تنهایی با هیچ معیارعینی مانند کمیت روابط یا دوستی های فرد تعریف نمی شود. بلکه تنهایی با احساس ذهنی انزوا و قطع ارتباط قدرتمند اجتماعی یا عاطفی تعریف می شود.
به گزارش خط سلامت به این ترتیب، ممکن است ازدواج کنید ولی هنوز احساس تنهایی داشته باشید.
تاثیر تنهایی بر سلامت
جان کاچیوپو ، محقق دانشگاه شیکاگو و همکارانش تأثیر تنهایی را بر سلامت عاطفی و جسمی افراد سالمند بررسی کردند. آنها دریافتند تنهایی خواب را مختل می کند ، افسردگی را افزایش می دهد و احساس کلی بهزیستی ذهنی فرد را کاهش می دهد.
علاوه بر این، تنهایی استرس و سطح کورتیزول را افزایش می دهد ، فشار خون را بالا می برد و عملکرد سیستم ایمنی را کاهش می دهد.
آسیب های تنهایی
-تنهایی 14 درصد احتمال مرگ زودرس در افراد سالمند را افزایش می دهد.
- احساس تنهایی دو برابر چاقی در مرگ زودرس تاثیر دارد.
-تنهایی تقریباً به اندازه داشتن وضعیت اقتصادی پایین که باعث افزایش 19 درصدی احتمال مرگ زودرس می شود، علت مرگ زودرس در میان افراد سالمند است.
چگونه با تنهایی مبارزه کنیم
اگر می خواهیم با تنهایی مقابله کنیم ، باید احساس پیوستگی را در سه منطقه مشخص حفظ کنیم یا در صورت کمبود چنین ارتباطاتی را توسعه دهیم و اگر وجود داشته باشند اما به اندازه کافی معنی دار یا رضایت بخش نیستند باید آنها را عمق بخشیم:
ارتباط صمیمانه: داشتن افرادی در زندگی خود که می توانیم با آنها خودمان باشیم که باعث می شود احساس خوبی نسبت به آنچه که هستیم داشته باشیم.
ارتباط دوستانه: داشتن دوستی رو در رو دو طرفه و پاداش دهنده که به طور منظم با آنها درگیر می شویم.
ارتباط جمعی: احساس پذیرش به عنوان بخشی از یک گروه، یک تیم یا یک جامعه.
جان کاچیوپو اشاره می کند افراد سالمند تغییراتی در زندگی ایجاد می کنند که می تواند با این عوامل ارتباطی اساسی تداخل داشته باشد به عنوان مثال اگر ما را از افرادی که روابط معناداری با آنها داریم، دور کنند، می تواند یک مشکل باشد.
علاوه بر این کاهش توانایی های جسمی در بینایی و شنوایی می تواند افراد سالمند را در معرض خطر انزوا و تنهایی قرار دهد، همچنین باعث کاهش تحرک آنان می شود.
آسیب های روانشناختی عامل تنهایی
تنهایی یک زخم روانی است که باعث می شود از نظر احساسی ناامید باشیم. افراد تنها آنقدر مشتاق اجتناب از طرد شدن بیشتر هستند که در نهایت به طور ناخودآگاه افرادی را که می توانند از تنهایی شان بکاهند از خود دور می کنند .
بنابراین عبور از تنهایی غالباً نیاز به بازنگری دارد زیرا مجبوریم خود را خارج از مناطق راحت خود قرار دهیم تا ارتباطات اجتماعی جدیدی را آغاز کنیم و پیوندهای روابط موجود را تعمیق بخشیم بنابراین باید مراحل تدریجی را انجام داد و سازوکارهای اجتناب را که به دنبال به حداقل رساندن خطر و حفظ انزوا است نادیده گرفت.برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.
تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است.
