دوره نهفتگی بیماری ایدز معمولاً ۲ تا ۴ هفته پس از اولین تماس با ویروس علائم اولیه ظاهر می‌شود، اما این زمان ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. درک این دوره برای تشخیص زودهنگام و جلوگیری از انتقال بیشتر ویروس بسیار مهم است.
به گزارش خط سلامت در بسیاری از موارد، علائم HIV در این مرحله ابتدایی مشابه علائم بیماری‌های ویروسی مانند آنفولانزا است که باعث می‌شود افراد بلافاصله به HIV مشکوک نشوند. آزمایش زودهنگام برای مدیریت و درمان مؤثر HIV بسیار حیاتی است.
دوره نهفتگی HIV
دوره نهفتگی HIV به مدت زمانی گفته می‌شود که از زمان تماس با ویروس تا بروز اولین علائم یا قابل شناسایی شدن ویروس در بدن طول می‌کشد. این دوره ممکن است در افراد مختلف متفاوت باشد، اما به طور کلی 1 تا 3 ماه است. در این دوره، ویروس ممکن است در بدن حضور داشته باشد، اما آنتی‌بادی‌ها هنوز تشکیل نشده‌اند و ممکن است برای 1 تا 3 ماه پس از آلوده شدن نتوان آن را تشخیص داد.
در این مدت، ویروس در حال تکثیر در بدن است و برخی از افراد ممکن است هیچ علائمی نداشته باشند، در حالی که دیگران ممکن است علائم اولیه را تجربه کنند.
اولین علائم HIV:
اولین علائم عفونت HIV معمولاً 2 تا 4 هفته پس از آلوده شدن ظاهر می‌شوند و به نام سندرم حاد رتروویروسی (ARS) یا عفونت اولیه HIV شناخته می‌شوند. این علائم به طور معمول شبیه به بیماری‌های ویروسی رایج هستند و ممکن است با یک بیماری ویروسی معمولی اشتباه گرفته شوند. برخی از علائم اولیه عبارتند از:
تب
خستگی
گلودرد
تورم غدد لنفاوی
راش (جوش) روی پوست
درد عضلات و مفاصل
سردرد
اسهال
عرق شبانه
این علائم بخشی از پاسخ ایمنی بدن به ویروس هستند و معمولاً از چند روز تا چند هفته طول می‌کشند. اما لازم به ذکر است که همه افراد این علائم را تجربه نمی‌کنند و در برخی موارد، علائم ممکن است بسیار خفیف یا اصلاً قابل توجه نباشند.
چه زمانی افراد معمولاً به این عفونت پی می‌برند؟
افراد معمولاً شروع به مشاهده علائم HIV در مرحله حاد می‌کنند که حدود 2 تا 4 هفته پس از تماس با ویروس است، هرچند این زمان ممکن است متغیر باشد.
باید توجه داشت که در این دوره، بار ویروسی (میزان ویروس در خون) بالاترین مقدار خود را دارد و افراد حتی اگر علائم نداشته باشند، بسیار مسری هستند.
پس از مرحله حاد، HIV می‌تواند وارد یک دوره طولانی بدون علامت شود که به آن فاز کمون بالینی می‌گویند. در این فاز، ویروس همچنان در بدن تکثیر می‌یابد، اما فرد ممکن است علائم خاصی نداشته باشد و این وضعیت ممکن است چندین سال طول بکشد. برخی افراد ممکن است تا زمانی که علائم ناتوانی سیستم ایمنی (مانند عفونت‌های فرصت‌طلب یا برخی از سرطان‌ها) بروز کند، متوجه عفونت خود نشوند.
روش‌های پیشگیری از HIV
برای جلوگیری از ابتلا به HIV، روش‌های مختلفی وجود دارد که می‌توانند به کاهش خطر انتقال این ویروس کمک کنند. این روش‌ها عبارتند از:
استفاده از کاندوم:
کاندوم یکی از بهترین و موثرترین روش‌ها برای پیشگیری از انتقال HIV و دیگر بیماری‌های مقاربتی است.
