن ها تماس چشمی برقرار نمی کنند، معنای شوخی را بنمی فهمند، یا تشخیص نمی دهند چگونه می توان یک مکالمه را ادامه دهند. افراد مبتلا به سندرم آسپرگر در درک سیگنال های غیرکلامی یا رمزگشایی زبان بدن دچار مشکل هستند.
تاثیر سندرم آسپرگر در روابط
از آنجا که افراد مبتلا به آسپرگر توانایی درک دیدگاه دیگران را ندارند، اغلب در شادی یا ناراحتی دیگران سهیم نمی شوند.
این افراد در دوران کودکی معمولا در ایجاد روابط دوستانه شکست می خورند و توسط بچه های دیگر به عنوان "عجیب" یا "بی دست و پا" شناخته می شوند.
افراد مبتلا به سندرم آسپرگر اغلب در انجام کارهای روزمره و تشریفاتی بهترین عملکرد را دارند. آنها به شدت درگیر یک حوزه می شوند و توانایی های باورنکردنی را در آن حوزه نشان می دهند (گاهی این افراد به عنوان دانشمند شناخته می شود). مانند افراد مبتلا به اوتیسم تمام عیار، افراد مبتلا به سندرم آسپرگر رفتارهای تکراری مانند: چرخاندن انگشت، تکان دادن دست یا تکان دادن نشان می دهند.
علایم سندرم آسپرگر
علائم سندرم آسپرگر عبارت است از:
کمبودهای مداوم در ارتباطات اجتماعی
افراد مبتلا به سندرم آسپرگر در ادامه گفتگوها، برقراری تماس چشمی یا حفظ روابط در طول زمان امشگل دارند.
الگوهای رفتاری، علایق یا فعالیت های محدود و تکراری
انجام رفتارهای تکراری و اصرار برای رعایت دقیق روتین های زندگی، از جمله ویژگی های رایج افراد مبتلا به سندرم آسپرگر است.
علل سندرم آسپرگر
ریشه های سندرم آسپرگر به خوبی شناخته نشده است. تحقیقات کنونی به ترکیب پیچیده ای از عناصر بیولوژیکی و محیطی اشاره می کند.
ژنتیک
سندرم آسپرگر یک مؤلفه ژنتیکی دارد، زیرا این بیماری در خانواده ها ایجاد می شود. برای مثال، احتمال ابتلا به سندرم آسپرگر در دوقلوهای همسان بسیار بیشتر از دوقلوها یا خواهر و برادرهای برادر است. تحقیقات اخیر نشان می‌دهد یک گروه مشترک از ژن‌ها وجود دارد که تغییر یا حذف آنها فرد را در برابر ابتلا به سندرم آسپرگر آسیب‌پذیر می‌کند.
ناهنجاری های مغزی
ناهنجاری‌های مغزی نیز در شکل گیری سندرم آسپرگر دخیل هستند. زیرا دانشمندان تفاوت‌های ساختاری و عملکردی را در مناطق خاصی از مغز کودکان و کودکان مبتلا به آسپرگر نشان داده‌اند. این تفاوت‌ها به احتمال زیاد ناشی از مهاجرت غیرطبیعی سلول‌های جنینی در طول رشد جنین است که باعث تغییر مدارهای مغزی می‌شود که افکار و رفتار را کنترل می‌کنند.
عوامل محیطی
برخی عوامل محیطی نیز خطر ابتلا به سندرم آسپرگر را افزایش می دهند؛ مانند سن والدین بزرگتر، عفونت مادر در دوران بارداری ، دیابت مادر، قرار گرفتن در معرض داروی والپروات در رحم و وزن کم هنگام تولد.
آیا اوتیسم در حال افزایش است؟
در طول 50 سال گذشته، تعداد افراد مبتلا به اوتیسم رو به افزایش بوده است. طبق آمارهای معتبر، امروزه از هر 54 کودک، 1 کودک با اختلالات طیف اوتیسم دست و پنجه نرم می کند.
تحقیقات نشان می دهد مشارکت ژنتیکی و محیطی در ابتلا به سندرم آسپرگر و به طور کلی اوتیسم، در طول زمان ثابت مانده است. بنابراین، روند رو به رشد ابتلا به اوتیسم به دلیل افزایش آگاهی و تغییرات تشخیصی است.
چرا آسپرگر در پسران بیشتر از دختران است؟
اوتیسم در پسران چهار برابر بیشتر از دختران است. اما دلیل این روند هنوز کاملاً مشخص نیست. یک فرضیه که توسط دانشمند سایمون بارون کوهن ارائه شده است، نظریه افراطی مغز مردانه است، که بیان می‌کند که تمایل عمومی مردان به رعایت مقررات ( پایبندی به روتین های منظم) مر دان را در معرض خطر ابتلا به اوتیسم و سندرم آسپرگر قرار می دهد. اما این نظریه مورد نقد قرار گرفته است، زیرا دیگران معتقدند که صرفا این تفاوت بیولوژیکی نمی تواند چنین اختلاف بزرگی را توضیح دهد و مجموعه ای از عوامل ژنتیکی، یادگیری اجتماعی و سوگیری تشخیصی نیز در ابتلا به این سندرم دخیل هستند.
خدمات و درمان سندرم آسپرگر
هدف درمان سندرم آسپرگر در درجه اول آموزش مهارت های اجتماعی و ارتباطی است. گفتار درمانی نیز به کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر کمک می کند تا توانایی مکالمه را بهبود بخشند و الگوی طبیعی روابط بین فردی را درک کنند.
درمان شناختی رفتاری اغلب برای کمک به کودکان برای مدیریت احساسات و مهار علایق وسواسی و روال های تکراری استفاده می شود. درمان‌های یکپارچه‌سازی حسی به برخی از کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر کمک می کند. فیزیوتراپی نیز به افراد مبتلا به سندرم آسپرگر که هماهنگی حرکتی ضعیفی دارند، کمک می کند. والدین اغلب به آموزش و حمایت در زمینه تکنیک های رفتاری برای استفاده در خانه نیاز دارند.
آیا همه افراد مبتلا به اوتیسم، باهوش هستند؟
سندرم ساوانت نام بیماری نادر اما عجیبی است که در آن فرد مبتلا به اختلال ذهنی، که اغلب نوعی اوتیسم است، توانایی یا مهارت فوق‌العاده‌ای از خود نشان می‌دهد. به عنوان مثال، کودکی که مبتلا به اوتیسم یا سندرم آسپرگر است و در برقراری ارتباط غیرکلامی نقص دارد،می تواند به سرعت پازلی را که در جلوی او قرار داده شده است، تکمیل کند. تخمین زده می شود که حدود 10 درصد از افراد مبتلا به اوتیسم دانشمند هستند، بنابراین عملکرد و هوش بالا، در جامعه افراد مبتلا به اوتیسم به جای یک قاعده یک استثنا است. برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.
تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است.
