در حالی که انسان‌ها توانایی انجام فعالیت‌های شگفت‌انگیز زیادی دارند، اما همچنان قابلیت پرواز طبیعی مانند پرندگان را ندارند. اما اگر فرض کنیم که بتوانیم همچون برخی موجودات دیگر پرواز کنیم، طول بال‌های مورد نیاز ما چقدر خواهد بود؟
به گزارش خط سلامت از گجت‌نیوز, تی هدرک, استاد زیست‌شناسی در دانشگاه کارولینای شمالی در چپل هیل, بیان کرده‌اند که این پاسخ به وزن و قد هر فرد بستگی دارد. برای مثال، فردی با وزن حدود ۷۰ کیلوگرم و قد حداقل ۱.۵ متر، به بال‌هایی با طول حدودی ۶ متر نیاز دارد که از دیدگاه او نسبتا کوتاه به نظر می‌رسد.
چالش‌های پرواز انسان با بال‌های بزرگ
هدرک این نتیجه را با بهره‌گیری از معادله‌ای که توسط رابرت نودز, استاد علوم زیستی در دانشگاه منچستر، توسعه داده شده است، بدست آورده. این معادله در مقاله‌ای سال ۲۰۰۷ منتشر شده و درباره مقیاس بندی پارامترهای بال پرندگان نسبت به جرم بدن توضیحاتی ارائه می‌دهد.
اما در این سناریو فرضی، تنها افزودن بال به بدن کافی نیست. این امر نیاز به بازنگری کامل در ساختار بدن انسان دارد. اگر بخواهیم پرواز کنیم، علاوه بر بال‌ها به ویژگی‌های اختصاصی دیگری نیز نیازمندیم.
نخستین نکته‌ای که باید در نظر گرفت این است که چه نوع بالی خواهیم داشت. تصویر کلاسیک از انسان پرنده، یک جفت بال بزرگ پر مانند را نشان می‌دهد که از پشت بیرون می‌زند. این وضعیت نیازمند شانه‌های جدایی‌ناپذیر است. به گفته مایکل هابیب, پژوهشگر موسسه دایناسورها در موزه تاریخ طبیعی لس آنجلس، چنین بال‌هایی همچنین به عضلات پروازی نیازمندند که از قفسه سینه به پشت پیچیده شده باشند.
طبق نظر هابیب، بال‌هایی مشابه بال‌های خفاش برای انسان‌ها منطقی‌تر به نظر می‌رسد. در این حالت، تمامی بازو و دست کشیده می‌شود تا آن بال ۲۰ فوتی ایجاد شود و غشای گوشتی به عنوان بال، این اندام‌ها را می‌پوشاند.
چگونه آناتومی انسان باید تغییر کند؟
برای اینکه انسان‌ها بتوانند واقعا پرواز کنند، باید بدن ما انرژی کافی تولید کند که نیازمند عضلات قوی است. در پرندگان، میانگین ۱۶٪ تا ۱۸٪ از جرم عضلانی آنان به عضلاتی اختصاص دارد که برای پرواز استفاده می‌شوند. در برخی پرندگان تا ۳۰٪ از جرم عضلانی از قفسه سینه ناشی می‌شود. این موضوع در خفاش‌ها نیز صادق است، اگرچه این جرم عضلانی در عضلات بیشتری توزیع شده است. هابیب در این باره اظهار داشت: این همان چیزی است که آنان را از ساختار بدن حیوانات غیر پرنده متمایز می‌کند.
چگونگی پرواز انسان در صورت وجود بال
نوع پرنده‌ای که انسان‌ها خواهند بود بستگی به سوالاتی دیگر دارد. هابیب در این باره گفت که همه پرندگان به یک شکل پرواز نمی‌کنند و نوع پرواز بستگی به آناتومی آنان دارد. چند نوع پرواز وجود دارد و هر موجود پرنده‌ای در نوع خاصی از آن تخصص پیدا می‌کند. به عنوان مثال می‌توان به بال زدن، سر خوردن، شناور ماندن و پرواز بلند اشاره کرد.
هر یک از این سبک‌های پرواز شامل بال‌های متفاوتی است. به عنوان مثال، پرنده‌ای که در حین پرواز بال می‌زند، بال‌های کوتاه‌تر و ضخیم‌تری دارد. اما پرنده‌ای مانند آلباتروس که به پرواز بلند ادامه می‌دهد، بال‌های بسیار بلندتری در مقایسه با اندازه بدن خود دارد. انسان‌ها با اندازه تقریبا بزرگ خود در صورت پرواز ممکن است بیشتر به پرواز بلند (soaring) علاقه داشته باشند.
چالش‌های برخاستن از زمین
سوالی که مطرح می‌شود این است که چگونه می‌توان با بال‌هایی به طول ۲۰ فوت که شبیه به بال‌های خفاش هستند، از زمین برخاست؟ نمی‌توانیم تنها با بال زدن از زمین برخیزیم. هدرک این موضوع را اینگونه توضیح می‌دهد که با نزدیکی به سطح زمین نمی‌توانید خیلی بال بزنید.
هابیب پیشنهاد می‌کند که از روشی به نام صعود چهار اندامی (quadrupedal launch) استفاده کنیم که در آن شروع پرواز از موقعیتی است که همه چهار اندام روی زمین قرار دارند. در مقاله‌ای که در سال ۲۰۱۰ توسط هابیب و همکارانش منتشر شد، گفته می‌شود پترزورها از جمله نخستین مهره‌دارانی بودند که بیش از ۲۰۰ میلیون سال پیش توانایی پرواز را به وجود آوردند و احتمالا به این شکل پراکنده و برخاست می‌کردند. برخی از خفاش‌ها نیز با چهار دست و پا حرکت می‌کنند.
با این حال، انسان‌ها در مقایسه با پرندگان از نظر تکاملی در فضای ضعیفی قرار دارند. پرندگان هزاران سال است که آناتومی خود را برای پرواز بهینه کرده‌اند. هادرک می‌گوید: ما به بسیاری از تطابق‌های تکاملی که پرندگان در طول سال‌ها به دست آورده‌آند نیازمندیم.
تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است
