چگونه از حل کردن بیش از حد در مکالمات جلوگیری کنیم؟

وقتی دیگران ناراحتی خود را ابراز می‌کنند، از طعمه گرفتن دست بردارید.

به گزارش خط سلامت برای داشتن مکالمات سالم‌تر در روابط خود، برای پر کردن شکاف‌ها عجله نکنید.

در مکالمات، به ویژه با کسانی که عمیقاً به آنها اهمیت می‌دهیم، به راحتی می‌توان به حالت حل مسئله لغزید. احتمالاً عباراتی مانند "خیلی خسته‌ام" یا "احساس غرق شدن می‌کنم" را شنیده‌اید و بلافاصله فکر کرده‌اید، "چگونه می‌توانم به رفع این مشکل کمک کنم؟" در حالی که این غریزه اغلب از همدلی و تمایل به حمایت ناشی می‌شود، می‌تواند منجر به سوء تفاهم، عدم تعادل در روابط و حتی رنجش شود. این امر در روابط صمیمانه و محیط‌های کاری رایج است، جایی که مراقبان یا افرادی که دارای هوش هیجانی بالا هستند، اغلب مسئولیت‌هایی را بر عهده می‌گیرند که از ابتدا متعلق به آنها نبوده است.

طعمه و نیازهای ناگفته

یکی از رایج‌ترین تله‌ها در مکالمات، گرفتن طعمه است. به این شکل است: کسی ناراحتی مبهم یا سؤالی را به اشتراک می‌گذارد. برای کسانی که سطوح بالایی از همدلی دارند یا یک خشنودکننده درونی شدید دارند، اینها می‌توانند یک واکنش خودکار را تحریک کنند، مانند "باید مداخله کنم و این را درست کنم"، حتی زمانی که هیچ درخواست مستقیمی مطرح نشده باشد. مشکل این است که، بدون نیاز یا درخواست واضح، شخص دیگر ممکن است احساسی را بیان کند اما لزوماً به دنبال راه حلی نباشد.

این امر همچنین الگویی را تقویت می‌کند که در آن آنها برای پر کردن شکاف‌ها به دیگران وابسته می‌شوند و از تمرین ارتباط واضح در مورد آنچه نیاز دارند، باز می‌مانند. وقتی به حالت "حل کردن" می‌پریم، ناخواسته توانایی شخص دیگر را برای بیان نیازهایش و پذیرش احساساتش از او می‌گیریم.

چرا این اتفاق می‌افتد؟

کمک به دیگران پاداش عاطفی دارد، اما باید بیشتر مراقب باشیم که چه زمانی عمل کنیم و چه زمانی عقب بایستیم. "نجات روز" می‌تواند حس خوبی داشته باشد.

اما این می‌تواند یک پویایی نامتعادل ایجاد کند. وقتی بدون درخواست وارد عمل می‌شویم، مسئولیت موقعیت‌هایی را بر عهده می‌گیریم که مدیریت آنها بر عهده ما نیست. این پیش درآمد فرسودگی شغلی است، به ویژه در روابط یا تیم‌هایی که بار به طور نامتناسب بر دوش یک نفر می‌افتد.

رنجش و عدم تعادل در روابط

این پویایی می‌تواند در روابط شخصی، مانند ازدواج‌ها، سمی باشد، جایی که یکی از شرکا اغلب بار درست کردن چیزها را بر عهده می‌گیرد در حالی که دیگری بی‌تفاوت یا آسوده خاطر باقی می‌ماند.

با گذشت زمان، این می‌تواند منجر به احساس کم ارزش بودن شود، حتی اگر شخص دیگر از این احساسات بی‌اطلاع باشد. راه حل این نیست که بیشتر کار کنیم یا از بازی تیمی دست برداریم، بلکه این است که قبل از بر عهده گرفتن مسئولیت غیرضروری، به دنبال شفافیت باشیم.

چارچوب "حمایت کنید، حل نکنید" من به کاهش این مشکل کمک می‌کند و افراد را تشویق می‌کند که با همدلی رهبری کنند، اما مکالمه را در جایی که هست، ملاقات کنند، نه اینکه بیش از حد تطبیق کنند.

این امر ارتباط واضح را پرورش می‌دهد، جایی که هر دو طرف احساس احترام و توانمند شدن می‌کنند. به جای مالکیت مشکل، هر دو شریک مسئولیت پویایی را بر عهده می‌گیرند و تعادل و درک متقابل را تقویت می‌کنند.

چگونه از گرفتن طعمه دست برداریم

حمایت کنید، حل نکنید: به جای پریدن برای حل کردن، ابتدا احساس یا ناراحتی را تأیید کنید. برای مثال، اگر کسی به اشتراک می‌گذارد که غرق شده است، به جای اینکه بلافاصله پیشنهاد دهید وظایف اضافی را بر عهده بگیرید، بگویید، "بله، به نظر می‌رسید که هفته شلوغی برای شما بوده است." این فضا را برای شخص دیگر فراهم می‌کند تا نیازهای خود را روشن کند.

    تمرین ایجاد شکاف: فضایی را برای شخص دیگر بگذارید تا مکالمه را ادامه دهد یا درخواست مستقیمی داشته باشد.

آنها را تشویق کنید که نیازهای خود را به وضوح بیان کنند، که آنها را قادر می‌سازد تا مسئولیت وضعیت خود را بر عهده بگیرند. "چه کاری می‌توانم انجام دهم تا در حال حاضر از شما حمایت کنم؟" اغلب می‌تواند منجر به شفافیت بیشتر شود.

    درخواست ارتباط مستقیم کنید: به آرامی به شریک (یا همکار) خود یادآوری کنید که یک عبارت مبهم مانند "من استرس دارم" همیشه با یک درخواست مستقیم برای اقدام همراه نیست. آنها را تشویق کنید که درخواست‌های واضحی داشته باشند، که ارتباط بازتر را تقویت می‌کند و ناامیدی را کاهش می‌دهد.

    برای کار عاطفی مرز تعیین کنید: تشخیص دهید که هر ناراحتی نیازی به یک راه حل فوری ندارد. گاهی اوقات، صرفاً گوش دادن و تصدیق احساسات کسی کافی است. این مرزهایی را تعیین می‌کند که دیگران را قادر می‌سازد تا مسئولیت مسائل خود را بدون احساس فشار برای تکیه بر شما بر عهده بگیرند.

تأیید احساسات و نیازهای دیگران بدون عجله برای حل کردن، آنها را توانمند می‌کند و به آنها فرصتی برای حل مسئله و ایجاد اعتماد به نفس می‌دهد.

این تغییر، روابط سالم‌تر و متعادل‌تری را پرورش می‌دهد و رنجش را کاهش می‌دهد. به جای مداخله برای درست کردن چیزها، فضایی برای ارتباط واضح ایجاد می‌کنیم و به دیگران اجازه می‌دهیم نیازهای خود را بیان کنند در حالی که انرژی عاطفی خود را نیز حفظ می‌کنیم.

دفعه بعد که کسی ناراحتی خود را ابراز کرد، مکث کنید، تأیید کنید و از خود بپرسید: آیا آنها از من می‌خواهند که این را حل کنم، یا فقط به من نیاز دارند که از آنها حمایت کنم؟

برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.

تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است