استفاده صحیح و مداوم کاندوم در طول رابطه جنسی، به ویژه در روابط جنسی پرخطر، می‌تواند به طور قابل توجهی خطر ابتلا به HIV را کاهش دهد.
آموزش و اطلاع‌رسانی:
آگاهی از نحوه انتقال HIV و شیوه‌های محافظت از خود در برابر این ویروس، می‌تواند به کاهش خطر ابتلا کمک کند.
افراد باید از خطرات روابط جنسی بدون محافظت، به ویژه در صورتی که شریک جنسی‌شان وضعیت HIV خود را نمی‌داند، آگاه باشند.
داروهای پیشگیری قبل از مواجهه (PrEP):
داروهای PrEP (پری اکسپوژر پروفیلاکسی) داروهایی هستند که قبل از مواجهه با ویروس، به افرادی که در معرض خطر ابتلا به HIV قرار دارند، تجویز می‌شوند.
افرادی که به طور منظم داروهای PrEP مصرف می‌کنند، خطر ابتلا به HIV را تا حدود ۹۹٪ کاهش می‌دهند.
داروهای پیشگیری پس از مواجهه (PEP):
اگر فردی به طور تصادفی در معرض HIV قرار بگیرد (مانند در صورت بروز رابطه جنسی محافظت نشده با فرد مبتلا به HIV)، می‌تواند PEP (پست اکسپوژر پروفیلاکسی) را شروع کند.
این درمان باید در عرض 72 ساعت پس از مواجهه با ویروس آغاز شود و می‌تواند خطر ابتلا به HIV را کاهش دهد.
عدم اشتراک سوزن‌ها و وسایل تزریقی:
یکی از روش‌های انتقال HIV از طریق استفاده مشترک از سوزن‌ها و وسایل تزریقی است. به همین دلیل، افراد باید از استفاده مشترک از این وسایل خودداری کنند.
در صورتی که نیاز به تزریق داروهای خاص یا انجام آزمایش‌ها است، باید از سوزن‌های جدید و تمیز استفاده شود.
تشخیص و درمان سریع در افراد مبتلا به HIV:
تشخیص زودهنگام و شروع درمان با داروهای ضدویروسی (ART) می‌تواند کمک کند تا بار ویروسی افراد مبتلا به HIV کاهش یابد و از انتقال آن به دیگران جلوگیری شود.
افراد مبتلا به HIV که به طور منظم داروهای ART مصرف می‌کنند و بار ویروسی آنها به مقدار غیر قابل تشخیص می‌رسد، نمی‌توانند ویروس را به دیگران منتقل کنند
در دوران بارداری:
زنان باردار مبتلا به HIV باید تحت درمان و مراقبت‌های ویژه قرار بگیرند تا از انتقال ویروس به نوزاد جلوگیری شود.
درمان با داروهای ضدویروسی می‌تواند خطر انتقال HIV از مادر به کودک را به طور چشمگیری کاهش دهد، به ویژه در هنگام زایمان و شیردهی.
پرهیز از روابط جنسی پرخطر:
پرهیز از روابط جنسی با شرکای متعدد و به ویژه با کسانی که وضعیت HIV خود را نمی‌دانند، می‌تواند خطر ابتلا به HIV را کاهش دهد.
استفاده از کاندوم به ویژه در روابط جنسی پرخطر، در کنار انجام آزمایشات منظم برای شناسایی وضعیت HIV، به پیشگیری از انتقال کمک می‌کند.
آزمایش HIV:
آزمایش منظم HIV برای افرادی که در معرض خطر هستند (مانند افرادی که روابط جنسی محافظت نشده دارند یا مصرف‌کنندگان مواد مخدر تزریقی) می‌تواند به تشخیص زودهنگام کمک کند.
افراد مبتلا به HIV که درمان دریافت می‌کنند می‌توانند از انتقال ویروس به دیگران جلوگیری کنند.
با استفاده از این روش‌های پیشگیرانه، افراد می‌توانند خطر ابتلا به HIV را کاهش دهند و سلامت خود و دیگران را حفظ کنند.
تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است
